Ayatuya vanuit Kanchanaburi, en het gaat goed!

Net in de bus vanaf Suphanburi - een overstaphalte - naar Kanchanaburi en ik zet na lange tijd weer een keer wat muziek aan in mijn Ipod. Na in het busje van Ayatuya naar Suphanburi weer dezelfde Thaise popbagger te hebben moeten aanhoren begin ik even ouderwets Nederlands met de muziek van New Kids Turbo. Een half uurtje later en ik voel me ontzettend tevreden. En wanneer ik het opzwepende 'Up is Down' opzet van de Pirates of the Carribean 3-soundtrack (https://youtu.be/dv6pJ2D_Sek) krijg ik weer kippenvel en een brok in mijn keel.

Het is de kracht van het nummer, het is de zon, het is de houten vloer van de bus, het is de vriendelijk lachende conductrice van de bus, het is de chauffeur van de bus die praktisch voor me buigt als ik instap, het is mijn korter dan geplande reistijd, het is het leuke ritje met de minivan van daarvoor, het is dat ik er al 2/3 van mijn reis op heb zitten zonder echt vervelende dingen, het zijn de 2,5 prima dagen in Ayatuya, het is dat ik me zonder echt heel veel uit te geven supergoed vermaak, het is het heerlijke eten, het is die lang gehoopte rust van het-komt-allemaal-wel-goed. Eindelijk ben ik waar ik mezelf hebben wil.

Ayatuya was uiteindelijk toch erg leuk. Mijn vorige blog kwam voort uit een gevoel van onwennigheid dat normaal is elk eerst moment dat je ergens nieuw bent beland. Ik ben nu in Kanchanaburi - dezelfde straat als waar ik ooit (2 maanden geleden) mijn eerste nacht in Thailand doorbracht en zelfs nu is het weer wennen want een totaal nieuw perspectief, een nieuwe (zonne)bril waardoor ik het allemaal bekijk. Heerlijk, filosofie-van-de-koude-grond op een warme dag.

Tijdens die eerste halve dag in Ayatuya is de stad verlaten en door een gebrek aan schaduw is het ontzettend warm in de stad. Een leuk Amerikaans stelletje helpt me orienteren in de stad en wijst me welke kant ik uit moet lopen voor het grote park waar alle ruines van de tempels staan. Het meisje trouwens is aangenaam verrast als ik vertel van mijn meditation retreat: ik ben de zoveelste in korte tijd die er tegen haar over begint. En ze heeft haar huiswerk goed gedaan, want heel veel van de dingen die ik vertel weet ze al.

Ik loop naar het park. Ik betaal de door mij gehate 'foreigners fee' van 50B (gehaat niet vanwege het geld, maar omdat een foreigners fee thuis heel politiek correct Nederland over zich heen zou krijgen want discriminatie maar hier mag het want armoede enzo) voor een tempel-ruine. De tempels en de ruines in Thailand zijn voor mij net als de Saw-films: de eerste twee keer best leuk, daarna wordt het vermoeiend en meer van hetzelfde.

Terug loop ik over wat later de beroemde night market blijkt. Aan een kleine tandeloze vrouw laat ik mijn opschrijfboekje zien met vegetarier-maar-wel-ei en als ze naar een andere kraam en ik het niet kan vinden neemt ze me onder breed gelach van omstanders en onszelf arm in arm mee naar een kraam waar ik een aardige Pad Thai eet. En 's avonds staat onverwacht EW-vrijwilliger Parmisa voor mijn neus, met wie ik samen met een lollige Duitser naar een andere night market de andere kant op ga. Van de gevreesde eenzaamheid komt weer niets terecht.

Ik ga 'm weer in twee delen opsplitsen want nog veel meer te vertellen. Tot morgen!