Japan, Nikko, deel #4 - start Kyoto

Op de laatste avond van Nikko kom ik in gesprek met een Brit van een jaar of 50, ik ben zijn naam helaas kwijt maar het is een ontzettend sympathieke man. De Praatgrage Roemeense zit er ook bij en neemt het gesprek over, begint een monoloog van 20 minuten (ja, ik heb het getimed). In een poging haar af te schudden begin ik over mijn favoriete onderwerp en waar  ze geen mening over kan hebben: 'ik ben Nederlander en ben gek op Hi-de-Hi en It Ain't Half Hot Mum, wat vind je?' De man blijkt geen fan van in elk geval Hi-de-Hi, maar in het lange gesprek wat volgt geeft hij me een reeks andere titels door van Britse humor die ik stuk voor stuk niet ken, op Blackadder na. 

Ik slaap nog altijd goed. Die ochtend ben ik vroeg wakker, heb al mijn spullen ingepakt en ben rond kwart voor 9 op het station, nadat ik een lift krijg van de eigenaar (misschien meer over hem later). Ik heb voor mijn eerste trein maar 13 minuten overstaptijd, een aantal wat ik krap vind ook al weet ik ondertussen dat het betreffende station overzichtelijk is. Er staat een trein klaar op Nikko, maar pas als die wegrijdt realiseer ik me dat ik die trein had kunnen pakken. Ik heb een vrolijk gesprek bij het op het station aanwezige Tourist Information Point, steek nog een keer (en nog een keer) de loftrompet over Meguri en krijg twee ansichtkaarten als dank voor het invullen van een enquete. Op het perron loop ik een groepje Australiers tegen het lijf die ook in mijn guesthouse waren maar zich niet vertoonden in de huiskamer. Ik rij met ze mee tot Tokyo. Vaak genoeg gemerkt maar blijft grappig: het verschil in tijdsbesef tussen Nederland en de rest van de wereld. Drie uur naar Limburg, elke dag 1,5 uur op en neer naar Amsterdam? Lang! Terwijl in Australie is het drie keer zuchten en je bent er.

De rit met de bullet train is nu wat langer: 2,5 uur van Tokyo naar Kyoto. Heel comfortabel zit ik niet - je hebt bij het raam een klein plankje om je arm op te leunen maar het zit mij alleen maar in de weg. Wel grappig is het geluid dat de trein maakt: elke keer als we wat harder gaan klinkt en voelt het alsof ik in een vliegtuig zit dat opstijgt. En een flauwe bocht in gaan voelt bijna als zweven. 

Rond half drie in de middag kom ik aan in Kyoto. Kyoto en ik matchen niet, de rest van de dag gaat moeizaam, er gaan allerlei dingen mis en ik zit niet lekker in mijn vel. Hinderlijk, maar kan gebeuren. De grootste denkfout die ik maakte bij het boeken van dat heerlijke & heerlijk dure hotel: het ligt in het station (ja, het ligt er echt in) dus dan zal het ook wel in de buurt van het centrum liggen. Kyoto schijnt mooi te zijn, maar ik kom er vandaag pas achter dat het minstens een half uur lopen is voordat je aan de rand van het centrum bent. Ik wil met alle geweld pizza eten: de eerste pizzeria is een letterlijk slappe hap en de tweede pizza (noodzaak, na die eerste) is een stuk beter, in een gezelliger restaurant, maar het is nog steeds geen formaat om blij van te worden, iets van 26 cm doorsnee. Ik merk die avond ook dat ik mijn wereldstekker in Nikko heb laten liggen, en het zwembad in het hotel wordt verbouwd. Ook Google werkt niet mee: als ik in typ 'Italian restaurant' krijg ik plekken aan de Herengracht in Amsterdam aangeraden.

Een rot avond dus. Het hoort er bij, het is oke, maar ik ben blij als ik die avond in mijn tweepersoonsbed slaap. Het hotel is trouwens prachtig met een geweldig ontbijtbuffet, daarover zometeen meer.   

Voor de leesbaarheid (en mijn overzicht) verdeel ik 'm weer even in twee stukken.  

(P.S.: Bij het schrijven van deze - en de volgende - blog heb ik de muziek van OVN aan staan. Het stond elke keer in Meguri aan - hele lichte, minimalistische jazz. Ik heb ooit in een Haagse Harry strip de wat denigrerende term 'lottoballetjesmuziek' voorbij zien komen en dat is dit ook wel een beetje, maar het is nu bijna half twaalf in de avond en dit typen met een glaasje Suntory Whisky en met die muziek is erg relaxt)