De eerste klap

De kop is er af. Buiten al m’n onzekerheden en piekersessies – die ook nog gewoon in Thailand present zijn: het is oke. Heel erg oke. Ergens zie ik er wel tegenop, drie maanden en misschien is het ook gewoon te lang. Maar voorlopig, de eerste maand bij Elephants World: ik zit hier goed. Ik schrijf dit nu op m’n notitieblok en ga het straks overtypen op de Ipad van een Nederlandse collega-vrijwilliger. Een bloedmooie Francaise trouwens nu als overnight-visitor die nogal afleidend werkt (die ogen!!). Diep verborgen op het platteland hier bij ElephantsWorld. De vertrouwde geur van verbrand hout, het geluid van krekels overal om me heen en nu, nog geen 7 uur ’s avonds, al bijna geen licht meer. Veel Nederlandse vrijwilligers, met de Thaise mahouts – de verzorgers, de ‘caretakers’ van de olifanten. Tussen haakjes: geheel in tegenstelling tot wat ik dacht spreken Thaise mensen vrijwel geen Engels – wat ik al merkte toen ik me met handen en voeten vervoerd moest zien te krijgen van Bangkok Airport naar Kanchanaburi.

Maar nog even geen jubelverhalen over kijk-hoe-cool-ik-ben-hier-in-Thailand (overigens vind ik het wel hip van mezelf dat ik de komende maand moet douchen in ofwel de rivier met pythons en buffelstront ofwel met een bakje water met diezelfde ingrediënten). Nog gewoon even inkomen, wennen aan het idee dat ik drie maanden in Thailand ga zitten.

Maarten

P.S: In het BlueStar Guesthouse in Kanchanaburi waar ik de eerste nacht sliep woont een kaketoe die in hoge en lage tonen kan miauwen. Ga dit zien.