Japan, einde Okayama + dag in Kurashiki

Mijn vader zei altijd - en die had het weer van iemand anders, volgens mij zijn vader: 'Het leven is leuk, maar je moet er wel wat te drinken bij hebben', en dan had hij het niet over een Spa Rood. Na een aantal enorm drukke dagen zit ik nu eindelijk kalm in een van de leukste accomodaties deze vakantie, met een flesje Japanse whisky die zo over je tong rolt dat ik het jammer vind dat ik er maar zo weinig mee van kan nemen naar Nederland, douane-technisch.  

Terug naar waar ik gebleven was. De dag na Naoshima heb ik een afspraak in Kurashiki met Yu, het meisje met wie ik in Nikko een paar uur optrok. Ze vroeg of ik om 13u bij het ticket counter kon staan, maar ik besluit om te lunchen in de Starbucks waar ze keurig op tijd is, maar zelfs dan verontschuldigt ze zich nog dat ze zo laat is - weer die Japanse stiptheid. Mijn backpack - die met de dag zwaarder lijkt te worden - leg ik bij haar in de auto, we lopen nog even het oude centrum van Kurashiki in. De zon schijnt, fijn. Het oude centrum van Kurashiki is charmant, jammer dat ik hier maar een korte nacht ben. Koffietentjes, hier en daar een museum, souvenirwinkeltjes en een paar oude grachten. Het is niet veel maar het is heel mooi.

Yu is 24 en heel erg ingetogen. Fijn, maar ik vraag haar korte tijd later wel of ze niet meer sorry wil zeggen omdat ze misschien iets niet begrijpt. Ik probeer haar ook uit alle macht duidelijk te maken dat, wat we die dag ook doen, ik vind het goed, maak je daar geen zorgen om. Ze neemt me uiteindelijk mee een half uurtje in de auto naar wat heuvels van uit mijn hoofd toch een goeie 1000 meter hoogte, waar ik toch nog over wat rotsen moet klimmen. Ik voel me oud en mijn knie doet pijn, klimmen gaat lastig, of het ligt (hopelijk) aan de nette schoenen die hier niet op gerekend hadden en die spijkerbroek die het niet meer redt. 

Het is verder een mooi uitzicht, in de hele verre verte is Naoshima nog ergens te zien. Er lopen ook veel katten rond - zwerfkatten, maar goed verzorgd door een aantal buurtbewoners. We zien zelfs nog een wild zwijn. Ik baal van die knie (aan de andere kant: ik heb afgelopen dagen op een dag meer gelopen dan wat ik normaal in een week doe). Wat me trouwens het meest bij staat van die dag (behalve de pijn in mijn knie en mijn ouderdomsklachten, sorry pap ik hou hier over op) is dat ze Alia Bhatt kent - mijn favoriete Indiase actrice die Yu kent van haar kleine bijrol in monsterhit RRR. Met een Japanse over een Indiase actrice kunnen praten, grappig.

Op de heuvel en in de auto terug proberen we nog een gesprek te hebben over de cultuurverschillen tussen Japan en Nederland, maar er blijven dingen misgaan in de vertaling, hoe handig zo'n vertaalapp ook is. Het lukt me bijvoorbeeld niet om een antwoord te krijgen op mijn vraag  over Japans fascinatie met Lolita's en waarom Japanse horror in vredesnaam zo gewelddadig en goor moet zijn (ik vind Japanse horror een van de ergste dingen die er bestaat). Wel begrijp ik dat het in de Japanse cultuur zit ingebakken om een angst te hebben voor spoken. 

Ik zit een beetje tegen Yu aan te zeuren of we nog karaoke gaan doen. Dat doen we al vrij snel, we hebben een uur de tijd, maar ik schaam me nog minder bij een paar uur naakt poseren dan een half uurtje karaoke; verschrikkelijk. Misschien dat ik er van te voren een paar witte wijn tegenaan had moeten gooien, maar ik zie niet in wat er leuk aan is om in een veel te klein hokje vals te gaan zitten zingen en dan blijkt dat je nummers die je denkt te kennen helemaal niet kent (ik krijg nu voor het eerst in 25 jaar de tekst van Kiss van Sixpence Non the RIcher mee - nog veel mooier dan ik al dacht). Mijn onzekerheid schiet ook weer alle kanten op als ik een flard zie van een filmpje wat Yu maakt om binnenkort aan Nicole te laten zien.

Om een klein beetje de schijn op te houden tegen Yu doe ik enthousiast of ik het leuk vind (ik besteed langer dan nodig aan het uitzoeken van liedjes) maar ik ben blij als het erop zit. Trouwens, ik bedenk me nu dat ik ooit in 2009 het in Suriname prima naar mijn zin heb gehad met karaoke, maar dat was met meer alcohol op (hoi pap) en met uitbundige Britten, en dat is toch anders.

Daarna. Yu had beloofd om naar een veganistische pizzabar te gaan, maar om een reden die me niet duidelijk wordt (gemaakt) doen we dat niet en eten we wat in de bar van mijn hostel. Wanneer we door de verlaten straten van Kurashiki lopen neemt mijn angst het  weer over: het doet me te veel denken aan het unheimische van HIrado en ik raak licht in paniek, wat ik nog niet laat merken aan Yu, maar als het in het restaurant ook nog warm is breekt het zweet me aan alle kanten uit en heb ik inderdaad een paniekaanval. Niet zo erg als in Hirado, maar nog steeds niet fijn, en het zorgt ervoor dat ik eerder afscheid neem van Yu dan ik wil en de pizza smaakt me ook niet.

In het hostel bel ik Nicole en die praat op me in - ze weet tot op de komma wat ze in zo'n geval tegen me moet zeggen - en de paniek zakt. Ik focus me op het (her)inpakken van mijn tas, en tot mijn blijdschap is er in mijn kamer een (dure) LP-speler, waar ik een LP draai die ik die ochtend in Okayama had gekocht. Het gaat goed, maar ik maak me wel druk om de rest van mijn reis: red ik het nog? Moet ik Kawaguchi-Ko en het toneelstuk van Simon in Koch niet afzeggen?

Dat laatste doe ik niet (en daar heb ik geen spijt van, maar daarover later meer) maar ik krijg het wel voor elkaar om het hostel te laten bellen naar het theater met de vraag of ze me op een plek kunnen zetten waar ik makkelijk weg kan, mocht het fout gaan. Ik krijg een Engelssprekende Japanse aan de lijn, die de productie verzorgt binnen het theater. Ik leg de situatie uit en ik krijg alle begrip van de vrouw, en ze zal zorgen dat ze me op een plek zet waar ik makkelijk weg kan. Ook dit geeft rust en ik slaap uiteindelijk prima, in een kamer waarvan ik het jammer vind dat ik er maar een nacht blijf.

Nog steeds heel veel in te halen, maar de volgende zal over Kochi gaan - ook alweer een paar dagen geleden op zaterdag!