Japan, Kyoto, deel #1

Vanmorgen. Ik word wakker met het vooruitzicht van een ontbijtbuffet in mijn dure hotel, en ook al vind ik het jammer dat dat zwembad niet bruikbaar is: een ontbijtbuffet in een duur hotel is heerlijk. Nicole werden altijd al gelukkig van een NH Hotel, en dat was nog redelijk middenklasse. Nog steeds is iedereen even vriendelijk, ik word met alle egards behandeld. Ik probeer mijn uitspraak te oefenen op wat fonetisch klinkt als 'arrigatto kozai mas' - de 2.0 versie van arrigatto wat iets betekent als 'heel erg bedankt', wat me blikken oplevert die iets betekenen als 'het klinkt voor geen meter maar het is aandoenlijk dat 'ie het probeert.

Koffiebroodjes. Toast. Rozijnenbroodjes. Bruin gebakken croissants. Roerei (was in NH beter maar soit). Uiteraard allerlei vruchtensappen en thee (hallo Japan). Dat is het Westerse buffet, en als je naar rechts gaat is er het Japanese style breakfast, met dingen die ik grotendeels links laat liggen maar de gepofte rijst in gefrituurd tofuvel is een regelrechte vondst. Uiteraard eet ik veel meer dan nodig  maar gezien mijn hoeveelheid kilometers op de voet mag het van mezelf. Joh, het is toch vakantie.

Van het hotel mag ik trouwens voor drie dagen een wereldstekker lenen. Ook voor dit soort dingen is het handig om af en toe even wat meer geld te besteden aan een duur hotel. 

Een bezoek aan het Tourist Information Point om de hoek & in het station levert op wat ik al vreesde: alle toeristische bezienswaardigheden liggen enorm uit de richting. Ik heb na Tokyo even de schurft aan het OV dus ik wil met alle geweld alles per voet doen. Dat levert me bij het informatiepunt de volgende conversatie op:

TP: 'That temple is half an hour...' 

Ik: 'Oh I can walk that, right?' 

TP: '...by bus' .

Ik:: '...' 

Niet dat ik echt heel erg geinteresseerd ben in tempels - ik heb ze verschrikkelijk veel gezien in Thailand, Sri Lanka en Taiwan (en mooier) maar iedereen roept 'JA KYOTO IS ZO MOOI AL DIE TEMPELS!' dus mijn fomo treedt in werking en ben ik bang dat ik wat mis. Ik besluit in vredesnaam dan maar gewoon te gaan lopen, inclusief de blaar die het naar beneden zigzaggen in Nikko me heeft opgeleverd. Nog een fout die ik maak in Kyoto: denken dat het slim is een fiets te huren. Pak de bus, pak de trein, ga lekker lopen, maar ga niet fietsen. Ik betaal er een veel te hoog bedrag voor, om 'm een paar uur later al terug te brengen (zonder geld terug te krijgen voor mijn korte gebruik, puh). Ik vind het heerlijk om acrobatische toeren uit te halen op de Meent in Rotterdam op zaterdagmiddag marktdag, fietsen in Kyoto is voor mij te veel van het goede.

• Je wordt geacht links te rijden. Kan ik nog mee leven;
• Net als in Hamburg fiets je soms op de stoep. Dat kan ook nog gebeuren - ik volg gewoon wat de rest doet - maar het is me volledig onduidelijk wanneer je op de stoep moet fietsen en wanneer op de weg (soms mag het ook allebei. Denk ik);
• Er zijn een aantal straten waar je niet mag fietsen. Dat lijstje kende ik op dat moment (nog steeds niet) uit mijn hoofd;
• Je mag je fiets niet parkeren bij tempels en ongeveer alle andere plekken maar je moet op zoek naar speciaal aangewezen fietsenstallingen.

Het ding is dus meer een last dan een lust en ik breng 'm al heel snel die middag terug. Voordat ik dat doe hang ik eerst nog een tijdje rond bij een tempel waarover ik van het Tourist Information Point hoorde dat daar een ceremonie plaats zou gaan vinden om 13u. Dat gebeurt inderdaad, en het is niet je lullige leuk-voor-de-toeristen-toneelstukje. DIt zijn serieuze zaken, met cameraploegen, lotenverkopers, eetkraampjes, en serieuze mannen die borden omhoog houden dat je geen selfiesticks mag gebruiken en niet mag duwen.

Het is voorbij voor ik er erg in heb, en ik kom een leuk Nederlands koppel tegen van ergens in de 20 die ik aanspreek. Fijn om weer even Nederlands te kunnen praten. Ze geven me een gouden tip om morgen een klim te doen rond een aantal tempels (de blaar op mijn rechtervoet probeer ik uit alle macht te negeren). De foto's die ze laten zien ken ik, maar ik wist niet dat het hier was. Voor morgen heb ik dus een doel.

Ik breng mijn fiets terug, en loop recht tegen een klein koffiezaakje aan waar ze ook LP's verkopen. Mijn geld begint te branden in mijn zak en mijn voornemen om pas LP's te kopen op het einde van mijn reis negeer ik. Een vriendelijke, ietwat excentrieke eigenaar (deed me qua uiterlijk wat denken aan de gekke commercial-regisseur in Lost in Translation) doet zijn best om iets naar mijn smaak te geven ('ik wil iets als Within Temptation en Rammstein', bands die hij trouwens niet kent, 'in het Japans'). Hij doet zijn best om me een LP te verkopen van een Amerikaanse band met vriend van hem, maar het ding is 4000 Yen en de muziek doet me helemaal niks. Ik ga voor een LP van 500 Yen, de soundtrack van een jaren '80 Japanse manga-serie die grappig klinkt.

Er zit nog een staartje aan dit verhaal (iets over - weer- veganistisch eten dat godenvoedsel is), maar het is laat... morgen weer een lange dag, ik ga naar bed.