Ayutaya, de Hellfire Pass en die kale uit het klooster

En na weer een lange leuke dag weer veel te vertellen, terwijl ik in mijn blog nog op eergister ben blijven steken, of was het de dag daarvoor? Ja, het was de dag daarvoor. Oh mijn god dit wordt lang.

Goed, ik was blijven steken bij die te gekke onverwachte ontmoeting met Permisa of hoe je het ook schrijft. De dag daarna huur ik bij mijn hotel een fiets voor 40B en besluit ik Ayutaya te gaan verkennen. In Lonely Planet lees ik over Baan Holanda, een museum over een stuk geschiedenis van de VOC tussen Nederland en Thailand. Het is pas half elf 's ochtends maar de zon brandt en brandt weer, maar om weer te kunnen fietsen is lekker. Na wat in mijn herinnering twee uur fietsen is ben ik er, maar ik had niet goed gelezen en het blijkt dat het pas de dag daarna - woensdag - open is.

Ik keer om, de andere kant op naar wat schijnt een floating market te zijn. Het is het minst leuke van mijn tripje in Ayutaya: het zijn gewoon souvenir- en eetwinkeltjes op water en het is erg toeristisch: even authentiek Thais als dat de Zaanse Schans authentiek Nederlands is. Er naast gelegen is - jawohl - een trekking camp met olifanten. Haat haat haat haat haat en ik maak rechtsomkeert. Met mijn fiets krijg ik het voor elkaar om via de snelweg de rivier over te steken. Spannend, en gelukt, maar met halsbrekende toeren.

Dan schijnt er ergens in het park waar ik de dag ervoor was een liggende Boeddha te zijn waar ik naar op zoek ga en aanvankelijk niet kan vinden, maar waardoor ik wel onverwacht het Million Toy Museum tegenkom - een aanrader volgens Lonely Planet en inderdaad ontzettend leuk. Een klein museumpje met speelgoed van over de hele wereld. Ik breng er een uurtje door en kom weer wat tot rust. De eigenaar is blij dat hij een Nederlander tegenkomt want hij heeft inderdaad heel veel - zeg maar een hele kast - knuffels van Nijntje staan.

Daarna kom ik met wat gezoek de liggende Boeddha inderdaad tegen plus nog een ander groot beeld, maar die opmerking over 'verkrachting is je eigen schuld!' zit me nog steeds dwars en ik ben er snel weer weg.

's Avonds heb ik een uitstekende Thaise gele curry in een barretje tegenover mijn hotel, en op mijn verzoek inderdaad redelijk Thai spicy. De rest van de avond breng ik door met een bezoekje aan een markt die bijna afgelopen is en ik drink nog wat bier met het Thaise personeel van het hotel: leuke mensen. Met wat handen-en-voeten-werk en wat Engels praten we over mijn reisplannen, Rotterdam en meer van dat soort onderwerpen. Het breekt de avond weer wat.

Overigens lukt het mij om achter elkaar een groene peper te eten en daarna een rode peper, iets waarvan een Thais meisje van het personeel zegt dat het haar niet lukt. Mij wel, en BAM!

De volgende dag weet ik dat EW-vrijwilliger Annelies komt en wil aanvankelijk niet zoveel doen, maar ik besluit toch maar weer een nieuwe poging te wagen wat betreft Baan Holanda. Nu wel met succes. Een vriendelijk Thais meisje opent de deur voor me, verwelkomt me alsof ik de koning ben en spreekt zelfs redelijk wat Nederlands - geleerd van YouTube. Ook een interessante tentoonstelling, net zoals Million Toy een leuk rustpuntje op de dag. En de iced espresso aldaar is godennectar.

Annelies arriveert rond drie uur en het is meteen weer vertrouwd leuk gezellig, geen gedoe en ongedwongen bijpraten. We lopen naar de twee markten, en we eten nog wat bij hetzelfde restaurantje als waar ik de gele curry had. En wat dan er gebeurt: een Zuid-Afrikaan die ik ken van het meditation retreat fietst langs! De wereld is of heel erg klein of ik ken heel veel mensen. Het zou ook kunnen zijn dat het allebei is. We eindigen bij een muziekbar naast ons hotel waar we nog aangesproken worden door een Rotterdammer. Prima avond weer.

Gistermiddag kom ik dus aan in Kanchanaburi en heb ik even een wat mindere avond. Een goedkoop hotel voor 150B, maar met een Thais karaokefeestje. Ik vlucht om half negen naar een hele leuke reggaebar met fijne muziek en een paar aardige mensen - een Franse, een Duitse en nog een Brits koppel - maar niets wereldschokkends.

In T&T Guesthouse kon ik sowieso maar een nacht blijven, maar ik vlucht eerder weg als blijkt dat de douche kapot is - er is gewoon geen water - en ze met die stomme Thaise grijns zeggen die ik soms haat dat het nog maar een uurtje duurt, 'solly sir'. Trouwens: Thaise vriendelijkheid? Als ik vandaag een taxi nodig heb omdat ik verdwaald ben in het non-toeristische gedeelte word ik weggekeken.

Dus ik vlucht naar mijn vertrouwde BlueStar Guesthouse, en voor 200B heb ik een prachtige kamer waarvan ik had gedacht dat die minstens het dubbele zou hebben gekost. Foto's op Facebook. Prachtig.

Ik besluit vandaag de bus te pakken naar de Hellfire Pass, een museum rond de spoorlijn in Burma. Ik moet echt gaan samenvatten want het wordt echt te lang, maar met een Belgisch koppel maak ik een deel van de wandeling want verder gaan is veel te heet, en ik ben diep, diep onder de indruk. Prachtige natuur gezien, maar de geschiedenis is afschuwelijk. Waaraan ik met dit korte stukje geen eer doe, maar het zij zo.

Nu in een internetcafe met een crappy toetsenbord maar met vriendelijke vrouw, hetzelfde cafe waar ik gister ook was. Net onverwacht weer twee toffe Groningse meisjes ontmoet met wie ik straks even naar de night market ga en wat ga eten.

Goed, heel dingen moeten weglaten en samenvatten, maar het zit er weer op voor vandaag. Tot heel snel lieve leuke lezers, nog minder dan een maand!