Japan, Tokyo: ik ontplof

21 februari 2023 - Fujikawaguchiko, Japan

Tokyo: lange treinrit waar ik nu wel van kan genieten, totaal verdwaald raken op het station en het diepste dieptepunt op het gebied van accomodatie.

Het is niet dat ik het backpacken zat ben, maar dat gezeul met die enorm zware backpack van - ruim genomen - 30 kilo met een jas aan die behoorlijk zweet als het plotseling warm blijkt te zijn. Ik heb er een flink genoeg van in Tokyo, heb geen zin meer, wil Nederlands kunnen praten hoe vriendelijk iedereen ook is. Ik ga ook fouten maken: de tas die ik in Kochi laat staan, en ook nu dat ik een treinkaartje koop om naar mijn hostel te gaan wat veel verder weg is dan het station waar ik eigenlijk veel beter had kunnen uitstappen. Voor de trein naar Kawaguchiko de volgende ochtend (wat dus vanmorgen was, voor alle begrip) heb ik drie mogelijkheden: 7.30u, 8.30u, of 9.30u. Ik baal, ik had langer in Tokyo willen blijven, maar ik ga voor die van 8.30u. 

Ik kan er een heel lang verhaal over maken maar ik kan het ook kort houden: het hostel is vreselijk. Het leek me na alle dure hotels leuk om even in een hostel rond te hangen, ook nog eentje met een leuke gimmick: slapen in een tentje in een filmzaaltje. De foto's op booking.com zien er natuurlijk mooi uit, ik heb er zin in. Na het lange wachten met loodzware backpack en warme jas is mijn humeur behoorlijk slecht, en dat wordt er niet beter om wanneer ik rond half drie bij het hostel (of nou ja...) aan kom en er een bordje met 'Close' hangt - het woordje 'closed' kent niemand in Japan. Ik tik op het raam en zie gelukkig wel enig teken van leven. Een jongen - geen Japanner, eerder iets van de kant van Zuid-Amerika op - zegt dat ik pas vanaf zes uur 's avonds kan inchecken. Ik vloek inwendig, zie het al gebeuren dat ik met mijn tas nog een paar uur door Tokyo kan gaan rondsjouwen. Gelukkig, ik mag wel naar binnen, mijn tas afdoen en mijn telefoon hoognodig opladen.

DIt is het moment dat ik merk hoe ik verpest ben / gewend ben geraakt aan de duurdere (zaken)hotels: normaal zou ik nu op bed ploffen, even een paar uur blijven liggen, misschien een douche nemen, en wat later de stad in om wat te eten. Ik snak naar een bed maar dat kan nu niet. In het filmzaaltje - ongezellig, aftandse, veel te kleine tenten - ligt nepgras, ga ik liggen, maar heel schoon voelt het niet, maar het is beter dan niets en ik moet toch een tijdje wachten tot mijn telefoon is opgeladen. 

Een klein uurtje later komt er een schuchter Japans meisje binnen die wat rommelt met een van de tenten, daar mag ik gaan liggen. Gebaart ze, want Engels kan ze niet. Ze lijkt 14. Ze drukt me een houten plankje in mijn handen met een velletje papier waarop ik mijn naam moet schrijven, mijn telefoonnummer en mijn adres - uit stil protest vul ik het adres van mijn vader in en het is me een raadsel waarom de Zuid-Amerikaan deze handeling niet had kunnen doen. Ik heb geen zin - niet in deze plek, niet in Tokyo, niet in een plek als deze waar ik ondertussen echt te oud voor ben, algeheel gevoel van malaise. Ik krijg een mini tentje aangewezen vooraan waar mijn benen uitsteken maar het is beter dan niets, ik lig in elk geval. Toch zint het me niet en ik weet duidelijk te maken dat ik een grotere tent wil, het tutje vat zowaar de boodschap en ik krijg de grotere tent achteraan. Mijn spullen dien ik volgens een papieren instructie in een la te stoppen maar daar acht ik mezelf te oud voor, ik neem het mee in mijn tent.

Ik verplaats ook het kussen - inplaats van aan de kant van de tent-opening naar de andere kant - 20 cm verder - buiten het zicht. Dat komt me op een vraagteken te staan van het meisje, ze vraagt iets over pillow, ik denk althans dat het over dat kussen gaat, maar ik heb geen zin om hier energie in te steken. Leer Engels of gebruik iets als het internet om je verstaanbaar te maken. Ik negeer haar verder en ga Tokyo in.

Ook nu eet ik weer Indiaas - veilig, lekker - en ik loop een stuk naar een reeks kraampjes bij een tempel om mijn rugzak hopelijk om te wisselen want de rits is al weken kapot en ook dat zorgt voor ergernis. Ik baan me een weg door de gezellige drukte en zodra ik bij de kraam aan kom herkent de man me meteen. De man is zo verschrikkelijk aardig dat ik het niet over mijn hart verkrijg om boos te worden op 'm, zeg alleen maar dat ik het lastig vond om 'm hiermee lastig te vallen hiermee. Hij reageert allerhartelijkst, verontschuldigt zich een paar keer en ik mag de tas kosteloos omruilen. Bij een ander kraampje bij een minstens zo vriendelijke handelaar koop ik mijn ultieme souvenir voor Nicole, iets waarvan ik van de Praatgrage Roemeense had gehoord dat ik dat hier kon halen.

