Chiang Rai: Ik hoor hoe een Duitser en een Thaise seks hebben - scroll door naar onder.

Ik wil niet op een scooter rijden, ik vertrouw mezelf er niet op. Drie keer gezakt voor mijn theorie-examen autorijden en dan mezelf voorstellen op een scooter, in het toch al drukke Thailand... ik zie het niet voor me. Tot nu toe is dat nooit een probleem geweest, maar Chiang Rai zonder scooter is saai. Het is de dagen uitzitten nu. Morgen nog een nachtje naar het onbekende Phrae, en dan vanaf zondag nog wat rondhangen in Bangkok voor mijn moeder dinsdagnacht met het vliegveld aankomt.

Dinsdag vanuit Chiang Mai naar Chiang Rai. Op tijd opgehaald bij het hotel door een jonge, vriendelijk lachende chauffeur die het toestaat dat ik de reggae-cd opzet. Tot zover goed nieuws, tot we bij een resort stoppen om even wat te gaan eten. De officiele betekenis is anders dat weet ik, maar ik voel me in een toeristenfuik gevangen. Want we zijn niet de enige minivans met toeristen die stoppen. Want de gastvrouw van het restaurantje schreeuwt iets te enthousiast en iets te hard 'HELLO WELCOME!', waarschijnlijk ook om het torenhoge volume van de muziek te overstemmen. Want ik zie twee Fransen 70B betalen voor het kleinste bordje patat wat ik ooit heb gezien. En ik zie als zijnde decoratie in een paar veel te kleine vazen een paar tropische vissen 'zwemmen'. Dierenleed Thailand, ik kan er een boek over schrijven. Ik ga buiten zitten chagrijnen.

Het overgrote deel van de andere mensen die in mijn busje zitten zijn mensen die naar de grens van volgens mij Myamar willen. Mensen die hopen voor vijf uur 's avonds de grens overkunnen zodat ze geen hotel hoeven te boeken. Die hoop wordt Thais glimlachend de kop ingedrukt zodra we een paar uur later nog een stop maken bij de beroemde White Temple in Chiang Rai, waar een Amerikaan tegen me begint te klagen om bovenstaand verhaal. 'They do this on purpose!', klaagt hij tegen me.

Ondertussen is het onduidelijk of we nog verder gaan naar het centrum van Chiang Rai. Het hotel wat ik laat zien in mijn reisgids zegt de chauffeur in ieder geval niet te weten. Maar - oh toeval! - er is wel een taxi beschikbaar. 100B.  Ik zeg letterlijk tegen hem: "Ik weet dat jullie me oplichten maar heb ik een andere keus?' De minivanchauffeur haalt grijnzend zijn schouders op: 'It's up to you man. When I bring you to busstation they let you pay more'.

Ik betaal, onder protest, maar niet voordat ik heb gepind en me weer rotschrik van de eurokoers die nog lager is geworden. Ik laat de taxichauffeur een briefje van 1000B omwisselen, en met mijn rotbui op dat moment tel ik de briefjes twee keer na. Om me terug te pesten - terecht, zo eerlijk ben ik dan ook wel weer - houdt hij het briefje van 1000 tegen het licht om te kijken of het wel echt is.

Wat ik dan wel moet toegeven: de man zet me keurig af bij het hotel wat ik in de Lonely Planet had gevonden, vraagt zelfs na bij wat lokale mensen waar het hotel is - ookal had ik tegen hem gezegd dat het wat mij beterft ook prima was om me in de guesthouse-area te droppen. Ik ontdooi weer wat en betaal een stuk minder chagrijnig het geld.

Ik ben beland bij het Chook Dee Guesthouse, een hippie/reggae-guesthouse. 150B voor een simpele kamer met bed, spiegel en matras en mosquitonet. Simpel en charmant in al z'n eenvoud. Ik ben weer blij, en vind nog steeds dat ik heb geboft met mijn guesthouses tot nu toe.

's Nachts heeft mijn Duitse buurman Lukas een luidruchtige vrijpartij met volgens mij een Aziatisch meisje dat ik eerder die avond heb ontmoet. De muren zijn van bamboe en ik kan van alles meegenieten. Ik word er wakker van maar vind het eigenlijk minder erg dan ik dacht, vind het er een beetje bijhoren. Dat weerhoudt me er overigens niet van om na hun eerste (van een stuk of zeven) keer klaarkomen hard te zeggen: "Jongens, ik ben hartstikke blij voor jullie, maar mag het vanaf nu wat stiller?" Helpt uiteraard niet en van 2 tot 4 's nachts lig ik wakker, maar de soundtrack van Let the Right One In en vooral Revolutionairy Road helpen.

Ik ga 'm weer in twee stukken verdelen - nooit gedacht dat ik over drie dagen niets doen toch zoveel te vertellen kon hebben.