Morgen in Lviv

Terug op heilige grond, terug in Lviv. 'Morgen in Lviv' zeg ik tegen Nicole, en dan een opsomming van de goeie sfeer, de mooie huizen, het relaxte en goed slenterbare centrum, de vele koffie,- boeken,- en bierwinkeltjes. Wat Galle was in Sri Lanka, Chiang Mai in Thailand. Laat mij maar gaan want ik geniet hier. Niet dat het makkelijk was trouwens: net zoals vanuit Odessa kostte het ook nu gigantisch veel gedoe om er vanuit Kiev te komen.

De vrijdag in mijn eentje is de dag vullen, aftellen tot Nicole komt. Voor het eerst deze vakantie verveel ik me rot, ben ook snel moe. Zaterdag sta ik veel te vroeg op om Nicole van het vliegveld te halen: ik ben er ruim drie uur te vroeg, maar heb wel de rust dat ik niet hoef te stressen om er te komen. Het metrosysteem van Kiev blijft trouwens vaag & onduidelijk.

Zaterdag neem ik Nicole eerst mee naar het Maidanplein - de plek waar mijn eigen hostel in de buurt lag en wat met het Onafhankelijkheidsmonument ook een goede plek is om vanaf daar een taxi te nemen naar het hostel van ons beiden. Geen idee waar ons hostel is. Ik vraag aan een taxichauffeur bij Maidan hoe duur de rit is. '200 uah'. Dat verdom ik - ik ken wel een klein beetje de prijzen en dat is echt te veel. Voor het eerst deze trip ga ik naar binnen bij een nabijgelegen infopunt, waar Nicole en ik verbluffend effectief en vriendelijk worden geholpen: binnen 5 minuten hebben we een taxi naar het hostel voor 100 uah. Krenterig zijn loont af en toe wel degelijk.

Ons hostel is aardig, maar zowel met de bus als te voet is het een flinke 20 minuten naar het centrum. En het regent, en ik ben moe. Nicole merkt er weinig van gelukkig, maar ik ben niet vrolijk. Nog steeds is de schoonheid van Lviv dat het hostel midden in het centrum zit waardoor je makkelijk even kan bijkomen en dan weer verder gaan - iets wat Nicole en ik zometeen gaan doen als ik dit stuk af heb. 

Met veel hartkloppingen mijnerzijds gaan Nicole en ik naar het station van Kiev om ons treinticket te halen voor de dag erna voor Lviv. Ik ben doodsbang voor een nieuwe aanvaring, maar omdat ik van te voren goed heb laten opschrijven in het Oekrains wat ik wil is het snel geregeld. Onze trein gaat de volgende dag om tien voor zeven 's ochtends, wat betekent dat we met de taxi naar het treinstation moeten want nog geen lokaal OV. Die taxi wordt besteld om 06.00u, verzekert de oudere - en zeer enthousiaste - receptioniste ons.

Vannacht om drie uur word ik wakker getetterd door een Spanjaard die bij de ingang van het hostel - naast onze kamer - luid staat te bellen. Ik ga er wat van zeggen, en waar ik bang voor ben: de veel jongere nacht-receptioniste is totaal niet geinteresseerd in de klacht over de herrie, dus waarschijnlijk ook niet in de taxi die we moeten hebben. Een half uur eerder dan gepland ga ik uit bed - om kwart voor vijf - en zeg tegen het meisje dat we een taxi moeten hebben. 'Okay, it will be here in 20 minutes'.

Twintig minuten later en geen taxi. Dertig minuten later en geen taxi. We hebben absoluut nog de tijd, maar ik ben blij dat ik vroeger uit bed ben gekomen. Ik zie het meisje rondbellen, maar geen resultaat. Dan begin ik kwaad te worden en ook Nicole schiet uit haar slof. De jonge receptioniste wordt op haar beurt ook kwaad op ons, maar dat is slechts angstzweet. 'Er zijn geen taxi's', is plotseling de boodschap. Nicole en ik eisen dat die er WEL komt, zie maar hoe je het voor elkaar krijgt. Ik ben woedend, maar er gaan ook allerlei rampscenario's door mijn hoofd als we de trein niet halen. Het meisje huilt bijna van blijdschap als ze een smsje aan ons laat zien dat de taxi er is, om iets over zessen. Een uur in het angstzweet gezeten.

Bij het station in Kiev blijkt haar verhaal over het gebrek aan taxi's trouwens te kloppen: het hele stationsplein staat vol met taxi's die klanten afleveren. Maar we zijn er, en in het station krijgen we zelfs drie keer achter elkaar zulke goede hulp van zulke vriendelijke Oekrainers (ze bestaan en ik hou van ze!) dat de rest van de logistiek van de trein ook snel duidelijk is. We zitten van zeven uur 's ochtends tot drie uur 's middags in de trein, maar de trein is ruim, schoon en erg comfortabel.

Vandaag in Lviv. De winkel voor sportschoenen die ik me dacht te herinneren blijkt niet te bestaan, maar het Beer Theatre is nog altijd even mooi, en op de tweedehands boekenmarkt aan de rand van het oude centrum verkopen ze inderdaad nog als vanouds Mein Kampf, de straatstenen zijn nog altijd slecht te belopen en het Dream Hostel is nog altijd even fijn. God wat hou ik van deze stad.

Niet aan toegekomen om te vertellen: ons ritje met de kabeltrein in Kiev; weer eten bij Veterano's, een vegan cafe waar we tegen aan lopen en dat we naar een zwembad willen dat tot tien uur 's avonds open zou moeten moet zijn maar wat dicht is en waar niemand ons verder wil of kan helpen. Het komt nog wel een keer aan bod. Of niet en ga ik ga het in geuren en kleuren mondeling vertellen.