Bangkok: (barely) Alive & Kicking (Thai)!

Voor de tweede keer terug op de plek waar het allemaal begon: Kanchanaburi, ditmaal in gezelschap van een moeder die alles even prachtig vindt. En dan is het morgen ElephantsWorld, de dag waar ik me al heel, heel erg lang op verheug. Nikki weer terug zien, Annelies, Agnes, Friso, Heidi, alle hondjes, alle olifanten, alle herinneringen en dat ik zelfs de minder leuke herinneringen kan begroeten met een 'ach waar maakte ik me druk om het was kicke'-houding.

Woensdagochtend 8 april komt m'n moeder op het vliegveld van Bangkok aan. In alle vroegte, om 05.00u, sta ik bij het reisbureau waar een minibusje me oppikt voor het vliegveld. De dag van te voren vraag ik aan de reisbureaumevrouw of het echt niet mogelijk is dat ze me bij mijn guesthouse komen ophalen - in de vroegte met backpack en al over straat is niet mijn idee van ideaal. Nee, het kan echt niet maar vooral geen zorgen want iedereen begint toch vroeg met werken. Dat klopt inderdaad, want ik voel me die ochtend geen moment echt onveilig, maar we stoppen nog vaak genoeg op andere plekken om andere backpackers op te halen. Thaise logica die ik nooit helemaal zal begrijpen, maar ik kom op tijd aan op het vliegveld, moeders is blij, het vliegveld is gezelliger druk dan toen ik er voor het eerst was en het loopt allemaal soepel.

We zitten in de taxi en het begint te stormen als een malle - zelfs toen in Chiang Mai mijn hotel onder water liep was het niet zo erg als nu. Het hotel ligt compleet aan de andere stad, niet bepaald in het centrum. Maar het is leuk om weer een ander gedeelte te zien. Het hotel is oke. Groot en duur en met zwembad, en heerlijk om in een muggen-vrije zone te zitten en het idee dat ik twee dagen niet meer op zoek hoef te gaan naar een ontbijt is aangenaam. Het ontbijt voor mij de twee dagen daarna is bunkeren bunkeren bunkeren - ongeveer het vierdubbele van wat ik normaal eet en heerlijk.

Die dag doen we weinig, behalve een flink stuk lopen op zoek naar iets vegetarisch te eten. We belanden in een keten waar ik normaal verre van blijf, maar die een verrassend heerlijke rijst met curry heeft. Overigens begint ook mijn moeder mijn ergernis over de Thaise onwil tot Engels spreken te begrijpen, en dat zal niet de laatste keer zijn. De rest van de dag doen we weinig: mijn moeder heeft een jetlag, en met twee uur slaap die nacht ben ik ook nogal moe. Om half tien liggen we in ons bed.

En dan de volgende ochtend dat briljante ontbijt waar ik het al eerder over had. Daarna is het het plan dat ik mijn moeder het guesthouse in Bangkok laat zien waar ik in totaal een week met heel veel plezier heb geslapen, maar die plannen worden gewijzigd als ik vanuit de BTS Skytrain een winkelcentrum zie. We stappen uit, het winkelcentrum giganticus in, waar we ons vooral heel veel vergapen aan de luxe (hoezeauw, Thaise mensen hebben veel minder luxe nodig dan wij Westerlingen?) en belanden in een enorme supermarkt met het lekkerste eten wat ik in tijden heb gezien en die meer producten heeft dan twee AH XL' bij elkaar.

Terug de Skytrain in, via het Victory Monument waar we alle kanten op worden gestuurd behalve de juiste, met behulp van twee Amerikanen naar Samsen Road waar we via een koffietentje belanden bij Phiman Riverview Guesthouse waar ik zo'n goede tijd had, waar ik van eigenaresse Jane nog een potje anti-mosquitozalf krijg (*vul hier een woordgrap in met 'ze lusten me rauw') en zo via Khao San Road, even zitten bij de rivier, en dan is het plan om weer naar het hotel te gaan (oh ja, bij een kraampje op straat vind ik - BAM!!! - nog een exemplaar van het boek Android Karenina).

En dan. Ik weet dat we via BTS-station Mo Chit weer terug kunnen naar ons hotel, maar dan moeten we wel eerst bij Mo Chit zien te komen. De Thaise dame die met ons bij de bushalte staat geeft een onduidelijk antwoord. Bij de eerstvolgende bus daarna vraag ik aan de chauffeur 'BTS?', die afwijzend zwaait, me negeert en doorrijdt. Ik ontplof - het is niet de eerste keer dat dit gebeurt - en vraag me weer af wat iedereen toch heeft met 'Thaise vriendelijkheid' want ik zie het echt niet. M'n moeder trouwens ook niet - zie je wel dat het niet aan mij ligt?!

Adem in adem uit, en aangezien bus 3 lang op zich laat wachten pakken we bus 65 waarvan ik weet dat die naar BTS-station Bang Sue zal moeten gaan. Mijn moeder ziet - begrijpelijk genoeg met pas een dag in Bangkok - een voetgangersoversteekplaats aan voor een BTS-station, en omdat het donker is vergis ik me in de plek en denk ik dat we veel verder zijn, dus we stappen uit. Foutje bedankt, maar wel een foutje waardoor onze avond een stuk langer duurt.

Uiteindelijk pakken we een bus die bij de voorruit een bordje met MoChit 2 heeft staan. Het wordt me al snel duidelijk dat dit niet de goeie MoChit is, maar niet dankzij de hulp van de onaardige conductrice, waarvoor ik Nederlandse termen gebruik waarvan mijn moeder zegt dat ze 'dat woordgebruik normaal af zal keuren maar me in dit geval gelijk geeft'. Ik ben woest en mijn moeder zit in de stress - topavond.

Ik besluit gewoon naar het eindpunt door te rijden - ik heb er dik voor betaald (ja, alles is relatief) - en dat is een goede beslissing: mijn moeder heeft geen idee waar we zijn, ik herken de halte omdat ik daar zondagavond ook al was beland toen ik van Phrae naar Phiman Riverview moest. Ik heb plotseling een bizar gevoel van positieve energie waardoor de wereld weer prachtig is en de rest van de reis vlekkeloos gaat. Ik zigzag in hoog tempo tussen de kraampjes door en laat aan een paar mensen een briefje met 'BTS' zien. Binnen 5 minuten zitten we in de bus en binnen 10 minuten zijn we op Mo Chit, de goede dit keer.

Goed, einde verhaal - binnenkort meer. Oh ja: 'World War Z' van Max Brooks is een te gek boek - ga dat lezen!