Purple Monkey, Pai en Maya! En vegetarische kip.

Het oorspronkelijke plan: ik ga van Chiang Mai naar Pai, van Pai naar Chiang Rai en dan van Chiang Rai naar Pai. Nu ben ik na Pai toch nog weer een nacht in Chiang Mai beland want net even wat praktischer.

Chiang Mai was en is leuk en ik vind het niet erg om nog even een middag en een nacht hier terug te zijn. Het is geen dure stad, er is genoeg gelegenheid om rond te dwalen en ik heb een leuk hotel waar ik vandaag gelukkig nog een nacht weer terechtkon voor zo'n 3 euro per nacht, 100B. De jongen achter de balie weet nog dat ik in Pai ben geweest en dat vind ik leuk, ik voel me herkend en gewaardeerd als gast. 

Een paar dagen geleden, tijdens mijn laatste dag in Chiang Mai (althans, dat was toen het plan) besluit ik op zoek te gaan naar de bibliotheek, in het westen van de stad. Lopend, want ik heb de hele dag de tijd. Ik kan het zo gauw niet vinden, en besluit een stuk door te lopen naar wat ik voor me zie en blijkt een gigantisch winkelcentrum te zijn, Maya. Architectuur op zijn Rotterdams; groots en een beetje kitsch, maar wel ontzettend mooi. Een portier opent de deur voor me als ik binnenkom, de bioscoop op de vierde verdieping heeft geen films die voor mij de moeite waard zijn maar ziet er schitterend uit en de boekwinkel geef ik ongeveer een half uur van mijn tijd. En dan blijkt dat er in de goedkopere foodcourt beneden een standje is met vegetarisch eten, gerund door een vrouw die perfect Engels spreekt en waar ik voor zo'n anderhalve euro een bord vol eet met onder andere vegetarische kip. Als ik terug loop naar het centrum van de stad rijdt er een stoet voorbij met wat ik denk dat het nieuw ingewijde jonge monninkjes zijn. Ik ben vrolijk en als ze 'Hello!' roepen roep ik hetzelfde terug.

Die avond voel ik me wat verlaten en alleen. Ik hang wat bij de lounge van het hotel en spreek de eerste de beste aan die in het hotel incheckt. Dat blijkt de Nederlandse Valerie (of was het Louisa? Ik haal de namen door elkaar, sorry Louisa/Valerie) te zijn, die op doortocht is. Ik dring me een beetje op met de vraag of ze wat met me wil eten; ze zegt dat ze pas wegkan als ze een telefoontje heeft gehad van iemand en dat 'dat nog wel een uur kan duren'. Ik hou stug vol en zeg dat ik nog wel de tijd heb. Ik voel me wat gegeneerd, maar als we uiteindelijk toch samen de stad ingaan hebben we een hele gezellige avond.

De volgende dag ben ik rond drie uur 's middags in Pai, na een dodenrit met een minivan te hebben gemaakt van mijn hotel in Chiang Mai naar het busstation van diezelfde stad. Ik beland met Duitser Mark en een Belgische vriend van hem die elke keer weer opduikt (een van de irritantste mensen die ik deze reis ontmoet heb, daarover misschien later meer) bij het Westerse backpackershotel Purple Monkey, gerund door een Canadees en nog twee Britten, als ik het goed heb. Als bij de bar - naast mijn dormroom - de muziek op een stevig volume staat vrees ik het ergste, maar de belofte is dat de muziek voor 12 uur 's avonds uit gaat.

Die belofte komen ze tot mijn grote vreugde na en ik blijf er nog een extra nacht. Het hotel is niet Thais en voor iets lokaals moet je ergens anders zijn, maar het is een mooi terrein, de gastvrijheid groot en het ontbijt uitstekend. 

Ik ga 'm weer in twee stukken verdelen, tot gauw!