Chernivtsi: vermoeiend & relaxt

Laat niemand meer tegen me zeggen dat Nederlanders onbeschoft zijn door hun directheid, want dan geef ik een paar Oekraïense voorbeelden waar de honden geen brood van lusten. Over honden gesproken: je hebt in Oekraïne redelijk wat zwerfhonden, maar ze zijn vriendelijk, zien er niet slecht uit en hebben allemaal een chip in hun oor.

Chernivtsi is en blijft een leuk stadje. Sommige gedeeltes erg druk, maar niet (of nou ja, minder) die chaos van een Ivanov. De bustickets moeten gekocht worden, en bus 5 rijdt alle kanten op behalve het busstation. Terug naar het hostel en een nieuwe poging: ik moet naar een centrale plek lopen en vanaf daar bus 1, 1a of 37 nemen. Ik wacht een tijdje - van informatieborden geen sprake - en besluit dan zo'n mazurshka te nemen, op de gok. Ik weet dat het één lange rechte weg is naar het station. Zodra die bus rechtsaf slaat stap ik uit bij de halte, en even later zie ik wél bus 1a en ben ik bij het station.

Lang verhaal kort: de dame achter de balie is enorm geïrriteerd als ik mijn briefje laat zien waarop staat dat ik toerist ben en dus geen Engels versta ('Fine!!!!') en hoe haal ik het in mijn hoofd te denken dat ik vanuit hier een busticket naar Odessa kan kopen.

In de bus terug krijg ik een plan dat ik even makkelijk als geniaal van mezelf vind. Na Kamyanets ga ik niet direct door naar het zuidelijke Odessa, maar maak ik eerst een tussenstop in het iets noordelijker Vinnitsiyi. Kan ik daar overdag een trein nemen die 'maar' zeven uur duurt tegenover de nachtbus van tien uur.

Eenmaal terug bezoek ik de beroemde universiteit die naast m'n hostel ligt, en waar ik kort wat ervaringen uitwissel met een vriendelijk Israëlisch echtpaar. De rondleiding duurt iets langer dan een half uurtje, en de gids neemt me af en toe apart om in het Engels wat uit te leggen. En de kerk is mooi.

Er is nog e.e.a. te vertellen, maar ik moet nog wat ontbijten voor mijn taxi zo komt!