Balkan-rondreis: Komani Lake

Misschien dat ik toch mijn laptop voortaan moet gaan meenemen: ik heb de afgelopen week geen internetcafé meer gezien. Het hostel waar we nu in zitten was gekozen mede vanwege de aanwezigheid van een computer, maar die is al een jaar buiten gebruik. En voor het schrijven van een blog mocht ik de computer van de receptioniste niet lenen.

Terug naar Shkodër, ondertussen ook alweer een goede week geleden. Het is echt een leuk stadje dat meer bekendheid verdient, heel Albanië trouwens. De sfeer is in elk geval in het centrum gemoedelijk, de mensen vriendelijk. Als we de tweede dag een stuk richting een oud fort fietsen zien we bij de ringweg veel meer armoede, er is zelfs een sloppenwijk. Nicole en ik komen te zitten bij een gloednieuwe Spar naast die sloppenwijk, en er komt een jongetje van een jaar of 7 bedelen. Ik negeer hem, maar ongemakkelijk voelt het wel. Ik weet nog steeds niet wat ik in dit soort situaties moet doen.

Eerder die dag bezoeken we een erg interessant museum over de gruweldaden van het communistische regime, waar ik eigenlijk voor het eerst veel leer over die tijd. Ik begin langzaam een beeld te vormen. Een ruïne van een fort vult de rest van de dag.

We boeken ook een tour voor de volgende dag rond het Komani meer: met een busje daar heen gebracht worden, dan met een ferry op en neer en dan weer terug. Dat zet kwaad bloed bij het personeel van het hostel: het blijkt dat dat dezelfde tour is als die zij ons hadden aangeboden. Wij zijn ons van geen kwaad bewust, maar de jongens en meisjes reageren vinnig.

De volgende dag staan we voor dag en dauw op: om half zeven komt een busje ons ophalen. Wij zijn - dankzij het hostel - in de veronderstelling dat busrit en ferrytocht kort duren en dat we ons uren moeten vervelen. De busrit duurt sowieso al een uur en is schitterend, de heenweg met de ferry tikt af op 2,5 uur: dat we straks dezelfde route terug moeten doen nemen we voor lief: het is een prachtige vaartocht van 32 kilometer, ook in de regen. Het overwegend jonge personeel op de ferry is ook heel erg vriendelijk, wat na Oekraïne nog steeds wennen is.

Komani Lake blijkt trouwens geen meer maar een rivier, tussen een tussen allerlei groene heuvels. Als we boven op de ferry staan spookt de titelmuziek van Jurassic Parc door mijn hoofd.