Bikkel

M’n tweede blog, met als enige noodzaak dat ik zin heb om even te schrijven. We zitten nu met de vrijwilligers ’s avonds in het mainbuilding, waar het ’s avonds vaak voor mij te herrie-achtig is met muziek van zowel de vrijwilligers als de Mahouts, maar nu is het een aangenaam volume met jaren zeventig-rock. De krekels zijn er prima tussendoor te horen: mijn favoriete geluid.

Het erge is dat ik nu als vooruitkijk naar mijn eerste cola-whisky en het kijken naar Hi-de-Hi als ik over drie maanden weer terug ben. Heimwee, een heel klein beetje. Of geen heimwee, eerder ‘you don’t know what you’ve got till it’s gone’, in goed Nederlands. En ik zie er gigantisch tegenop om hierna te gaan backpacken, ik kan me er nog geen voorstelling van maken. Vrijwilliger Wilma verwoordde het goed toen ze zei dat ze reizen van Bangkok naar Kanchanaburi al zo vermoeiend vond. En dat is nog maar een ritje van zeg 2 uur.

Goed, ondertussen is het hier allemaal oke. Tuurlijk zijn er overal wel gedoetjes – waar niet? – maar er zijn minder leuke plekken om een maand door te brengen. Vandaag voor het eerst wat actiever de rondleiding meegeholpen, vakkundig begeleid door de ervaren Pieter. Op het einde van de dag werd ik bedankt door een hele aardige Britse vrouw die me zelfs bij naam wist te noemen. Dit komt wel goed.

Als ik aan het einde van de drie maanden bruin ben dan is dat eerder door de laag vuil dan door het zonlicht. Met douchen bedoelen ze hier: een teiltje met ongefilterd – koud!! - rivierwater over je hoofd heen gooien. Ik hoor mezelf nog zeggen dat ik na de Parade Amsterdam 2011 en 2014 alles aankan. Ik word bikkel hier mense!

De olifanten en de hondjes zijn nog allemaal even prachtig. Net heb ik met Nikki en Wilma in het donker de blinde olifant Boow stukken bananatrees gevoerd. Nikki slaakte vreugdekreetjes toen Boow een stukje begon te lopen met ons: het dier was een paar weken geleden nog zo gestresst en ondervoed dat ze dat een paar weken geleden niet gedaan zou hebben. Elke olifant heeft hier zijn verhaal en ik hoop echt echt echt dat ik ze over drie maanden allemaal kan vertellen. Zou een leuk verschil maken qua onderwerp met een geschiedenis van de slasherfilm van de jaren zeventig tot nu.

Sterkte in de sneeuw lieve mensen.