Oekraine - de verwijderde scenes, deel #2

Nog wat momenten en gesprekken waar ik eerder niet aan toe kwam.

Veganistische bar Grow in Chernivtsi - De tweede avond dat ik daar ben loop ik nog wat rond door de stad en wil mezelf dwingen om een keer wat anders te eten dan pizza, wat ik ook weer de avond daarvoor heb gegeten. Ik probeer niet te verdwalen, en kom plotseling langs een barretje met de naam Grow. Ik kan daar mijn Duits ophalen omdat ze daar beter Duits spreken dan Engels, en al heel snel kom ik tot de beslissing dat dit een prima alternatief voor pizza is, en nog vegan ook! En ik word lekker met rust gelaten, ook niet onbelangrijk op dat moment. Ik krijg een ontzettend lekkere veganistische wrap en zit ondertussen te genieten van een documentaire van Planet Earth die op de tv-schermen vertoond wordt.

De eigenaresse van het hostel in Kalmanjets - Als ik terug kom van mijn vergeefse en helse zoektocht naar een busticket voor de dag erna, raak ik die avond in gesprek met de eigenaresse van het hostel, een vriendelijke vrouw van eind dertig met een dochtertje van zes. Naast het hostel is ze ook nog verzekeringsagente, en orthodox christelijk. De koek en de thee die ik van haar krijg zijn ontzettend lekker. Ze vertelt ook over dat er elk jaar in de stad een rockfestival is, maar nu dat dit jaar in een andere stad plaats vindt is ze daar eigenlijk wel blij mee: de concertgangers zijn soms wat rare mensen en dat vond ze soms best wel spannend, zeker met de aanwezigheid van haar dochter.

De busrit van Chernivtsi naar Vinnitsya brengt me in een tweedehands touringcar over allerlei lange snelwegen langs grote velden, in een bus die toch nog altijd wel wat voller kan. Sommige bushaltes fascineren me: hoe kom je - zeker als bejaarde - op te stappen op een bushalte die aan niets anders dan een snelweg ligt? Is nog steeds trouwens iets wat ik bijzonder vind aan dit land.

Vader en dochter bij fontein-spektakel Vinnitsya - Ik zit de avond in Vinnitsya te wachten totdat het echte fontein-spektakel losbarst, en ik zit om de tijd te doden wat te bladeren in de Lonely Planet, de pagina's van Odessa waar ik die volgende dag heen ga. Een brede kale man zit naast me met zijn dochter van een jaar of twintig. We krijgen een leuk gesprek - met de hulp van Google Translate. Ze vinden het knap dat ik zonder de hulp van internet mijn weg kan vinden in het land - ik laat trots mijn briefjes zien met allerlei naar het Oekraiens vertaalde vragen en teksten. Kleine momenten die zo'n avond nog wat leuker maken.