Nachttrein naar Lviv

De zon is onder aan het gaan, ik kijk nerveus om me heen. De trein een vaalblauwe kleur, norse beambtes bij elke treindeur om reizigers naar de goeie stoel te dirigeren. Naast me neemt - zo ziet het eruit - een man afscheid van zijn zoontje die hij volgens mij lange tijd niet gaat zien. Nachttrein naar Lviv: nachttrein naar het gedeelte van mijn reis wat ik - na op de Potempkin-trappen te hebben gezeten - als bonus zie. En de komst van Nicole komt steeds dichterbij.

Gigantisch grote woorden jongens, sorry hiervoor. Ik wil het echt niet groter laten lijken dan het daadwerkelijk is - je gaat van punt A naar B - maar ik voelde me weer tot leven komen gisteravond en vannacht. Want het is me weer gelukt. 'Voel je hart verdomme kloppen en het suizen van je bloed', zong Youp van 't Hek. Echt, precies dat. Hier ben ik met dat rare slecht betaalde baantje in Nederland, maar toch zit ik hier, in een nachttrein van de ene waanzinnig leuke plaats onderweg naar de andere waanzinnig leuke plaats. In gesprek met twee waanzinnig leuke mensen. 

Terwijl ik aan het wachten ben op het perron - ik stap nog niet in, wetende dat het bloedheet zal zijn binnen - raak ik in gesprek met Pierre, een Fransman van ik denk een jaar of 55. 'Je parle un petit peut Francais, je veux essayer ca', zeg ik tegen hem, of iets van gelijke strekking. 'No, I want to practice my English', houdt hij vol. Oke, waarom inderdaad moeilijk als het ook makkelijk kan.

Pierre is een wat norse maar hele sympathieke man, die met een vriend van hem een maandje aan het rondreizen is. Hij woont in Buenos Aires met zijn vrouw en dochter, en gaat eens per jaar naar Frankrijk om bij te komen. Het wordt me niet helemaal duidelijk wat hij doet, ik heb het vermoeden dat hij werkt als diplomaat. Ook Pierre wordt kwaad zodra hij over de ongastvrijheid van Oekraine en haar inwoners. Gedeelde smart is halve smart 

We staan samen in het gangpad bij het enige open raam naar lucht te happen. De airco gaat zometeen aan, maar dat weten wij dan nog niet dus we doen een wedstrijdje 'wie heeft de meest onbeschofte Oekrainers meegemaakt'. Mijn slaapcoupe wordt bevolkt door drie andere Oekrainers die geen boe of ba tegen me zeggen. Ik hang wat tegen het raam aan en kijk recht in de coupe van wat later blijkt Mariia, een 36-jarige Oekrainse die in een stadje in Polen woont en nog langer moet reizen dan Pierre en ik. Pierre moet er trouwens al om half drie uit vannacht, over rottijd gesproken. Met een aankomsttijd van half zeven in Lviv bof ik.

Mariia en ik raken in gesprek, en daarmee ook Pierre en Mariia. Het is ontzettend gezellig met ons drieen, en dat is het moment dat ik me intens gelukkig en trots voel en voel dat ik leef. Pierre gaat rond half negen naar bed, ik word door Mariia uitgenodigd om met haar, haar moeder en haar dochter van 6 in haar coupe nog wat te eten. Mijn kamergenoten slapen al, bij Mariia & co. is het gezellig. Ik deel mijn biertje met haar, Marria's moeder heeft een heftige aanval van - volgens mij - hooikoorts, en haar dochter vermaakt zich met tablet en boekje. Mariia doet nog een - tevergeefse - poging om mij het Oekrainse woord voor 'dank u'  te leren, iets als 'dyakuye', een woord dat ik al die tijd dat ik hier ben nog steeds niet fatsoenlijk over mijn lippen krijg.

Slapen doe ik nauwelijks - muziek van Clean Pete, The Shape of Water, Toy-Box, Youp en Let the Right One In helpt ook niet om in slaap te komen, terwijl juist meestal de LTROI-soundtrack me op de Parade vaak een goeie nachtrust heeft bezorgd. Maar het is best. Ik lig, en ik kom tot rust. Juist als ik even in slaap gedommeld ben word ik - keurig, dat moet ik haar nageven - een half uur voor aankomst wakker gemaakt door onze norse treinmedewerkster. Terug in Lviv, eindelijk.