Japan, vervolg Hirado + start Okayama

Misschien heb ik het al een keer gezegd hier, maar het grootste verschil voor mij tussen Japan en Taiwan zijn de nightmarkets. Als ik in Taiwan in een hotel, hostel of lounge zat dan hoorde ik het buiten gonzen op straat, en dat het hier zo stil is vind ik eigenlijk best saai. Misschien is het ook nog het net te koude weer, maar toch. Ook de slenterstraatjes in Taiwan vond ik leuker, gezelliger.

Gisteravond heb ik dus niet mijn beste avond. De ene paniekaanval is net voorbij en de volgende dient zich aan zodra ik naar bed ga. Ik bel Olaf en Gerdina en ben daarna rustiger, maar ik heb niet de rust om te slapen. Ik lig tot half vijf wakker, ook af en toe op mijn telefoon kijken en hier en daar een appje. Mijn wondermiddel tegen paniekaanvallen zijn droge crackers - het kauwen is een rare maar goed werkende afleiding - die ik niet bij de hand heb, en de dichtsbijzijnde Family Mart is lopen over een verlaten donker stuk, niet de fijnste plek om te lopen. Ik besluit het erop te wagen en naar beneden te lopen naar de receptie, waarvan ik weet dat ze goed voor rede vatbaar zijn.

Ik vertaal wat er aan de hand is. 'Ben je ziek?', vraagt de jonge jongen achter de balie. Nee, dat niet. Uiteindelijk: het woord 'crackers' wordt verkeerd vertaald door DeepL waardoor er even een miscommunicatie ontstaat. Maar sneller dan ik verwacht heeft de jongen door wat ik bedoel. HIj rent naar buiten, de auto in, en binnen een kwartier is hij terug met een familiepak crackers, precies degene die ik bedoel. Jammer dat het hotel tamelijk vies is, het personeel is fantastisch. Ik hoef trouwens niets te betalen.

De paniekaanvallen zijn denk ik het resultaat van te veel piekeren, het einde van de reis die in zicht komt en waar ik aan de ene kant helemaal geen zin in heb en toch heel erg naar uitkijk, en het gegeven dat ik me toch opgesloten voel in Hirado, een spookstad wat mij betreft, er is helemaal niemand op straat, ik zie ook nauwelijks lichten branden in de huizen, hoor niks. Het is dezelfde soort paniekaanval die ik had toen we met Corona de lockdown in gingen: niet weg kunnen uit een situatie of plek, het benauwt me.

De tweede dag in Hirado doe ik niet zo gek veel bijzonders. De medewerkers van het Informatiepunt zeggen mijn boottocht af; ik loop langs HIrado Castle, kijk even bij een kerk en beland dan in een oer-Japanse snoepwinkel waar ik pannekoekjes met rode bonen pasta eet en warme icecoffee drink. Het is fijn rustig maar ik merk altijd dat ik toch hou van de stad.

Niet dat Okayama zo bijzonder is trouwens - er is een park dat in de lente beroemd is vanwege de kersenbloesem, nu is het een grauwe stad van de middelmaat. Het is voor mij alleen een mooi vertrekpunt naar Naoshima en Kurashiki. Met wel weer een fijn hotel, ik raak gewend aan de duurdere hotels tegenover de backpackershostels, hoewel ik nog wel altijd de aanspraak mis. Nadat ik om even voor zessen een bus heb naar Sasebo kom ik uiteindelijk om half 1 's middags in Okayama aan, na treinritten van 2 x 2 uur waar ik even wat slaap inhaal. Bij het Informatiepunt hier word ik weer perfect geholpen met de tijden van de treinen en de ferry morgen naar Naoshima, iets waar ik misschien te hoge verwachtingen van heb (en ook: het is nog altijd ijzig koud, bepaald geen eilandweer). Maar er is moderne kunst, ik ga een ferrytochtje doen, ik kan er fietsen, ik vind het leuk.

Vandaag in Okayama kom ik via Google Maps weer in een prachtige vinylwinkel terecht. HIj heeft een kleine maar zeer fijne selectie soundtracks met filmmuziek die me niet direct aanspreekt - de prachtige hoes van Death Wish 2 maar niet mijn type jazz, en Eartquake en de oude Death on the Nile zijn ook niet direct mijn type muziek maar voor die prijs wel het overwegen waard. Erg leuke winkel. 

Ik heb net de allerslechtste en kleinste pizza ooit op bij voor het eerst toch wat onaardige Japanners en het Indiase eten ben ik ondertussen ook wel bijna zat. Volgende week, weer thuis eten...