Balkan-rondreis: pretpark Kotor.

Ik ben nog nooit in Venetië geweest, maar na Dubrovnik en Kotor kan ik me iets voorstellen over hoe druk het daar moet zijn. Want ook Kotor is - net als Dubrovnik - aangenaam rustig, totdat je de poort in de oude stadsmuur betreedt. Dan wordt het Disneyland, inclusief de gemaakt pittoreske straatjes en de schelle muziek die uit een box tettert.

Vanmorgen in Dubrovnik gaat onze bus pas om 11u 's ochtends, dus we kunnen uitslapen. Ik zit nog steeds in mijn werkritme dus begin rond vijf uur al wakker te worden, Nicole slaapt tot half negen als een blok. Iets voor tienen worden we met de taxi afgezet door de hoteleigenaar (ik: 'Je zal zeker flink aan je beweging komen met al die trappen!' Hij: 'Ja hoor, maar wij gaan altijd met de auto, kijk maar naar m'n buik!' Bonuspunten voor deze zelfspot), en Nicole en ik hebben allebei de luxe dat we nog een flink bedrag aan Kroatische kuna's moéten uitgeven omdat we niet meer in Kroatië terug komen. In een supermarkt weten we van gekkigheid niet waar we het aan moeten besteden: aangezien aardbeien en een lange busrit niet samengaan wordt het omgezet in bier, limonade, brood en een afschuwelijk groot stuk chocolade.

De bus naar Kotor heeft drie kwartier vertraging: op een rit van 2,5 uur een flinke knauw, zeker omdat we allebei van het zwembad gebruik willen maken bij ons hotel. Nicole heeft er ontzettend de balen van in, bij mij komt die irritatie later stevig inzetten wanneer de douane bij Montenegro ons letterlijk drie kwartier stilhoudt. Zeker omdat nog geen kilometer daarvoor onze paspoorten ook al eens gecontroleerd waren raken Nicole en ik lichtelijk gefrustreerd. Beide buschauffeurs zijn gelukkig erg aardig en hebben de boodschap gelukkig begrepen: als we eenmaal de grens over zijn verdenk ik ze ervan de maximum snelheid van 50 km p/u goed te overschrijden - een kleine auto voor ons wordt goed opgeduwd. Iets voor drieën zijn we in Kotor, al met al nog een meevaller.

Het zwembad in het hotel is leuk, maar ijskoud - gezien de temperatuur van 20 graden niet écht een verrassing. Ik zwem twee baantjes, vloekend van de kou. Nicole houdt het bij pootje baden.

Kotor is een lange lintbebouwing rond een baai: één lange rechte weg dus, ideaal om aan te fietsen met de fietsen die we gratis van het hotel mogen huren. Ontzettend lekker om weer op een fiets te zitten trouwens.

Als we van de schrik bekomen zijn over hoe druk het is vinden we een restaurantje binnen het fort waar we voor 10 euro een vegetarisch menuutje eten. Het vult, Nicole vindt haar tomatensaus erg lekker, maar noch het eten noch bediening zijn bijzonder. Die laatste zit ontzettend hard te hinten dat er bij die totaal 15 euro die we allebei aftikken 'no service costs' bij inbegrepen zit, maar Nicole en ik doen onafhankelijk van elkaar net of we die opmerking niet gehoord hebben: de beste man was ontzettend hard aan het jagen om ons zo snel mogelijk weer weg te krijgen. Nicole had haar salade nog niet op of ze kreeg haar pasta al onder de neus geschoven.

Ter vergelijking: Nicole, Renee en ik hebben gisteren briljant gegeten bij een Indiaas restaurant in Dubrovnik, met een ober die mét humor alles voor je deed. Ook de opmerking van een jong Indiaas koppel (ik hou van dat accent!) dat het 'tasted like my grandmother would very much approve' sprak boekdelen.