Japan, Nara, deel #1

Zo'n mismatch als ik met Kyoto had, ik voel me direct thuis als ik het station van Nara uit stap. Ik ben hier maar twee nachten en dat is ook voldoende, de Lonely Planet spreekt zelfs vaak over een uitstapje vanuit Kyoto, hoogstens 1 nachtje. Ik ben hier dus met een reden en dat is de filmlocatie opzoeken van The Mourning Forest. 

Ik had hier een korte intro willen opschrijven over de film, maar daar wacht ik even mee tot het me morgen daadwerkelijk gelukt is de locaties te vinden. De film is onbekender dan ik dacht - ik dacht dat regisseuse Naomi Kawase een soort nationale trots was, maar die naam laat vaak geen belletje rinkelen bij de Japanners. De apotheker bij wie ik gisteravond een nieuwe (betere) blarenpleister koop kwam - oh heerlijk - toeval en kende ook noch film nog maakster. MIjn tweede dag in Tokyo zoeken de medewerkers van het Tourist Information Point op dus ik heb al wat info, maar de receptioniste van mijn Nara-hotel ( een Taiwanese, die gaat glunderen als ik zeg dat ik het in 2017 fantastisch vond) vindt ook voldoende informatie - na de nodige hoofdbrekens heeft ze het plotseling te pakken. Volgens mij is het met de bus een uurtje en dan nog 20 minuten lopen. Ik ben erg benieuwd.

Rond 11u 's ochtends kom ik in Nara aan, het was slechts 45 minuten met de boemeltrein vanaf Kyoto. Ook nu ligt het hotel naast het station, maar dat geldt gelukkig ook voor het centrum. Het is nog geen lunchtijd als ik een groot gedeelte van de toeristische hoogtepunten - een levensgrote Boeddha en nog maar weer wat tempels en Shinto-altaren - heb gezien. Rug en voet niet prettig maar aan de andere kant: ik loop ook nu weer een uurtje of twee achter elkaar.

Ik ben op weg naar de Boeddha als ik langs het tempelcomplex van de Kofuku-ji loop en plotseling de massa's herten zie rondlopen tussen de mensen. 'Oh ja, die waren er ook nog'. Er lopen dus herten vrij rond over de verschillende tempelcomplexen - de gedachte erachter heb ik nog niet gegoogeld maar ik heb er mijn twijfels bij. De beesten zien er redelijk goed uit, maar het voelt voor mij als de Oostvaardersplassen: het ziet er als natuur uit maar het is niet natuurlijk. Om de paar meter kan je voor 200 Yen koekjes kopen die je aan de herten kan voeren, of die eigenlijk meteen uit je handen worden gegrist want die beesten zijn brutaal. Het is heel leuk om te zien wel, ook omdat die beesten zich soms geen moer aantrekken van wat er om hun heen gebeurt. .

De Boeddha - het hoogtepunt van Nara - weegt volgens Lonely Planet 500 ton en is 14 meter hoog. Het is mooi om te zien maar het doet me ook nu vrij weinig, in tegenstelling tot wat ik ooit dacht vind ik boeddhisme geen prettige stroming - kom ik nog op terug. Op mijn gemak doe ik nog een wandeling - met Lonely Planet en telefoon in de hand, het is vreselijk, maar ik heb geen zin om moeite te doen. Onderweg kom ik nog langs een sfeerloos maar verder aangenaam restaurantje waar ik lunch op pizza: ook nu weer veel te klein en te duur, maar het vult de maag tot het avondeten.

Het is daar dat ik besluit om naar Koya-san te gaan, een piepklein maar bekend dorpje van 3058 inwoners. De medewerkster van het restaurant is ook enthousiast (en geeft me nog een wagonlading andere plaatsnamen mee die ik echt moet bezoeken, help oh help keuzestress) en ik wil even onthaasten. Ik wil met alle geweld in een boeddhistische tempel slapen: net in mijn hotelkamer probeer ik te boeken maar booking.com heeft niks wat er in de LP staat, of het kost kapitalen (298 euro voor twee nachten - ik heb vaker gemerkt, ook in Thailand en Sri Lanka, dat de boeddhisten behoorlijke geldwolven zijn - maar wel in het geniep). Een jonge receptionist hier in het hotel probeert me te helpen, maar de tempel die ik op het oog heb is morgenochtend pas weer open om te bellen. Ik wil het geregeld hebben dus ik besluit uiteindelijk te gaan voor een hoog aangeschreven guesthouse - dan maar iets minder uniek.

Ik heb nog twee verhalen over mijn weer fantastische maaltijd en mijn eerste bezoek aan een badhuis in het hotel, maar mijn bureau alhier is te laag en mijn rug protesteert dus ik ga afronden. Oh ja, en ik heb ook nog een klein staartje over Kyoto met de Mexicanen, over de film Circus of Books. Komt nog. Nu mijn rug strekken!