Yaremche: stressen om wat natuur te zien

Donderdagochtend: Nicole en ik vieren feest want we hoeven nooit meer treinkaartjes in Oekraine te kopen. Het is gelukt om zowel onze kaartjes vanuit Yaremche naar Lviv te kopen - toch maar weer, het was makkelijker dan het geplande Ternopil - en die vanuit Lviv naar Kiev. Nooit meer langs de hellenpoorten, nooit meer langs die Engelen des Doods achter de balie. We zijn vrij & zonder verplichtingen!

Eerder die dag staan Nicole en ik te wachten op bus 29 of tram 6 in Lviv. Het is 05.45u als we daar staan: het eerste OV vertrekt vanaf zes uur, wat ons net genoeg tijd moet geven om onze trein van 07.07u te halen naar Yaremche. Het is 06.15u en bedenken allebei: de trein gaan we niet halen op deze manier. Terug naar het hostel en dan maar in vredesnaam zien wat we doen. Iets verderop staat een taxi, met een slapende chauffeur. Ik haat het om mensen wakker te maken, maar nood breekt wet en ik geef een luide dreun op de ruit. Het duurt even voor hij zijn raampje omlaag doet en Nicole en ik denken: hij heeft er geen zin in, hij doet het niet.

De man is wel degelijk geinteresseerd, hij moet alleen even wakker worden. Het is een oud baasje, goedlachs en uiteindelijk heel vriendelijk, zeker zodra we hem in de LP het Oekraiense woord voor treinstation hebben laten zien want hij heeft geen idee wat we bedoelen. 'Aaah! Tsjoektsjoek!', zegt hij dan. We mogen instappen. Hij verstaat ons gebrabbel niet, maar hij heeft blijkbaar door dat we haast hebben want we vliegen met een rotgang door het - smalle - centrum van Lviv heen. Ook hij maakt afwerende gebaren als ik mijn riem om wil doen, maar als hij zonder pardon drie auto's rechts inhaalt ben ik blij dat ik dat advies in de wind heb geslagen.

Binnen nog geen tien minuten staan we op het station en het ritje kost ons 80 uah. Een keurig bedrag, maar ik had met alle liefde meer dan het dubbele willen geven na deze aangename dodemansrit. In de stationshal staan Nicole en ik hardop onze zenuwen weg te lachen: het is weer gelukt.

Yaremche is een stadje met een populatie van zo'n 8000 inwoners, in lintbebouwing  tussen twee bergen in ligt. Zo'n stadje waar je makkelijk zo'n film in kan situeren over een dokter / advocaat / dierenarts enz die noodgedwongen vanuit de grote stad moet verhuizen naar iets veel kleiners en daar tegen aanpassingsproblemen aanloopt. 

Na wat gedoe en wat hulp van een paar vriendelijke Oekrainers vinden we ons hotel, hotel Polaris. Een hoog vijftig-tinten-bruin oubolligheidsgehalte qua inrichting, maar op een prachtige locatie en een vriendelijke Russische receptioniste die al haar Engelse vocabulaire inzet om ons te helpen. In het stadje zelf is weinig te beleven, maar die middag slaan Nicole en ik een zijweg in en komen over een wankele, met staaldraden gemaakte brug bij een prachtig plekje aan de rivier. Eindelijk de natuur in, eindelijk weer alleen de geluiden van kabbelend water en vogels. 

Deel 1 van Yaremche!