Japan, Koya, deel #2

Twee keer de vraag gehoord of ik het wel echt naar mijn zin heb deze vakantie, er wordt tussen de regels door gelezen dat ik het niet naar mijn zin zou hebben. Ik geef toe dat ik meer had met Taiwan en Oekraine, die tweede ook vooral vanwege het enorme verrassingseffect. En ik zit mezelf meer in de weg dan ik hoopte, kan me druk maken om de kleinste dingen en dat had ik in Oekraine en Taiwan minder. Van Oekraine scheelt het trouwens ook dat ik daar aan het einde van de zomer was, winter is en blijft toch grauw, ook in Japan. Dat gezegd hebbende: Japan in hoogseizoen, dat lijkt me ook heftig qua drukte.

Nu in de gekte van Osaka beland, en van de drie grote steden - Tokyo, Osaka, Kyoto - vind ik Osaka tot nu toe het leukste. De chaos van Osaka is toch aangenaam na de rust van Koya. Vanuit Nara probeerde ik een verblijf te boeken bij een van de vele tempels, de 'pilgrim's lodges' in de omgeving, maar na mijn verblijf in Guest House Suzumeno Kakurembo ben ik blij dat ik dat niet  gedaan heb. Elke keer opnieuw merk ik weer dat Japanners ontzettend lieve mensen zijn en deze twee eigenaren zijn daar nog een overtreffende trap van. Communiceren ging zelfs via vertaalapps moeizaam, maar uiteindelijk lukte het wel, mede dankzij hun.

Gisteren, tweede dag in Koya. Ik wil kalm aan doen en boek lezen, maar uiteindelijk sta ik toch iets na negenen al buiten. Ik ontbijt aan de overkant bij een soort winkel van Sinkel, doe mijn best niet te kijken naar een vis in een veel te klein aquarium, en het stuk pizza toast is aangenaam. Ook daar zitten twee Nederlanders: een leuk stel, een half jaar op reis. FIjn, even Nederlands kunnen praten, maar ik irriteer me aan mezelf als ik tegen hun op kijk hoe doorgewinterd ze zijn met hiken. ZIj gaan hun tocht maken, ik begin een paar minuten later mijn wandeling.

Het zit me ook dwars dat ik te veel afhankelijk ben van mijn telefoon, dus  ik probeer het zonder telefoon en met kaart te doen. Dat is hier niet moeilijk, Koya is een lange rechte weg. Fijn: in elk geval op de heenweg loop ik twee uur en mijn rug protesteert niet. Mooiste van die dag: de bekende begraafplaats die daar ligt. Niet dat Koya zo rumoerig is, maar even ben ik weer in totale stilte, tussen de bomen en de besneeuwde graven. Ook mooi: ik zie op een iets ander deel in de verte een paar wilde herten (wilde herten, niet die verpeste beesten van Nara). 

Op het einde van de route kom ik bij de beroemde Lantern Hall, googel het even. Alle religieuze gebouwen - Shinto of Boeddhisme - het is zo verschrikkelijk mooi maar het zegt me ook zo verschrikkelijk weinig. Maar de besneeuwde omgeving is prachtig.

Een late lunch heb ik bij een Japans eethuisje, udon-noodles (die je moet slurpen) in een bouillon met groenten, een klein blokje roomzachte tofu en nog wat groenten die ik niet kan definieren. Het is een grote lunch en voor 1000 Yen - 7 euro - heb ik veel en gezond gegeten, hoewel de vegetarische Japanse keuken nooit helemaal iets voor mij zal zijn. Maar het is een leuke ervaring, zo af en toe. 

Ik ga langs bij het lokale informatiepunt voor toeristen, ik wil weten hoe laat mijn bus morgenochtend (vanmorgen dus) gaat naar het station. Er zit een Amerikaan achter de balie, eind dertig, begin veertig, en gezien zijn vloeiende Japans denk ik dat 'ie uit religieuze overwegingen naar Japan verhuisd is. Aardige man maar... apart. Als hij hoort dat ik uit Nederland kom vuurt hij drie vragen op me af;

1. Klopt het dat alle bevallingen in Nederland thuisbevallingen zijn? ('Euh, geen idee, nee, denk ik...?')
2. Staan alle Nederlandse huizen op palen? (ik moet het woord 'concrete' opzoeken om hier ook een 'nee' op te kunnen antwoorden.
3. Is het zo dat Nederland heel veel bier exporteert? ('Euh, we hebben heel veel Heineken, misschien dat dat...?')

Ik heb geen flauw idee wat ik moet maken van deze hippie, die het aardig bedoelt maar ik ben blij als ik van hem af ben. Ik kan het niet laten dus ik begin weer over The Mourning Forest, iets waar hij veel te enthousiast op reageert. Voor hen die tijd te veel hebben en het willen opzoeken: zijn manier van praten deed me denken aan het personage van Potter in de film Happy Gilmore. Mijn vader had kromme tenen van de man gekregen. 

Goed, ik dwaal af. Hoewel: hij geeft me verkeerde informatie - ik wil om half zeven een bus naar Kyo Station hebben. Volgens hem gaat die niet vanaf bushalte nummer 19 waar ik in de buurt zit, maar wel vanaf nummer 18. Mijn guesthouse eigenaren hebben geen flauw idee waar hij dat vandaan haalt want die zou gewoon om 06.25u moeten vertrekken, en dat bleek ook te kloppen. Wees dus argwanend als je bij het informatiepunt van Koya een blanke Amerikaan ontmoet.

Vanavond of morgen het volgende deel!