Slot Chiang Mai/Pai.

En dan ben ik dus in Pai. Veel over gehoord en gelezen en dus torenhoge verwachtingen. Hoewel ik er twee erg leuke dagen heb gehad viel het toch wat tegen en ben ik liever in het wat grotere Chiang Mai. Maar een reis wordt soms gemaakt of gebroken door het gezelschap en dat vind ik in dit geval in de persoon van Roxanne.

Vrijdagavond zie ik de Nederlandse Marc weer, die ik eerder ontmoette in Ayutayya. Nadat ik iets te lang met hem, de Belg en Mark De Duitser heb gezeten in het geweldige restaurant Witching Well, besluiten we nog even een biertje te gaan doen in een sfeerloos restaurant richting mijn hotel. Rotterdammers onder elkaar en dat is tussen alle andere nationaliteiten wel even prettig. Pai bestaat vooral 's avonds uit een leuke markt met souvenirs, wat streetfood en allerhande kraampjes. Gezellig verlicht, broeierig en een aangename mix van locals en toeristen.

Roxanne ontmoet ik diezelfde avond. Bij het hotel is het onverwacht rustig en ik vraag of ze nog wat zin heeft om te praten met een onbekende. We gaan boven zitten bij de hangmatten en hebben een ongedwongen, aangenaam gesprek en we blijken tot ons beider verbazing allebei naar Rammstein te luisteren.

De volgende ochtend ontmoet ik haar weer. Ik heb geen idee wat ik die dag wil ga doen - ik zou gaan ontbijten met de Belg en een Zwitsers meisje maar maak rechtsomkeert zodra hij weer zogenaamd bescheiden begint te koketteren over zijn medidatie-ervaringen: mensen, hoed u voor valse profeten! Roxanne zegt dat ze naar een koffiebar gaat om daar de rest van de dag te gaan lezen en koffie te gaan drinken. Ik ben nog altijd bezig in David Copperfield en die in combinatie met koffie en goed gezelschap is aangenaam. Ik ga mee.

Ik beland in een koffiewinkel annex boekenzaak, en Roxanne laat me kennis maken met DE chocolademilkshake. Godenvoedsel, een van het allerlekkerste wat ik deze reis over mijn tong heb gehad. Van lezen komt er verder weinig: het is een dag van goede gesprekken en verspreid over de dag veel en lekker eten. Met drie weken voor vertrek naar Nederland ben ik over mijn zuinigheid heen, simpelweg omdat je in Pai niet zuinig kan zijn - het eten, het gebak en de warme en koude drankjes zijn eenvoudigweg te lekker en de souvenirs te leuk.

De volgende dag wil ik gaan fietsen om de omgeving te verkennen, ook weer samen met Roxanne. Heel backpackers-Pai gaat op de scooter, ik heb daar weinig zin in en Roxanne en ik huren een mountainbike. Ook niet mijn favoriet trouwens: als we de loodzware heuvels moeten beklimmen weet ik zeker dat ik ze met een normale fiets WEL zou kunnen hebben bedwongen. Nu is het soms afstappen en lopen.

Even dacht ik dat het in Pai wat koeler zou zijn, maar die dag schijnt de zon gewoon weer volop en het is ontzettend warm. Er zijn rond Pai verspreid een aantal mooie punten om te bekijken, maar op aanraden van iemand van het hotel besluiten we in elk geval op zoek te gaan naar het uitzichtpunt van de Pai Canyon. Bij een klooster in aanbouw met versieringen die mooi zijn van lelijkheid (en waar ik nog een monnik loopmeditatie zie doen, warme herineringen!) besluiten we de vallei in te fietsen. Een mooi, klein dorpje met wat mooie ansichtkaartplekken die moeilijk op de foto zijn te zetten.

We komen nog langs een ander olifantenkamp, een waarvan ik de naam niet ga noemen om te voorkomen dat ik er reclame voor maak. Drie olifanten, en voor een donatie van 20B kan je bananen geven. Het is een heel gek idee dat een olifant aaien en voeren voor Roxanne allemaal nieuw is, terwijl het voor mij allemaal gesneden koek is. Een van de olifanten zie ik op en neer bewegen, een gebaar dat ik uit ElephantsWorld herken van een paar olifanten die een verleden hebben als bedelaar op de straten van Bangkok. Ik vraag het aan het personeel. 'Nee hoor, hij is gewoon blij, kijk maar, hij wappert met zijn oren!' Als ook nog blijkt dat je met een zitje ritjes kan maken op een rug van een olifant wil ik hier zo snel mogelijk weg. De houding van Thaise mensen tegenover hun nationale symbool zal ik echt nooit begrijpen: wel een nationaal symbool, maar ook mishandelen tot hun dood. Walgelijk.

De canyon is prachtig, en ik blijk plotseling erge hoogtevrees te hebben bij het oversteken van een smal gedeelte om naar de rest van het gebied te lopen. Vanaf daar is Roxanne een kwartiertje zoet met het lopen naar andere punten, in de verre verte. Ik wil aanvankelijk niet mee vanwege hoogtevrees, maar later als ik haar toch achterna wil merk ik dat het erg onhandig is met haar en mijn rugzak. Ik baal, maar aan de andere kant bedenk ik me dat ik sowieso al op een van de mooiste punten van de omgeving ben en geniet verder van het uitzicht. Als we terug zijn in het hotel is de warme douche meer dan welkom.

Vanmorgen - maandag - wil ik de bus naar Chiang Rai pakken, maar de eerstvolgende blijkt pas morgenochtend te gaan. Het zou wel kunnen, maar dan moet ik overstappen in Chiang Mai. Ik besluit een nachtje te blijven in Chiang Mai, ook om toch nog even Ulysses te kopen bij een mooi boekenwinkeltje en gewoon omdat Chiang Mai een leuke plek is. En bij mijn vorige hotel hebben ze toch nog een bed over voor een nacht. Mijn bus naar Chiang Rai komt me morgenochten half elf bij mijn hotel ophalen.

Nog even tot slot. Afgelopen tijd heb ik in de bussen heel vaak irritante Thaise popmuziek moeten aanhoren. Zo erg als de popmuziek, zo leuk blijkt een paar keer de Thaise reggae te zijn. Met Roxanne vis ik uit een 7/11-supermarkt voor een paar euro een cd die volstaat met zes albums van een Thaise reggae-artiest, wat mogelijk is omdat het allemaal mp3'tjes zijn en dus weinig ruimte in beslag nemen. Ik mag de cd draaien in de minivan van Pai naar Chiang Mai, en na 3,5uur rijden zijn we pas bij nummer 42 van de 63. Leuke investering, fijne muziek.

Tot snel weer!