Thailand reis 2024: Phuket

Zondag heb ik met Brigitta afgesproken. Brigitta was de presentatrice en eindredaceur van het programma Showgallery op de Rotterdamse tv-zender RNN 7. In de zomer van 2005 liep ik daar een aantal weken een buitenschoolse stage, voor mezelf om werkervaring op te doen. Het klikte tussen Brigitta en mij: ik had de kunst van het schrijven van tv-teksten voor een showbizz-programma snel onder de knie (onderschat dit never nooit, zie * onderaan voor wat meer uitleg) en haar begeleiding was fantastisch. We hielden contact, en in 2015 ging ik bij haar en haar toenmalige vriend een paar dagen langs en donpelde me onder in de wondere wereld van Phuket Surin Beach en omgeving. 

Phuket ligt op slechts drie uur rijden van Khao Sok vandaan en ik neem zondagochtend een minivan er naartoe. Brigitta vraagt zich af waar de chauffeur me af zal leveren: als dat in Phuket Town is moeten we wat zien te regelen qua vervoer want Phuket is groot en dat ligt niet bij haar naast de deur. Ze geeft drie mogelijke opties door waar de chauffeur me zou kunnen afleveren, waaronder haar restaurant. Als dat niet lukt moeten we een bevriende taxichauffeur bellen. 

Tijdens een sanitaire stop vraag ik het aan de chauffeur van de minivan, een aardige jonge gast. Ik laat de naam zien op Google Maps van Brigittes restaurant, The Smokaccia. 'Yeah, no problem'. Ik kan me niet voorstellen dat hij het begrepen heeft. 'Are you sure?' Het is echt geen probleem inderdaad, en ik bel Brigitta dat het waarschijnlijk wel losloopt. 'En zo niet dan fixen we wel wat'. Ik heb ondertussen geleerd om het bus-en treinpersoneel in Thailand niet te onderschatten, maar ik ben toch afgebluft als ik een uurtje later pal voor de deur van The Smokaccia sta. Eh, oke, wauw, dat was snel.

Met mijn drieweken baard, ontploft haar, dunne elephantbroek en twee monsterlijke rugtassen sjok ik het restaurant in. 'Sorry, we're not open yet', zegt iemand van het personeel. 'Eh no, I'm a friend of Brigitta'. Op dat moment herkennen Luca - Brigitta's vriend en chefkok - elkaar van de wederzijdse verhalen van Brigitta. Samen met gastheer en sommelier Massimo ontvangt hij me even hartelijk alsof ik een goede vriend ben die hij jaren niet heeft gezien. Ik zie eruit als een zwerver en ben beland in een cultuurshock na het hele backpackersleven van de laatste tijd. 'Eh, weten jullie zeker dat jullie me hier binnen willen hebben en is het niet beter voor jullie uitstraling als ik in een achteafhoekje op het terras ga zitten?' Geen sprake van: Massimo zet tot twee keer toe de lekkerste Americano koffie voor mijn neus die ik in tijden heb geproefd, en terwijl ik dat over mijn tong laat rollen zie ik in de open keuken hoe Luca zich in het zweet werkt met de voorbereidingen. 

Op hun beurt horen Luca en Massimo - beiden Italianen trouwens - mij uit over mijn reis in Thailand en Luca zit nog te vissen naar hoe Brigitta als leidinggevende was. Cultuurshock of niet, danig underdresssed, maar ik voel mijn grijns steeds breder worden. 

Brigitta arriveert een half uurtje later. Tussen Luca en haar is het pure chemie: kibbelen, vuur, razendsnelle gesprekken over het reilen en zeilen binnen het restaurant en vooral heel veel liefde. Brigitta en ik gaan op het terras zitten en ik voel me weer opgelaten als ik met alle egards word behandel door het Thaise personeel (in dat opzicht komt mijn aanwezigheid ook goed uit voor Brigitta, zodat ze dan van dichtbij kan meemaken hoe het personeel bijvoorbeeld uitleg  geeft over gerechten). En krijg voor de eerste keer die dag een drankje te drinken waarvan - ik zeg het nu te simpel - ananas en Thaise basilicum de hoofdingredienten zijn. Tot zover mijn vooroordeel over mocktails. 

Gastvrij als Brigitta is heeft ze voor mij een kamer gereserveerd in een hotelletje om de hoek. We zetten mijn spullen daar even af en gaan dan naar haar huis, wat ook in verbouwing heel erg indrukwekkend is. Haar vier honden moeten nog eten, en ik heb nog nooit honden gezien die zo vers en goed te eten krijgen als die van haar. Met succes trouwens: een van haar stokoude honden was door de dierenarts eigenlijk al afgeschreven maar heeft door een uitgekiend dieet van Brigitta weer een tweede jeugd. Hond Jos wantrouwde me negen jaar geleden al en doet dat nog steeds. Schouderklopje voor mezelf: Brigitta stelt voor om het dier hondenbrokjes uit mijn vlakke hand te laten eten. Voor wie dit nog niet weet: ik ga al over mijn nek zelfs aan de gedachte aan droogvoer dus ik vind dit in meerdere opzichten een prestatie.

