Phuket #2: 'de vele gezichten'

De verhalen die ik heb gehoord over Phuket vallen in de categorie 'feesten tot je erbij neervalt' en dat is niet bepaald waar ik naar op zoek ben in Thailand, maar de aanwezigheid van Brigitta - iemand voor wie ik ooit heb gewerkt en daar nog altijd goede herinneringen aan heb - is toch een goeie reden om er heen te gaan.

Zaterdagochtend, Busterminal 2 op Phuket. Ik sta te wachten en ik weet niet wat ik moet verwachten. Ik zie meer ervaren Westerse reizigers onderhandelen met de taxi's (Iets van: "800 Baht, good price!", gevolgd door een "No man, I checked and it's way cheaper.") en na een nachtelijk ritje ben ik even heel erg blij dat ik me daar niet mee bezig hoef te houden en ik bereid me geestelijk voor op het feit dat ik dat uiteindelijk toch wel zal gaan moeten.

Brigitta haalt me op met de auto en het is even heel gek dat je iemand negen jaar niet hebt gezien en daar nog steeds dezelfde klik mee hebt als vroeger. We rijden door Phuket en ik kijk mijn ogen uit: dit is jetset, dit is luxe en dit is eigenlijk wel mooi! We stoppen bij een strand en het is precies het prachtige cliche-strand van de reisgidsen, van de ansichtkaarten: parelwit zand en azuurblauw water, zo ver als je kan kijken. Parelwit zand dat overigens aan je voeten brandt maar prachtig is het hoe dan ook. Ik ben in een wereld van luxe en na het douchen-met-een-emmertje in ElephantsWorld geniet ik er met volle teugen van. En ik hou van allebei - het is juist het verschil wat het zo fijn maakt.

Zondag doen Brigitta en ik een rondje Phuket waarbij ze me in een paar uur tijd alle kanten van het gebied laat zien. We beginnen bij een strand met een paar van de meest populaire barren en strandtenten van Phuket. Ook weer leuk om gezien te hebben, maar het zou niet een plek zijn waar ik lang zou willen doorbrengen - dat is het voordeel van zo'n dag en vooral het voordeel van rondgeleid worden door Brigitta: overal komen maar nergens langer blijven dan echt nodig.

De volgende stop is een van die gigantische winkelcentra die ze hier hebben. Ik waan me even in een Amerikaanse mall, tot ik her en der in de winkels ladyboys zie lopen: oh ja, ik ben natuurlijk in Thailand. Wat ik me overigens mede door die mall blijf afvragen is hoe het toch komt dat ik overal hoor dat Thailand het Land van de Glimlach heet? Ik heb echt heel weinig vriendelijk glimlachende mensen gezien en zelfs in Frankrijk werd ik beleefder geholpen dan hier vaak het geval is.

Dan gaan we naar Thalang Road in hartje Phuket, een plek waardoor ik plotseling weer meer zin krijg in backpacken dan ooit. Het is een backpackersstraatje met op dat moment een kleine markt met voornamelijk heel veel eten - met afbeeldingen en Engelse vertalingen, eindelijk! - en snuisterijen. En een beetje Rotterdam West-achtige winkels, zoals de Bookhemian waar je eerste-en tweedehands boeken kan kopen in Thais en Engels en koffie en thee kan drinken. Supergezellig en het brengt Brigitta op het idee om me aan te raden om naar Pai te gaan, een stadje dat de dezelfde sfeer heeft van Thalang Road maar dan in het groot.

Brigitta neemt me mee naar een ander gedeelte van het gebied, Patong, weer wat toeristischer: toen zij er een aantal jaren geleden was stond er nog voornamelijk jungle, nu is het even erg aan het verloederen als het Rokin in Amsterdam: veel eenhansworst-hotels en toeristvriendelijke winkels. Maar het is en blijft Thailand en dus prachtig: er is gebouwd op een heuvelgebied waarin je soms een hellingsgraad hebt van - wat zal het zijn? - 60, 70 graden en ik tegen Brigitta zeg: "Hier kunnen we echt onmogelijk met de auto komen", die dan antwoordt door de auto met het grootste gemak letterlijk en figuurlijk tot grote hoogtes te brengen. Na een autorit die me doet denken aan de Goudmijn-achtbaan in EuroDisney komen we bij een aangenaam barretje met het mooiste uitzicht wat ik tot dan toe heb gezien. 

Dan het slothoofdstuk, en dat heet Bangla Road. De plek waar je om de tien seconden door wordt aangesproken of je naar een stripteaseshow wil waar je dan 'Mayomkap' of iets van gelijke strekking op moet antwoorden (correct vertaald: 'nee bedankt', door mij vertaald als: 'rot op eikel ik moet je zooi niet') en er uit de meeste barren en disco's een muur van geluid komt waar ik nooit aan zal kunnen wennen. Brigitta en ik blijven even hangen in wat barretjes waar een paar leuke bands spelen (de Monsoon-bar, heb ik me een half uurtje erg vermaakt want prima muziek) en lopen. Bangla Road, door mij liefkozend omgedoopt tot Sodom & Gomorra (voor de Bijbelkenners) en ik vind het vreselijk maar ik ben oprecht blij het een keer gezien te hebben.

Bangla Road is laveloos over straat lopen tot de volgende ochtend, strippers kijken tot je ogen uit je kassen glijden, zoveel mogelijk cocktails achterover slaan en je tong in elke mond stoppen die je ziet. Dingen die ik in elk geval in Bangla Road niet zal doen maar wie weet... we hebben nog een flink aantal weken ;-) (grapje, grapje!)

En dan gisteravond met Brigitta en haar vriend lui op de bank om een uurtje of tien Thais afhaalvoedsel halen (die curry was perfect zodra ik er nog wat extra peper in had gedaan). Ik zei al: het zijn de verschillen die het leven prachtig maken!