Japan, Koya -> reisschema + fait divers

Na Kyoto - ik heb er echt nog steeds een vieze smaak van - hoef ik dus niet zo nodig meer naar grote steden, althans niet voor heel lang. Alleen; Osaka is het makkelijkste bereisbaar vanaf hier, vanaf daar kan ik de kanten op die ik wil. Er is nog zoveel wat ik wil doen en ik heb nog zoveel tijd maar toch niet.

Na ongeveer een half uurtje met de eigenaar te hebben gepraat via allerhande vertaalapps is dit de ruwe planning voor komende tijd:

• Van Koya naar Osaka (voor waarschijnlijk 1 nacht);
• Van Osaka naar Nagano (nog onduidelijk hoeveel nachten);
• Van Nagano naar Tottori (Tottori heeft mijn hoogste prioriteit, misschien dat ik er 3 nachten blijf);
• Van Tottori naar Hiroshima (2 nachten, gok ik);
• Van Hiroshima naar Kurashiki... (1 nacht, schat ik in);
• ...en van Kurashiki naar Kochi waar ik de dansvoorstelling van Simon heb 18 februari.

Nagano had volgens mij die apen, gehoord van mijn tante en reisorganisator Jolien. Tottori is een naam die steeds vaker naar voren kwam de laatste tijd: het gaat me waarschijnlijk niet lukken om naar een eiland te gaan (wat ik heel graag had gewild) maar de duinen van Tottori zijn beroemd. Daar is ook de jaren '60 Japanse cultfilm The Woman in the Dunes opgenomen, een film die me niet bijstaat behalve de beelden van de eindeloze - inderdaad - duinen. En het is weer even wat anders dan de bossen en steden tot nu toe.

Hiroshima spreekt redelijk voor zich: het is weliswaar een stad maar de - gruwelijke - geschiedenis maakt toch benieuwd en de plaatjes zagen er mooi uit. Kurashiki is heel optioneel, maar ik laat 'm op mijn lijstje staan omdat Yu daar met haar vriend woont en ik heel graag nog een keertje karaoke wil doen. De eigenaar van het guesthouse alhier was trouwens ook enthousiast over de stad.

Nagasaki had ik graag willen doen - vanwege het Nederlandse pretpark + de plaats van handeling van het boek A 1000 Autumns of Jacob de Zoet (historische roman van David Mitchell, erg de moeite waard) maar het is te ver weg. Een ritje met de ferry moet ik waarschijnlijk ook van mijn lijst schrappen.

Handig is ook dat ik de 18e in Kochi moet zijn, en dat is ook de dag dat mijn Railway Pass afloopt. De rest van de dagen wil ik met de bus doen, die ik tot nu toe eigenlijk wel heb gemist: de trein is vaak prachtig maar met de bus is het toch vaak kruipdoor sluipdoor en zie je meer van de omgeving. 

Vagelijk op het lijstje voor tussen de 18e en de 23ste; Kamakura, op een uurtje van Tokyo vandaan. Was een suggestie van een serveerster in een pizza restaurant in Kyoto die ik lastigviel met vragen ("what is the one thing you would recommend in Japan?") en de beschrijvingen zien er ook goed uit.

Tot slot, de gezondheidsupdate hier om kwart over acht 's avonds:

• blaar is zo goed als over, althans ik voel 'm niet meer;
• rug blijft meh: geen idee waarom ik in Nikko eindeloos kon lopen en nu niet;
• ik blijf een stom kuchje hebben wat gelukkig niet doorzet. De apparaatjes - die overal in Japan staan bij de entree van guesthouses en restaurants - om je temperatuur te meten geven gelukkig geen gekke dingen aan. Serieus, je bent toch gigantisch de sjaak als je hier COVID,- of griepklachten krijgt?

Vergeten te vermelden: bij de onsen in het hotel gisteren stond een weegschaal. Een onsen moet ontspanning zijn en daar draagt een weegschaal naar mijn weten niet aan bij.

Oh ja, en ik word soms gek van de veel te makkelijke mogelijkheid van Reddit + Instagram + allerhande flauwekulsites bij de hand hebben. Mezelf gedwongen om gisteravond door te zetten met het boek 'When We Were Orphans' van Kazuo Ishiguro (van oorsprong Japanse schrijver, deed ook The Remains of the Day en Never Let Me Go) en nu blijkt het boek heel moeilijk weg te leggen te zijn. Aangenaam gevoel.