Nu brandt het geld in mijn zak om bij Tower Records de LP van de soundtrack van You've Got Mail te kopen die ik op een van mijn eerste dagen zag staan maar wat ik toen niet aandurfde qua ruimte. Behalve een van mijn favoriete romkoms heeft de film ook een sentimentele waarde: het was de tweede DVD die mijn vader en ik samen hadden en we zagen de film zo vaak dat we de film woordelijk konden meepraten, met name deze scene met inderdaad Sara Ramirez uit Greys Anatomy in een vroege rol. Het avontuur in het OV van Tokyo laat ik even voor wat het is, maar het komt erop neer dat ik alle kanten op ga behalve de goeie want Tokyo OV. 

Maar het ergste is: ik ben bij de verkeerde vestiging van Tower Records; ik vond het al zo raar omdat ik de vorige keer de woorden 'TOWER RECORDS' luid en duidelijk op het gebouw zag staan. Het kwartje valt: ik had er niet bij Shinjuku uit gemoeten maar bij Shibuwa. Deze vestiging is kleiner, heeft alleen K-pop en J-pop. Ik vind het zonde van de tijd om terug te gaan, dus met hulp van DeepL vraag ik of ze de andere vestiging kunnen bellen om de LP vast te houden. Een vriendelijk meisje knikt met een blijk van herkenning, zoekt wat op, loopt dan naar wellicht haar leidinggevende die me verder helpt. Een kwartiertje later en een formulier verder heb ik een afhaalbewijs in handen waarmee ik 'm donderdag kan ophalen. Ik ben heel blij hiermee, hele goede service.

Terug in mijn hostel na weer veel te lang in het OV te hebben moeten zweten en steunen. Niet helemaal verbaasd ben ik wanneer de deur wel open is maar er verder totaal niemand is. Ik bel Eva (leuke Stadsklooster-Eva, niet stiefmoeder-Eva dus) en Nicole om mijn verbazing / walging over de situatie af te reageren. Er hangt echt een griezelige sfeer. Kort daarna duikt er een verlegen Aziatische uit een van de tenten op die zich er minder kwaad om maakt dan ik maar het inderdaad ook wel raar vind zo. Ik geef haar het telefoonnummer van het pand en heel verbaasd zijn we niet als we de telefoon naast ons bij de bar horen rinkelen. 

Dan duikt het meisje van eerder op, en ze blijkt geen 14 te zijn maar 19 - nog steeds te jong om zo'n verantwoordelijkheid als deze (een hostel runnen 's avonds laat dus) te dragen. Dat is de speech die ik aanvankelijk tegen haar af steek, hou het ook vriendelijk en zeg tegen haar dat ik niet kwaad ben op haar maar op haar manager die haar hier doodleuk mee opzadelt. Ik weet ook: ze kan hier weinig aan doen en ik wil haar niet intimideren. Na een tijdje gaat ze naar buiten, geen idee waarheen, het is zaterdag dus ze zal wel uitgaan.

Ik zit een tijdje in mijn eentje: raar dat het zo loopt maar prima. Dan komen er twee Japanse twintigers binnen die aan mijn tafel gaan zitten: ze zien er aardig uit maar ik vind het raar: wie zijn deze mensen? De 14-jarige ehm 19-jarige komt terug en dan begin ik met behulp van DeepL een donderpreek; dat ze me in eerste instantie niet kunnen verstaan kan me niet zo rotten, mijn stemgeluid en vooral volume moet toch iets van indruk maken lijkt me. Kort samengevat; ik ontplof om het feit dat iedereen hier blijkbaar zomaar in en uit kan lopen en dat ik het een extreem onveilige situatie vind. Wie moet ik bereiken als er wat gebeurt / ik een paniekaanval krijg en ik hulp nodig heb / ik overvallen word? ("Maybe that happens overseas but in Japan no" weet het tutje uit brengen, grootste kul-argument dat ik ooit gehoord heb natuurlijk) De twintigers blijken vrienden van de manager en voormalig medewerkers, ofzo, ik begrijp het nog steeds niet.

Ook de 19-jarige krijgt er nu van langs van me, ik ben het zat. Ze piept op een gegeven moment iets over een 'last train' en even denk ik om te zeggen dat dat mij niet kan rotten, los het maar op, maar ik heb ook geen zin meer in, ik ben toch over een paar uur weer weg, maar ik ben woest. Bellen naar booking.com is Kafka dus dat heeft geen zin, maar ik ga me binnenkort wel afreageren op TripAdvisor en Google.

Op het kneiterharde matje slaap ik een paar uur, en dan ben ik al heel snel wakker: naar de trein toe, naar de Mt Fuji en op zoek naar de locaties van KIrschenbluten Hanami....!!

3 Reacties

  1. Mam:
    21 februari 2023
    Wat vervelend allemaal.OP naar de lokaties van kirschenbluten Hanami.ach het kan niet altijd goed gaan.Je hebt al veel meegemaakt.Top😃
  2. Eva Mijnster:
    21 februari 2023
    Ik hoop toch wel dat je die filmmuziek gekocht hebt. 1 van mijn lievelingsfilms. YOU got mail.i love it.
  3. Mam:
    21 februari 2023
    En.misschien toch maar een bezoekje brengen bij de orthopeed?