Phuket #1: 'Het begint...'

Vrijdagochtend. Ik rij met de taxi weg van ElephantsWorld, zie het terrein steeds verder in de achtergrond verdwijnen. Naast me EW-vrijwilligers Tiffany en Elisa die naar Kanchanaburi hun visum moeten verlengen. Tiffany die er al hele reisverhalen op heeft zitten, en dat van mij staat op het punt te beginnen.

En ik heb nog steeds het gevoel dat het 'echt'  moet beginnen: ik zit nu bij lieve vriendin Brigitta die ik negen jaar niet heb gezien, samen met haar vriend in een prachtig huis in Phuket. Nog steeds die veiligheid. Over twee dagen beginnen pas die zes weken op mezelf (ik zeg liever zes weken ipv twee maanden omdat dat korter lijkt te klinken, of ligt dat aan mij?). 

Vrijdag. Door de EW-taxi-chauffeur (tandeloze grijns, extreem sympathiek en vrolijkmakend) word ik afgezet bij een minivan die me naar de Bangkok Southern Busterminal gaat brengen, vanaf waar ik 's avonds de nachtbus naar Phuket neem. Ik heb ruim de tijd genomen - Thai-style-tijd - en zit de komende paar uur opgesloten in een klein busje (waar ik constant zit te hopen dat ik geen kramp in mijn been krijg omdat ik dan waarschijnlijk een ongeluk veroorzaak omdat dat echt heel veel pijn doet). Van Bangkok naar Kanchanaburi had ik ook al een minivan genomen en ik vind het eigenlijk een prima manier van reizen: niet luxe, maar goedkoop en effectief. Daarbij zie je ook veel van de omgeving, de niet-toeristische gedeeltes zoals woonwijken.

'Southern Busterminal' zegt de chauffeur op het moment dat ik net weer lekker aan alles en niets zit te denken. Geen idee waar ik heen moet, maar na wat gedoe kom ik in een winkelcentrum waar ze ook twee lange rijen loketten hebben. De informatiedame (die Engels zou moeten spreken maar het regelrecht vertikt) kijkt me chagrijnig aan als ik probeer te vragen of ik een nummertje moet trekken voor de rij - hoezo Thailand land van de glimlach? Ik voel me met mijn backpack in de kijkert gelopen, maar ik word gewenkt door een baliedame en koop voor de verwachte prijs mijn buskaartje (waarop Maarven van Krimpen staat).

Er is nog even wat paniek en waarom-ben-ik-hier-toch-in-godsnaam-aan-begonnen als mijn beltegoed van 50 THB met een paar smsjes naar Brigitta razendsnel op blijkt (het is even de vraag of ik de juiste bus heb naar het juiste station in Phuket want de bus rijdt eerder dan Brigitta en ik hadden uitgezocht) en waarom-spreekt-niemand-hier-verdomme-Engels, maar de vier uur wachten gaan aardig snel voorbij, zeker als ik een jong Duits backpackerskoppel van drie weken aanspreek met wie ik een ijskoffie doe in een koffietent verderop. En mijn Duits lijkt ondertussen toch net weer wat vloeiender te zijn geworden. Overigens is het een bizarre gewaarwording als ik plotseling degene ben met Thailand-ervaring (relatief gezien he, uiteraard) als ik degene ben die aan de twee uit moet leggen hoe je 'dank je wel' in het Thais zegt).

De nachtbus. Bekend terrein van vroeger, toen ik nog uit kostenbesparingen met de Eurolines-bussen reed. Ik heb de beste plek: de tweede verdieping (heet dat zo in een bus?) vooraan dus met beenruimte. Ik spreek nog even met een Franse jongen die met zijn vriendin en een vriend op reis is (lijkt me nogal lastig als je in een land bent waar je en geen Thais spreekt en geen Engels - ik blijf me verbazen over die Franse arrogantie) maar bemoei me voor de rest van de tijd met mijn eigen zaken: 'Misdaad en Straf' van Dostojewski lonkt. Naast me zit een oudere Thaise dame dus mijn illusie van twee zitplekken vervliegt tamelijk snel.

De rit is zoals een rit in een nachtbus moet zijn: oncomfortabel zonder slaap, maar van A naar B prima en met boek en muziek erbij (lekker weer eens naar de soundtrack van de prachtige film Cherry Blossoms zitten luisteren + Within Tempation - ook alweer veel te lang geleden) en iets voor acht uur de volgende ochtend ben ik in Phuket.

Morgen deel 2.........