Japan, Nara, deel #2 - ik heb de Mourning Forest filmlocatie gevonden!

Goed plan: in de Social Room gaan zitten van het hotel om deze blog te schrijven. Er is ook een kleine tatami-ruimte, maar sinds eten bij Meguri weet ik dat mijn rug dat niet trekt en dat mijn ledematen daar niet flexibel genoeg voor zijn. Klein nadeel: er staat tv aan met een Japans humoristisch programma (met lachband, oh horror) waardoor alle vooroordelen die ik eerder had over Japanners herbevestigd worden. Maakt  niet uit, de tafel en stoel zitten een stuk hoger dan in mijn kamer, mijn rug is blij.

Nara is dus, zoals ik gisteravond al opmerkte, een feestje, leuk om twee dagen door te brengen. Op aanraden van de eigenaar van SuCasa eet ik bij Onwa, een vegan restaurantje van een paar vierkante meter, net als het station op kruipafstand van mijn hotel. Er zit een vriendelijke Japanse vrouw van eind veertig met ik denk haar zoon die ook behoorlijk veel praat en helemaal losgaat als ik zeg dat ik voor de locatie van The Mourning Forest kom - ze kent het gebied - maar ik kan het van haar wat beter hebben. En daarbij, ze is snel weg. Al gauw komt er een ouder Amerikaans homokoppel naast me zitten, waarvan de een jaar in Tokyo lesgeeft, dus tijdelijke lange afstandsrelatie.

Het eten is ook nu weer heerlijk. Een kleurrijke schaal met een kleine taco, een klein bakje ratatouille, wat sla (met roze dressing) en nog een paar andere zaligheden, ook iets wat de functie van vlees heeft. Geen idee wat het is maar ik vind het ook nu weer prachtig, en ik ben bij elkaar nog geen 14 euro kwijt. Later die avond ga ik in het hotel naar een onsen, een Japans warmwater bad, nu gelegen in het hotel, mannen gescheiden van vrouwen. Ik moet even flink over wat drempels heen, ben ook bang om fouten te maken die tegen de etiquette ingaan, maar het gaat. Er zijn lage wasbakken met douches waar je wordt geacht je van te voren om te spoelen, en een aparte handdoek voor gezicht en lijf.

Ik ben er nog niet over uit of ik het fijn vind. Ik ben er net weer in gaan zitten, maar beide keren niet meer na tien minuten - ik zie trouwens meer mensen die al heel snel weer vertrekken. Het water is net niet te warm, maar op de een of andere manier schudt het water heel veel en dat vind ik niet fijn, ik kan het niet uitleggen. Het systeem met kluisjes is weer Japans perfect georganiseerd. Oh ja, en na afloop staat er een vriezer met kleine gratis ijsjes om af te koelen, best grappig.

Vanmorgen word ik nerveus wakker: ik dwing mezelf om naar de locatie van The Mourning Forest te gaan en dat vind ik best spannend, ben bang te verdwalen. En ik moet ook nog pinnen, en ontbijt halen: kleine praktische zaken die ik het minst leuk vind van zo'n dag. Ik ben om een uurtje of half negen al klaar om te vertrekken. Het Tourist Information Point - in het oude stationsgebouw - is gelukkig al open en twee vriendelijke oude dametjes helpen me, in accuraat Engels. Ik kom er dankzij hun achter dat het minder moeilijk te bereiken is dan ik dacht; bus 122 richting Kitano om 10.21u en dan zou ik er om 10.56u moeten zijn, dan even vragen bij het koffiehuisje. Tot bevordering van mijn goede humeur blijkt Starbucks (naast het information point, heerlijk foute koppelverkoop) de eerste te zijn die een vega  broodje to-go verkoopt: sojaballetjes met stukjes broccoli. Geen fan van Starbucks maar met die cold brew is het een prima ontbijt.

Om 10.21u komt niet bus 122 aan maar bus 124 aan die na navraag bij de chauffeuse ook naar Higeshi rijdt. Ik weet niet wat ik moet verwachten. Het is winter, dus is het landschap herkenbaar? Is het uberhaupt te zien? Ik ben op zoek naar de glooiende theeplantages, het bos zelf (The Mourning Forest, het Rouwende Bos) maakt me niet zoveel uit. Na iets meer dan 40 minuten rijden zie ik inderdaad theeplantages die erop lijken. Zou het dan toch...???

Ik stap de bus uit en ik zie: het is gelukt! Aan de overkant van de weg is een koffiehuis en ik doe navraag via DeepL: is dit de locatie van Mogari No Mori? En hoe! Ze schuiven de deur naar het balkon open en er staat een klein bordje wat ik vertaal met Google Lens waarop zoiets staat dat het huis aan de overkant in de film dienst doet als bejaardentehuis en nog wat over het landschap. The Mourning Forest, Mogari No Mori, hier aan de andere kant van de wereld heb ik het gevonden! De eerstvolgende bus gaat om kwart over 12 en dan pas rond vier uur weer- hoe mooi het ook is hier, ik heb geen geduld om hier uren te wachten. Dat veroorzaakt ook nu een zekere gejaagdheid bij me, maar het is oke.

Ik doe als een kind zo blij tegen de medewerkers van het koffiehuis: nee waarschijnlijk gaat het niet lukken om bij het huis aan de overkant naar binnen te gaan, maar tuurlijk je mag wel foto's maken, hartstikke leuk. Ik vraag aan de medewerkster of ze veel bezoekers hier krijgen voor de film: a little. Nee dus. Ik koop wat souvenirs en maak met handen en voeten duidelijk dat ik ook wel iets te eten en te drinken wil, iets typisch Japans graag. Ik krijg wat deeg van zoete bonen (leren kennen dankzij de film An, van dezelfde maakster van Mogari) en dat heeft een grappige smaak. De thee vereist een heel ritueel waar ik sowieso geen rust voor heb, maar er zit een temperatuurmeter bij, een zandloper van 1 minuut en een handleiding op papier die zelfs mijn Google Translate niet vat. Ik laat de thee dus op de verkeerde manier trekken, maar dan nog smaakt de groene thee beter dan in Nederland.

Morgenochtend om half elf voor twee nachten naar Koya, wat zo afgelegen ligt dat ik er een cablecar voor moet nemen om het te bereiken. Daarna? Geen flauw idee, misschien weer een keer een grote stad? En ik wil graag naar een eiland!