Yaremche: de laatste vroege trein.

Nicole en ik staan bij de kassa van het station in Yaremche, opgelaten van de zenuwen. We schuiven het briefje door met de gewenste treintijden en bestemmingen. De vrouw pakt het briefje aan, fronst. Voor Nicole en mij is dat het moment van de waarheid: gaat dit problemen opleveren?

Ons hart maakt echt een sprong als ze zich omdraait naar haar computer en begint te typen. Het is gelukt. Geen stress meer over treinkaartjes vanaf nu. Dat we die nacht om 03.09u een trein hebben nemen we voor lief. De komende vier dagen kunnen we - ik zou bijna willen zeggen: eindelijk - onbezorgd genieten.

We willen erg graag iets van de natuur zien, maar omdat alle tours niet in het Engels worden aangeboden zijn we op onszelf aangewezen. We beginnen op goed geluk richting het zuiden van Yaremche te lopen en komen al snel bij de ingang van een pad dat omhoog door de bossen loopt tot een hoogte van 984,5 meter. Klein beetje toegang betalen, goed te doen. We zijn uiteindelijk anderhalf uur bezig om naar de top te komen, door een mooi afwisselend gebied met veel klauteren over rotsen, hoge bomen, hier en daar een zandvlakte en heel af en toe een recht stuk.

Tegen de tijd dat we het laatste gedeelte gaan beklimmen is het 14.30u en de zon schijnt volop. Het laatste gedeelte is gigantisch steil. Een goed begaanbaar pad, maar absoluut steil. Het uiteindelijke uitzicht is prachtig. Over de terugtocht doen we een zelfde anderhalf uur: ons vrolijke gevoel dat we de top gehaald hebben wordt dan enigszins de kop ingedrukt doordat we een hond aan een krappe lijn zien zitten vastgebonden onder een paar bomen. Onze hoop: ze hebben hem daar tijdelijk achtergelaten in de schaduw om het beest de zware klim te besparen.

We liggen rond 20.15u op bed, met de wekker om 01.45u. Met de wetenschap dat dit onze laatste vroege trein is valt dit nog niet eens zo zwaar, maar een relaxte vakantie is anders. We zijn gelukkig niet de enigen op het station - als Nicole en ik nog een paar Russen kaartjes zien kopen bij de balie vertalen we melig hun gesprek als dat ze een tosti willen bestellen (erg grappig als je er bij was), en de trein gaat stipt op tijd. Zelfs zo op tijd dat we afgeblaft worden door de conducteur als we na een korte sprint de goeie treinwagon instappen, maar ook deze hebben we weer gehaald. Ik slaap twee heerlijke uurtjes op de muziek van Joey Fehrenbach en de soundtrack van The Fountain.