Japan, Nagasaki, deel 3 + Huis ten Bosch

Vanuit de uithoek van de wereld die Hirado heet ga ik graag nog even verder waar ik gisteren gebleven was.

Huis Ten Bosch is zoiets wat je wel eens op het nieuws hoort, of bij reisrubrieken ziet hoort of leest: 'In Japan hebben ze een miniatuurversie  van Nederland nagemaakt!!!', iets bizars, 'hoe verzin je het'. Ook Mars is er geweest en zat me nieuwsgierig te maken. En waar Universal Studios Osaka me vooral verveelde, fascineert Huis ten Bosch me de hele tijd. Tegen een paar Japanners leg ik het uit als: 'Het is aan de ene kant ontzettende wansmaak, aan de andere kant is het ook briljant omdat het vaak tot in de details klopt'.

Op tot nu toe de enige echte zonnige dag kom ik rond het middaguur bij het park aan, op toch nog een stevige 1,5 uur met de trein van Nagasaki vandaan. Die avond en de dag erna - vandaag dus - wordt het rotweer, maar dat weet ik dan nog niet: de treinrit langs Omura Bay is prachtig. Tegenover me in de trein een jong Amerikaans koppel met baby, hij militair en ze wonen er al vier jaar. Ze gaan ergens anders heen, maar zijn ook enthousiast over Huis ten Bosch. 

Vanuit de verte zie ik al de entree, een versie in het klein van iets wat heel veel lijkt op Amsterdam Centraal. Nu al mooi. Vanuit het treinstation over een brug een klein stukje lopen, en ik maak kennis met de parkmuziek die vanuit speakers over het hele terrein klinkt, de melodietjes gaan behoorlijk in je hoofd zitten. Voor mijn vader: de 'Wakey wakey!'-mars muziek uit Hi-de-Hi! is niet ver weg, het soort plichtmatige blije gevoel wat je bijna wordt opgedrongen, maar ik kan het hier goed hebben.

Een lang verhaal kort: ik val die dag van de ene verbazing in de andere, ik weet ook niet waar ik kijken moet. Nadat ik hebt betaald (6000 Yen, nu het geld wel degelijk waard) kom ik terecht bij een uitzicht die met gemak op Giethoorn gezet kan worden. Minus de geijkte molen misschien, maar de sfeer is hetzelfde. En dat heb ik die dag vaker: ik weet dat ik in Japan ben, maar het ziet er soms zo levensecht uit - niet alleen qua architectuur maar ook qua indeling, straatstenen, beplanting, straatlantaarns - dat ik vaak echt even denk dat ik in Nederland ben. Een Cafe de Haven: ik kan zeggen dat ik het in Nederland heb gefotografeerd en je zou me geloven. Een smal wandelpad achter een chique gebouw: Rotterdam ter hoogte van voormalig restaurant Loos of een deftige wijk in Den Haag.

En ja, het klopt natuurlijk voor geen meter dat er een Domtoren staat vlak naast iets wat lijkt op het stadhuis van Gouda maar dat het dan wel Amsterdam Square heet, en dan nog in de buurt van het meest herkenbare gebouw van Sneek, met nagemaakte grachten die ik terugherken van een moderne stad die het centrum nog authentiek wil laten lijken, en iets verderop vakantiehuisjes die ik rechtstreeks herken van een Ouddorp of een ander gezellig vakantiepark. Alleen Rotterdam mis ik, maar dat is dan misschien weer te modern, ik snap dat ergens ook wel. 

Ik merk vaker dat de Japanners echt wel een band met Nederland hebben, hoewel die liefde helaas misschien van een kant komt. En het zit 'm toch echt in de handelsgeschiedenis die Japan met Nederland heeft - nergens enig wrok over de kolonisatie. Wat ik me nu bedenk dat ik nog niet beschreven had: het museum in Nagasaki, ook over de handelspost in Dejima. Wil ik later nog even op terugkomen, of googel het even zodat het wat makkelijker praten is. Maar ook dat was fantastisch.

Na een bezoek aan een drogisterij die op het terrein aanwezig is - ik weet dat het niet veel zal helpen maar het geeft mij meer rust - beland ik bij een Huis ten Bosch versie van Paleis 't Loo, iets wat alleen al de toegangsprijs waard is. Ook een prachtige, statige grote tuin die wijk blijkbaar ook in Nederland hebben. Mijn rug gaat weer zeuren als ik moet bukken om de begeleidende uitleg bordjes te vertalen met mijn telefoon, maar de expositie is prachtig. 

Ik loop verder, nog een verdieping hoger. Ik zie schilderijen hangen, sprookjes tafereeltjes, gemaakt door een jonge kunstenaar die Takeru Niizato heet. Het blijkt dat de jongen die rond de  schilderijen rondhangt, dat hij dat zelf is en ik ben verrast, zeg naar waarheid tegen hem dat ik meestal bij schilderijen even snel langs loop, maar hier blijf ik langer staan. Het zijn prachtige, kleine sprookjes. Ik vertel hem dat trouwens niet: ik word geholpen door een Japanse vrouw die ook bezoeker is en maar wat graag tolk wil zijn. We blijven een tijdje praten. De jongen is heel erg verlegen en ook nog doof aan een van zijn oren - wanneer hij me vraagt wat ik zijn mooiste werk vind denk ik dat hij me wat wil verkopen, maar hij is oprecht heel trots dat wij zijn werk mooi vinden. 

Zoek zijn werk even op: op Instagram - @takeruniizato - of zijn website: http://takeruniizato.com.

Nu dus in Hirado in het goorste hotel tot nu toe, maar vriendelijk personeel - die samenvatting had ik ook gelezen op booking.com. En mijn planning voor de komende paar dagen is een paar keer veranderd, daar over morgenochtend meer!