Phrae

Ik loop over straat in Phrae, 's ochtends vroeg naar degene die me een lift geeft naar de busterminal. Een straathond komt op me af, blaffend. Laat zijn tanden niet zien, maar het scheelt niet veel. Ik loop door maar hij blijft me achtervolgen. Een man vanuit een auto maakt een gebaar naar hem, en de hond komt te lopen op de autoweg. Ik zeg wat aardige dingen in het Nederlands tegen hem, maar hij blijft gevaarlijk blaffen. Dan een auto, en een knal. De auto rijdt door, de hond blijft roerloos op de grond liggen. Ik loop door.

Phrae. De Lonely Planet raadt het aan als een plaats die off-the-beaten-track is, een stad waar weinig toeristen komen en die de moeite waard is. Ik besluit de stad voor twee nachten te bezoeken als laatste stop voor mijn terugkeer naar Bangkok. Uit diezelfde Lonely Planet haal ik een plek waar ik kan overnachten, Priwan's Homestay. De eigenaresse is een docente Engels, Priwan. Schat ik haar eerst nog in als een wat stugge vrouw, als ik later die avond 2,5 uur lang haar levensverhaal aanhoor merk ik: deze vrouw is ontzettend eenzaam.

Het is een zielig verhaal met - wat ik ervan begrijp - een ex-man met een nieuwe vrouw die haar land wil hebben, een zoon die in Bangkok biologie studeert en voor wie ze alles moet betalen en een dochter die ver weg woont. Aanvankelijk voel ik nog medelijden en ben ik blij dat ik als Westerling haar een luisterend oor kan bieden - we blijven nuchter - maar het wordt toch irritant. Dat ligt ook aan het feit dat ze eerder op die dag, toen ik in het hotel aankwam, foto's maakte van me terwijl ik met haar konijn zat en aan het eten was, voor de Facebook. Goed bedoeld maar ik word er kriegelig van. Ik had uiteraard ook kunnen zeggen dat ik niet zo heel erg van die foto's gediend ben, maar dat vind ik ook weer zo zielig. 

De volgende dag maak ik een rondje door de stad en beland bij het busstation, en als ik wil teruglopen raak ik verdwaald. Jammer dat het zo heet is en ik een spijkerbroek aan heb, maar voor de rest heb ik er weinig problemen mee. Als ik terug kom heeft Priwam er blijkbaar lucht van gekregen dat ik verdwaald was en begint ze een monoloog over dat ze gedroomd had dat ze verdwaald was in Phrae en moet ik complimentjes geven over het feit dat ze heeft schoongemaakt. En uit het niets begint ze zich zorgen te maken of ik wel genoeg geld heb voor mijn terugreis - ik heb het woord 'geld' niet eens in haar aanwezigheid genoemd. 

Een schat van een vrouw dus, maar ik ben blij als ik er zondagochtend wegga. Ondertussen heb ik een plek gevonden waar ik me WEL thuisvoel: een koffietentje twee straten verderop. Blauw geschilderde muur, vrolijk ingericht, en met heerlijke ijskoffie waar je een ijsthee bosvruchten gratis bij krijgt. Ik raak aan de praat met de jonge eigenaresse die erg goed Engels spreekt, ook volgens mij Engelse les geeft aan meisjes van een jaar of 18 (die me zaterdagavond op de scooter meenemen naar een gezellige markt in het oude centrum van Phrae) en van wie ik hoor dat de reputatie van Priwan van Ouwehoer Eerste Klas niet alleen tot mijzelf beperkt is. Ik drink er zaterdagavond nog een verrukkelijke espresso-martini: de martini is nogal zuinig, maar met de hitte vind ik dat eigenlijk nog niet eens zo erg. Voor de geinteresseerden: het is het Bankrunoo Cafe in Phrae. 

De busterminal is aan te lopen, maar toch een behoorlijk stuk. Ik heb ondertussen mijn busticket gereserveerd voor zondagochtend 09.30u (met een lift op de heenweg van een van de Bankrunoo meisjes op de scooter). Ik vraag bij de eigenarese van Bankrunoo of ze me zondagochtend een lift kan geven, en ik wil er uiteraard voor betalen. Van betalen wil ze niet weten, en we spreken zondagochtend om 09.00u voor haar winkel af. Ik word zo gek van Priwan dat ik er al tien minuten eerder sta en ze tot mijn verrassing open zijn. Dat is het moment dat het vehaal met die hond zich afspeelt, waar ik een paar minuten overstuur van ben maar dan doorkrijg dat dat geen zin heeft - het is 'maar'  een straathond en was 'ie niet aangereden had 'ie me wellicht aangevallen. Ik haat mezelf op dat moment voor die gedachte, maar ik kan weinig anders. En ik ben veel te blij dat ik stipt om 09.00u bij de busterminal sta. 

Phrae is overigens leuk. Niet te lang, maar ik heb zaterdag in de bloedhitte een goede paar uur besteed aan het bezoeken van weer wat tempels, een museum waar de jongen achter de balie het woord 'museum' niet kent en waar ik inderdaad - dank u Lonely Planet - een aantal prachtige teakhouten huizen zie. Op de terugweg raak ik verdwaald, maar een iced espresso in een koffiehuis biedt soelaas. Ik ben zo moe dat ik zelfs met enige interesse kijk naar een autorace die op het tv-scherm te zien is. 

Gisteren in de bus. Een lange rit waar ik een beeld krijg van achterafplaatsjes waarvan ik in de LP de namen heb zien staan, zoals Plichit. Ik maak een inhaalslag met het lezen van David Copperfield, waar ik eerst nog zo'n 400 pagina's van moest lezen maar er nu nog slechts een stuk of 170 van te gaan heb. De planning is dat we half zeven 's avonds in Bangkok aankomen. 

Maar er is een file als we de stad in willen rijden, een gigantische file: 'langzaam rijdend en stilstaand verkeer'. De nagels van mijn middelvinger en mijn duim zijn van de zenuwen afgebeten als ik eenmaal grond onder de voeten heb in Bangkok: ik heb tot nu toe altijd gezorgd dat ik rond een uurtje of drie 's middags de zekerheid van een slaapplek heb, maar dat wordt nu anders. 

We eindigen bij een station wat ik niet ken, en als ik de bus uitstap krijg ik drie taxichauffeurs op mijn nek die me willen vervoeren. 300B, zegt er eentje. 'Absoluut niet, dat is echt veel te veel. Ik ga wel met de bus.' Zijn volgende bod: 250B. Nog steeds te veel. 'Hoeveel kan je besteden?', roept hij me na. Ik negeer hem en vind relatief snel de bushalte waar ik moet zijn: in al mijn wijsheid had ik ooit besloten een foto te maken van de bussen die bij mijn hotel in Bangkok stoppen.

Bus 3 laat lang op zich wachten wat me ook weer een berg zenuwen oplevert, maar hij komt en ik kom er ook. Het ritje is gratis - ik was even vergeten dat sommige stadsbussen niets kosten - en ik word vrolijker en vrolijker als ik weer de bekende plekken en straten voorbij zie komen. Om kwart voor tien 's avonds kom ik uitgeput aan in het guesthouse, en ik heb het laatste bed in de dormroom. Ik ben weer terug, yeeeeeh!!!