Phi Phi!

M'n eerste twee dagen backpacken zitten erop, jeuj! En vegetariers en veganisten, verenigt u en kom naar Thailand zodat iedereen op een gegeven moment gaat begrijpen dat 'no fish no meat' dus ook geen garnalen bevat - zoals ik vanmorgen bij m'n Pad Thai had. 

Goed, vanaf het begin. Geniet er overigens maar van dat ik dit schrijf want het kan zijn dat ik vanaf morgen tien, elf dagen volledig onbereikbaar ben, maar daarover straks meer. Eergisteren in een luxe koffiehuis met Brigitta en vriend Paul (laat iemand hem ontdekken als stand-up comedian ofzo want ik heb tranen gelachen door die man) besloten dat ik naar Ko Phi Phi zou gaan omdat ik dat gezien moest hebben vinden hun. Het is een feesteiland, maar wel mooi, dus ik ben toch nieuwsgierig. Later die dag ga ik voor de eerste keer naar een Thaise bioscoop, naar 'Birdman' die een dag eerder nog Oscars in de wacht sleepte voor o.a. beste film.

Het feit dat we moeten staan voor het Thaise volkslied leuker vind ik leuker dan de film zelf, Oscars of niet. Met 190 Baht overigens een koopje (ik checkte later mijn portemmonnee of ik het goed verstaan had. Ik had het goed verstaan) en de biosoop is ruim en koel. 

Ko Phi Phi. De avond ervoor hoor ik dat het te vergelijken is met het Spaanse Chersonissos, maar dat valt me eigenlijk mee. Nu moet ik eerlijk toegeven dat ik me rond een uurtje rond 10 's avonds zo eenzaam voelde dat ik mijn bed indook dus heel veel heb ik van het feestgedruis niet meegekregen: ik had naar een reggae-bar gewild naar goede ervaringen in Kanchanaburi, maar het bleek een boksschool met kloteherrie. Mijn guesthouse is het Marine Hotel en prima - de goede recensies over de goede nachtrust aldaar bleken te kloppen: nooit gedacht dat ik zo blij zou zijn met de aanwezigheid van een baby.

De cliches kloppen: oude verroeste boten op azuurblauw water met een wit strand. Vanmorgen even in het water rondgelopen en het is prachtig.

's Avonds eet ik in de Local Food Market een green curry Thai Style: godsallejezus excuses le mot wat lekker. Daarna is het tijd voor een massage, van geld dat ik voor dat doeleinde gekregen heb van Brigitta en Paul - iets wat me enigszins ongemakkelijk maakt aangezien ik die vijf dagen echt als een vorst behandeld ben. Het stikt op Phi Phi van de massagesalons en ze zien er allemaal uit als verkapte hoerententen. Bij mijn guesthouse vraag ik om advies, en dat blijkt een gouden greep: in tegenstelling tot de andere salons is deze licht en open en met een Engels-sprekende staf. Voor de rest van het uur voel ik soms alsof al mijn ingewanden eruit gedrukt worden en maakt mijn lichaam kronkels die ik zelf niet voor mogelijk had gehouden.

Eerder die dag loop ik overigens naar een van de uitkijkpunten, een tocht van zo'n 3 kilometer. Met zeer steile hellingen. In de middagzon. Op onverharde wegen. Ik heb soms even wat waanbeelden dat ze me bewusteloos naar beneden moeten dragen, maar ik red het. Overigens is de tocht naar boven gewoon het terrein van de authentieke Thaise mensen is het toerisme nergens te bekennen. Bij een vriendelijke oude man koop ik een Magnum, mijn eerste in jaren.

Het viewpoint is mooi, hoewel ik mijn twijfels heb over de 30 baht die we moeten betalen als toeristenbelasting, net als 20 baht bij entree van het eiland. Ik probeer wat contact te maken met een paar andere backpackers, maar alle begin is moeilijk zullen we maar zeggen.

Nu zit ik in het Sunny Hotel in hartje Phuket, het oude gedeelte. Sunny Hotel was een vondst van Brigitta, en ik zit nu in een prachtig guesthouse voor het schandalig lage 200 baht voor een nacht: moge er meer van dit soort hotels in Thailand zijn, laat ons bidden. Wanneer ik net naar buiten ga blijkt het oude gedeelte van Phuket omgetoverd te zijn tot een grote sfeervolle Chinese markt (aangename verrassing van het naar buiten gaan om rond te dwalen) en ik kom weer op de heerlijke Thalang Road.

Minder is dat ik net gruwelijk verdwaal - net als gisteren op Phi Phi heb ik het tot een kunst verheven om binnen een paar straten mijn hotel heel erg niet te vinden. 

Vanaf morgen wil ik naar Suan Mokh, een klooster iets ten noorden van hier. Het zou een retreat zijn van 10 dagen zonder wifi of wat dan ook, dus als ik er word toegelaten is het een gok wat ik daarna ga doen, want geen idee.

Dus... wellicht is dit mijn laatste blog in zeg 12 dagen. Jullie redden het wel zonder mij toch? 

En omdat ik heel bang word van dit soort profetische eindzinnen (dat deze eindzin niet voor altijd mijn eindzin wordt, je snapt 'm wel): het is warm!!