Japan, Kyoto, deel #2

Voor ik het - net als elke keer - vergeet te vermelden: een van de geniaalste dingen van Japan vind ik dat er ook aparte rookruimtes op straat zijn. Heerlijk. Er is wat voor te zeggen dat je dan als overheid alles moet gaan verbieden, maar andermans stank is niet iets waar ik voor kies. Ook en misschien nog belangrijker: geen aslaag onder de tegels door alle peuken die achteloos op straat worden gegooid.

Nadat ik gisteravond even wat heb gehangen in mijn hotelkamer en Nicole heb gebeld vind ik het tijd voor avondeten. Ik gebruik de app van HappyCow, een wereldwijde gemeenschap die hotels en restaurants in kaart brengt waar je als vegetarier en veganist goed terecht kan en ik word gebracht naar Su Casa, een Koreaans veganistisch no waste eettentje. Het blijkt dat ik er mijn eerste avond in Kyoto letterlijk voor heb gestaan met mijn LonelyPlanet onder een straatlantaarn, niet wetende dat het zo'n goed adres zou zijn. 

Het is een kleine ruimte, tropische, frisse kleuren. Er zit een ouder echtpaar en een jong stelletje, ik neem plaats aan de bar. Het Koreaanse meisje achter de bar is de vriendin van de Japanse kok. Ik raak met haar aan de praat over Parasite, Japan, de cultuurverschillen tussen Japan en Zuid-Korea (blijkbaar zijn de Japanners toch wat minder vooruitstrevend op technologisch gebied dan de Koreanen). Ook komt het gesprek op Noord-Korea, en als ik de prachtige documentairereeks van Michael Palin over dat land noem vragen de twee Britten of ze zich erin mogen mengen: Michael Palin komt net als zij ook uit Sheffield.

Het eten is fantastisch: rijst met de meest perfect doorgebakken tofusteak. Met de Britten raak ik in gesprek - Hi-de-Hi en It AIn't Half Hot Mum komen ook aan bod, ze delen gelukkig mijn mening over het vermeend racistische karakter van de serie ('vermeend' aangezien de Britten en ik het alledrie niets met racisme te maken vinden hebben). Zodra het Australische koppeltje vertrokken is kom ik naast hun zitten en we hebben - ook nog met het Koreaanse meisje - een gesprek over Korea, Nederland, Engeland (ze hebben Windsor Davies ontmoet!!) en Sri Lanka, waar het Koreaanse meisje een tijdje heeft gewoond. We wisselen tips uit, de avond is warm, gezellig. Dankzij een tip van de man kom ik later die avond toch nog terecht bij een paar sfeervolle straatjes in hartje Kyoto. Zometeen over een uurtje zie ik het echtpaar als het goed is weer, in hetzelfde restaurant.

Vanmorgen koop ik eerst twee paar wandelsokken en ga ik opi  aanraden van zowel de Nederlanders als de Britten naar de allerbekendste plek van Kyoto: Fushimi Inari-Taisha, google even om te zien wat ik bedoel. Ik zit in het laagseizoen en het is nu al druk, ik wil niet weten hoe de chaos is met het hoogseizoen. Het is een enorme klim en ik vermaak me opperbest. Ergens bovenaan kom ik naar wat blijkt twee Amerikaanse Mexicanen tegen, ik ben hun namen ook nu weer vergeten maar laat ik ze even M en L noemen. L is 45, broer M 41 jaar oud. Relaxte gasten bij wie ik me aansluit voor de rest van de middag. Ze zijn twee weken in Japan en gaan komende week snowboarden in Hokkaido, een van de noordelijkst gelegen plekken van Japan.

Ik voel me toch altijd een beetje bezwaard, wil me niet opdringen, maar L stelt me gerust: als ze me niet mochten had hij dat echt wel laten merken. Ik ga met ze mee. Bij een kraampje op het lager gelegen tempelterrein krijg ik een stok met geroosterde rijstballen met sojasaus van ze, een erg lekkere veganistische snack die ik nog van Nikko ken. Het is een aangename middag zo, die totaal anders loopt dan ik had verwacht en daarom erg leuk. Net als ik hebben ook zij niet echt plannen, maar na kort overleg besluiten we naar de Kinkajuii Tempel te gaan aan de andere kant van de stad. Waar ik in zo'n geval omrij met het OV, bestellen zij een Uber, iets wat ik nooit van mijn leven heb gedaan en zal doen.

Evengoed, het is een leuke rit. Ik vind trouwens Kyoto nog steeds niet spectaculair, het is toch veel grijs en grauw waar toevallig een grote tempel of een kasteel tussen staat. Ook de straat waar ik gisteravond loop op aanraden van de Brittten: leuk, maar het voelt toch een klein beetje als de rosse buurt van Amsterdam zonder de prostituees (klopt trouwens wel voor een deel: jaren geleden was dat de buurt van de geisha's en inderdaad de hoertjes).

L is af en toe druk op z'n telefoon en ik ben toch benieuwd wat ze voor werk doen. Tot mijn geinteresseerde verbazing: ze blijken zakenpartners te zijn, de grote bazen van een cannabisbedrijf in Californie. Nooit gedacht dat ik ooit op pad zou gaan met Mexicaanse drugsdealers, een grap die ze trouwens zelf ook graag en vaak maken (zelfs bij de douane!). De gouden tempel is mooi, net als de rest van het terrein. Voor 800 yen leuk voor een klein half uurtje. Daarna pakken we nog een Uber die ons afzet bij de Kyoto Tower, een uitkijkpunt dat tegenover het station en dus ook tegenover mijn hotel staat. Leuk om alles van boven te zien, hoewel ik vermoed dat het in de avond mooier is.

We sluiten af in de bar van mijn hotel, het is een uurtje of half vier. Ik trakteer - in naam van mijn vader  - op een glas Chivas Regal Whisky, van hun krijg ik groene Latcha thee, die grappig smaakt. 

Ik heb dus toch een hele fijne dag gehad, gezelschap kan veel doen. Zo nog een keertje eten met de Britten bij TuCasa, morgenochtend vroeg naar Nara om te kijken of ik de locatie uit The Mourning Forest kan vinden.