Vinnytsya: onbekend maakt onbemind

Op de tonen van de muziek van Clean Pete zit ik nu in de trein naar Odesa, mijn zelfbenoemde eindpunt van mijn eigen reis - al het andere de komende week is bonus. Ik ben verkouden en moe, maar niet geïrriteerd of chagrijnig. Van een Argentijnse toeriste die mij net aansprak hoor ik net een paar horrorverhalen over dat je als toerist erg moet oppassen in Odessa, maar die hoorde ik destijds ook over Bangkok. Ik maak me hier weinig zorgen over.

Tot mijn blijdschap gisteren gaat mijn bus naar Vinnytsya al om kwart voor tien in de ochtend: ik hoef daardoor maar een half uurtje te wachten en met een rit van 4,5 uur ben ik er keurig op tijd. In een Duitse tweedehands touringcar is het een mooie rit over Oekraïns platteland en post-apocalyptische dorpjes. De rijstijl van iedereen is me trouwens meegevallen tot nu toe (hoewel bijna elke taxichauffeur een afwerend gebaar maakte als ik mijn riem om deed), de staat van de wegen is inderdaad - laat ik zeggen - een ding.

Eerder dan gepland ben ik in Vinnytsya. Ik neem eerst een taxi naar het treinstation om alvast mijn kaartje te kopen voor Odesa, en met het vertrouwde handen- en voetenwerk heb ik een goede tijd voor een goed bedrag. Vinnytsya is een lange boulevard, één lange rechte weg met daarom heen een park en zijstraten. Het treinstation is aan een van de uiterste kanten waardoor het makkelijk oriënteren is. Net zoals Chernivtsi: veel art-deco, klassiek uitziende gebouwen. Ook dit is weer erg leuk voor een nacht.

Het kost me toch nog wat moeite om mijn hostel te vinden, maar ik krijg hulp van een vriendelijke jongen van een koffiezaakje. Het hostel had niet Spartaanser gekund, gerund door een Russisch moeke die gelukkig wel af en toe een grijns laat zien.

 's Avonds negen uur is er op een groot aangelegd meer een grote fonteinshow. Om de drukte te vermijden zit ik er al vanaf half acht, omgeven door gezinnen, oma's met kleinkinderen, flirtende tieners, snoepmeisjes, ballonnenverkoopsters, mannen met souvenirs en lichtgevend speelgoed. Het is gezellig druk, ook als ik er in mijn eentje zit. Elk half uur is er al een voorproefje die van zichzelf al mooi zijn, maar om precies negen uur gaat het compleet los.

Het is het Zwanenmeer met water: fonteinen, lasers, holografische effecten, gesponsord door de enorme naastgelegen chocoladefabriek. Het is ondertussen donker, een mooie nazomeravond.

En nu in de trein, naar het aangename vooruitzicht van een goed hostel.