Sri Lanka: nederig worden en me afvragen hoe iedereen het hier volhoudt

In Jaffna komen David en ik inderdaad te eten bij de saxofonist en zijn zus. Het zijn de enige twee nog levende familieleden van een familie die bijna helemaal vermoord is tijdens de oorlog. Ik hoor het verhaal aan, zeg uiteraard hoe erg ik het vind maar denk ondertussen alleen maar: 'ik heb dorst' - het kraanwater durf ik nog altijd niet te drinken.

Gelukkig zijn er nog dit soort momenten. David en ik krijgen khottu te eten met ei en toch geen kip (als we 's avonds terug lopen zeg ik tegen David: 'If that was chicken I don't want to know') en we krijgen allebei een flesje Pepsi te drinken. David en ik hebben alletwee het vervelende vermoeden dat ze het uit hun mond gespaard hebben speciaal omdat wij er waren. Ze voelen zich nog schuldig ook omdat ze ons geen fatsoenlijke maaltijd konden aanbieden. Op zulke avonden word je nederig, echt. 

Nu dus weer even terug in Kandy, nadat ik gister zeven uur in de bus heb moeten zitten vanaf Jaffna; zitvlees op zitvlees, alle boeiende muziek op mijn Ipod geluisterd en de tweede helft van het boek 'The Understudy' van David Nicholls gelezen. Prima ritje trouwens met een vriendelijke chauffeur. 

Kandy stinkt nog altijd een uur in de wind, en ik betrap mezelf erop dat ik het bijna normaal ga vinden als mensen hun afval uit het busraampje op straat gooien. En de uitlaatgassen zijn een crime. En de losse stoeptegels. En uiteraard de vislucht. Ook nog steeds fascinerend: de kraampjes van loterij-lootjes die je om de haverklap tegenkomt, soms zelfs in de bus. 

De vele Montessori-scholen. De 'Spoken English' (!) - Engels-bijlessen. Dat ik lees dat de gezondheiszorg hier redelijk goed is (inderdaad, mijn voet is goed genezen) maar ik nog steeds gehandicapten (blinden, mensen met een spasme, zelfs mensen met lepra!) op straat zie bedelen. Natuurlijk de vele, vele straathonden die bijna allemaal van hetzelfde ras lijken te zijn. Tuktuks die worden volgeladen met goederen. Hele stukken voetpad waarvan het asfalt bijna niet meer te zien is door alle vogelpoep. Het gebrek aan boekwinkels - vandaag toevallig twee binnen gelopen maar echt een uitzondering. 

Dat ik me afvraag: hoe kan het dat dit land niet uit elkaar valt? De vervroegde aankomstdatum is nu bijna definitief, kost me redelijk wat geld maar - sorry Sri Lanka - ik heb er nog steeds geen spijt van.