Sanghklaburi, Bangkok en de Kunst van het Onverwachte

Weer even wat dagen terugspoelen naar Sanghklaburi. Ondertussen overigens nog steeds lang en breed in Chiang Mai waar ik het steeds meer naar mijn zin heb na inderdaad een stevige dip te hebben gehad.

In Sanghklaburi is de langste houten brug van Thailand op kruipafstand van mijn slaapplek vandaan. Ik heb de feiten er even niet bij maar die brug is inderdaad lang, en prachtig. Als je de brug oversteekt vind je een markt van de Mon, een bevolkingsgroep in Thailand. Ik ben nu even te lui om de feiten op te zoeken, maar Google gerust tijdens het lezen. Die brug is prachtig en ik ben verbaasd dat Sanghklaburi door zo weinig Westerlingen bezocht wordt. Later kom ik erachter dat dat waarschijnlijk ligt aan het feit dat je vanaf daar alleen maar terug naar het zuiden - Bangkok en Kanchanaburi - kan en niet naar het noorden, wat dus mijn oorspronkelijke plan was.

Lonely Planet raadt me aan om 's ochtends vroeg een boottocht te maken. Onder de brug probeer ik erachter te komen hoeveel zo'n ritje me kost en hoe laat ze vertrekken, maar Thailand-ergernis nummer #1 steekt weer de kop op als niemand Engels spreekt of wil spreken. Een Amerikaans meisje dat ook in mijn homestay zit regelt bij een paar mannen met groene hesjes dat ik 's de volgende ochtend om half zeven daar kan staan en ik dan een boottocht kan krijgen over het meer. Het is 300B per persoon - nog altijd minder dan de 400 die Lonely Planet aangeeft - maar ze beloven meer mensen te gaan zoeken waardoor het goedkoper wordt.

Na de avond met Louise te hebben gegeten in een Burmees eethuis (en het voor het eerst regent en ik iemand ontmoet die op Hawaii woont en heeft meegewerkt aan films als The Descendants - weer een keer kijken als ik thuis ben want prachtig - en Pirates of the Carribean 4) sta ik de volgende ochtend om half zeven bij de brug. Geen mannen met groene hesjes. In plaats daarvan is de entree van de brug een soort bedevaartsoord voor het boeddhisme geworden, waar monnikken zich laten aanbidden door Aziatische toeristen en kraampjes allerlei offers verkopen zoals melk, brood en kleine torentjes. Ik ben de enige Westerling en het moet een bizar gezicht zijn, ik daar zo zittend en ik me afvraag waar-in-godsnaam-ben-ik-nu-weer-beland en iets over kunst van het backpacken.

Na wat handen-en-voeten-Engels krijg ik uiteindelijk mijn boottocht. In mijn eentje, voor 300B, met een geinige chauffeur of hoe noem je dat. Ik ben uiteindelijk 50 minuten onderweg en het is een mooi tochtje. Ik wil met hem op de foto maar dat wijst hij vriendelijk maar beslist af: zijn gebit is niet bepaald prachtig en hij schaamt zich er nogal voor. 

Om twaalf uur 's middags loop ik weer een tiental minuten bepakt en bezakt in bloedhitte naar het busstation van Sanghklaburi. Eigenlijk was het verstandiger geweest om een dag rust te nemen, maar booking.com heeft een hotel in Chiang Mai voor me voor 100B per nacht en dat is een aanbod dat ik niet kan weerstaan. Een uur of vijf, zes in de bus naar Kanchanaburi waar ik nog word gecontroleerd door een immagration officer en waar ik een vijftigtal pagina's in David Copperfield lees.

Rond een uur of zeven 's avonds ben ik weer in Kanchanaburi, en wil eigenlijk de minivan nemen naar Bangkok en daar de nachttrein nemen naar Chiang Mai, maar dan blijkt dat er toch een nachtbus gaat naar Chiang Mai gaat. Ik weet vanaf dat moment dat ik er spijt van ga krijgen - nachtbussen/touringcars zijn ook in Nederland vreselijk - maar het is makkelijker dus ik laat me overhalen.

Ik krijg een broodje met een vulling waar ik elke keer weer misselijk word als ik er aan denk - nu ook as we speak, *kokhals* - en zie een Thaise komedie die echt, echt heel erg infantiel en kinderachtig is door het afgrijselijke sound design waarbij bij elk 'leuk' moment een 'grappig' geluidje te horen is. 

De volgende ochtend en mijn reisdip is definitief ingeslagen. Ik ben het Thaise eten zat, ik ben het zat dat niemand Engels kan en alles is stom. Dat wordt er niet beter op als ik mijn hotel niet kan vinden: de taxichauffeur zet me ergens willekeurig in de straat af want ik heb niet het nummer van de zijstraat. Stom van mij: ik had wel het adres in het Thais laten opschrijven, maar niet de naam van het hotel. Later blijkt dat ik er een paar keer langs ben gelopen en me zelfs hardop af hebt gevraagd of ik hier juist was.

Ik ben moe, voel me vies en wil een bed en een douche. Ik wil even op internet om het adres te checken - mijn Ipod is leeg - maar niemand wil me helpen of begrijpt Engels. Uiteindelijk zie ik twee Finse mannen die me kunnen helpen: in hun hotel kan ik even op internet en het blijkt dat mijn eigen hotel om de hoek is. 

Het welkom bij mijn hotel is warm, gelukkig. Ik hoef niet lang te wachten op mijn bed, en zowel dormroom - die ik deel met een stuk of zes mensen - is goed en de badkamer met douche is prima. 's Middags loop ik wat door het oude stadscentrum dat om de hoek is en kom er achter dat Chiang Mai anders is dan ik dacht maar minstens even leuk.

Gister stort ik in. Ik heb last van mijn maag, heb spierpijn en mijn voornemen om een dag pauze te nemen moet ik wel inlossen. Ik doe de hele dag niets anders dan Facebooken en David Copperfield lezen en dat is eigenlijk wel goed. 's Avonds eet ik wat bij een goedkoop vegetarisch curry-restaurant waar ik aan tafel ga zitten bij een ouder Canadees echtpaar, en ik heb het weer wat meer naar mijn zin. Het scheelt overigens ook dat het stevig heeft geregend (waarbij de receptie van mijn hotel onderloopt want onder straatniveau) en de lucht een stuk koeler is.

Vandaag ga ik onverwacht mee met Duitser Mark door wat straatjes in Chiang Mai en we komen twee leuke, hippe koffietenten tegen en per tuktuk gaan we naar een prachtige markt. Samen is leuker dan alleen en ik hou ervan als dagen anders lopen dan gepland. Hij gaat naar een tempel op een heuvel, ik besluit op mijn gemak terug te lopen naar het hotel en op de bonnefooi de omgeving te zien.

Ik zou morgenochtend naar Pai gaan, maar besluit om dat nog een dag uit te stellen tot vrijdag. De dagen tot Bangkok worden steeds minder...