Terug naar het The Smokaccia. Ik doe het restaurant veel te kort door niet goed te kunnen navertellen wat ik precies voor mijn neus krijg - Brigitta, als je dit leest, zet het even in de comments - maar ik krijg een salade die geen salade is, een foccacia die geen foccacia  is en als ik voor het nagerecht niet kan kiezen tussen drie bereidingen van pistachio en een tiramisu krijg ik het gewoon allebei. Ook geleerd trouwens die dag; als je in een restaurant bent en je vindt het eten niet lekker, meteen zeggen. Alleen dan kan een kok ervan leren, het is echt niet erg. Ik als niet liefhebber van kokos vind een kokosssaus iets te sterk en Brigitta - en na wat quasi-gemopper, ook Luca zelf - moedigen me aan het te zeggen.

Luca en Massimo willen met alle geweld weten welk dessert ik lekkerder vond, die met pistachio of de tiramisu. Ik verdom het te kiezen, vergeet het maar. Die bereidingen van pistachio zijn trouwens zo goed als suikervrij en ik weet niet wat ze met die tiramisu doen maar zo moddervet het eruit ziet zo mager smaakt het en is het ook.

De keukenploeg gaat eten, Brigitta neemt me met de auto mee de omgeving van Surin Beach in, een omgeving die ik ook nog van negen jaar geleden ken. Het enige dat er sindsdien veranderd is, is de opkomst van alle coffeeshops, overigens een ziekte die heel Thailand heeft overgenomen sinds het is gelegaliseerd. Brigitta en ook Luca walgen er ook van. Buiten dat is Surin Beach nog altijd prachtig. Veel rijke Westerlingen, het is erg jetset, en na al het bivakkeren in backpackershostels de afgelopen tijd bevalt het me erg goed. Zeker omdat Brigitta alle leuke plekjes kent via allerhande vrienden. Ik laat me graag door haar meevoeren. Pogingen mijnerzijds om mee te betalen aan drankjes, eten of benzine wuift ze weg.

We belanden het einde van die middag bij een beachclub in hartje Surin Beach, vergelijkbaar met de beachclub die ik in Ko Kut bezocht. Brigitta kent de eigenaars, en stelt me ook bij hun voor als 'an amazing writer from the Netherlands', trouwens niet de eerste keer die dag, ze zegt het vaker tegen mensen. Ik weet dat ik aardig schrijf - aardig genoeg dat je als lezer het tot hier hebt volgehouden - maar... ik weet niet hoe ik hier in sta. Het is in elk geval een leuke zet in de rug, zeker omdat Brigitta dit soort dingen niet zegt als ze het niet meent. 

Brigitta en ik gaan aan de wijn - een zeldzaamheid in het backpackersleven in Thailand - en de borrelhapjes, aan een tafeltje met uitzicht op zee, strand en uitzicht op chique mensen of die zich in elk geval zo voordoen. Luca sluit iets later aan en na vier wijn en een espresso martini voel ik 'm behoorlijk, maar alles gaat goed. Luca zit zich groen en geel te ergeren aan een Rus (ook hier hebben ze zich niet geliefd gemaakt door onbeschoft gedrag - waar ik met de Russische toeristen bij Donnner trouwens nooit last van heb) die iets verderop staat te vrijen met een Thais meisje, met een joint tussen zijn vingers waarvan de walm recht onze kant op komt. Luca walgt, haat de geur. Ik ook, maar vind het tafereeltje ook wel weer wat hebben. Luca is nog steeds pissig en roept naar de man, die gebaart dat hij niks meer in zijn handen heeft. Uiteindelijk druipen hij en het meisje toch af. 

Buiten dat ik niet wil weten wat die hoeveelheid drank die nacht met mijn ingewanden zal doen voel ik me ontspannen. Even weg uit de backpackerswereld, even een nouveau riche leven ervaren, eigenlijk is het ook wel lekker. Om een uur of 12 lig ik in mijn bed, in een wat zompig hotel maar gelukkig wel een aangenaam matras.

*Eenvoudig schrijven voor een praktisch opgeleide / lager opgeleide doelgroep is verrot lastig en mag nooit onderschat worden: kort en bondig taalgebruik en dan ook nog de aandacht vasthouden, simpel is het niet. Toen ik het  er met Brigitta over had moest ik denken aan acteur Gijs Scholten van Asschat die voor de eerste Toy Story de stem van Woody insprak en tegen stemregisseur Arnold Gelderman vloekte: 'ik heb verdomme Hamlet gespeeld maar dit is nog veel moeilijker!'