ElephantsWorld encore

Een olifantenrug kan slechts 150 kilo verdragen. Olifanten voelen pijn en stress. De olifant is het nationale symbool van Thailand maar wordt toch misbruikt, mishandeld en pijn gedaan.

Zaterdag ben ik met mijn moeder weer voor twee dagen terug in ElephantsWorld. Terug op mijn oude plek, terug op de plek waar het allemaal begon en terug op de plek waardoor ik meer dan ooit het gevoel heb dat ik een bijdrage moet leveren om de nog steeds hoge mate van dierenleed te stoppen. En moet ik me inhouden om me niet kwaad te maken over mensen die anders denken of 'onwetend' zijn, hoewel ik dat laatste eigenlijk een term vind van reli-fanatici maar je snapt me.

ElephantsWorld. Hele blogs heb ik erover geschreven, ik heb me er geweldig gevoeld, ik heb me er kwaad gemaakt. Tuurlijk kan er op EW wat beter: EW is - en ergens is dat ook de charme - ook een plek waar Aziatische mensen werken en die mensen denken anders over de omgang met dieren dan 'wij' Westerlingen. Maar als ik dan iemand als mahout Luigi zie, met hoeveel liefde hij over zijn olifant Wasana is ("ik wil alleen het beste voor Wasana, als zij tevreden is dan ben ik dat ook") en met hoeveel passie en inzet vrijwillligerscoordinatrice Agnes en de Thaise eigenaar dr. Samart daar werken... Ik heb er nooit, nooit spijt van gehad dat ik hier ben gaan werken voor een maand. En dan vrijwilligers als Nikki, Friso, Heidi en nog een aantal die daar veel langer dan een maand werken. Jongens, ik weet dat jullie dit lezen en mijn bewondering is na zaterdag en zondag alleen maar groter geworden. Ik ben trots op jullie.

Met mijn moeder ben ik ondertussen in het leuke kustplaatsje Hua Hin, de laatste voordat we vrijdagnacht terugvliegen naar Nederland. Bij een pier aan zee met een prachtig uitzicht komen we een Belgisch echtpaar tegen. Ze zijn bij een olifantenshow in Chiang Mai geweest. De vrouw zegt daar ook wel haar twijfels bij te hebben, maar de man vraagt zich hardop af hoe men aan dat aantal van 150 kilo komt. 'Kunnen het er niet 200 zijn, of 250?' Ik zeg ronduit dat ik geen zin heb in een discussie omdat we het er toch niet eens over zullen worden, zeker als de man nog de idiote vergelijking maakt met kinderen in topsportcompetities en 'dat hij dat bijna veel erger vindt'. Voor ruzie is het te warm dus ik neem me voor om het van me af te gaan schrijven. Bij deze.

In Ayutaya - waar mijn moeder en ik van maandagmiddag t/m vanmorgen (woensdagochtend) zijn, is het ondertussen Songkran, het Thais nieuwjaar met heel veel watergevechten en harde muziek. Net als het Nederlandse Oud & Nieuw en Koningsdag is het niet mijn feest, maar dat heeft vooral te maken met de constante stroom aan harde muziek waar ik toch weer even de term hooggevoeligheid voor ga gebruiken om aan te geven dat dit voor mij echt lastig is. Een prachtige boottocht die mijn moeder regelt langs een paar tempels gisteravond maakt ontzettend veel goed - ik was even bang dat ik tempelmoe zou zijn, maar op het water zijn is heerlijk en de tempels die we zien zijn mooier dan de anderen die ik deze drie maanden heb gezien.

En dan is er nog de roti met melkchocolade die ik op de night market in Ayutaya eet en waar ik mezelf - stom genoeg - deze drie maanden nog niet eerder aan heb gewaagd. Het eten is nog altijd niet scherp genoeg voor me maar ongelofelijk... deze chocolade roti is perfect. Leuke mensen ook, die moeite doen om je te verstaan.

In dat kader wil ik ook nog even iemand noemen: de jongen die mijn moeder en mij maandagochtend vanaf BlueStar Guesthouse naar de busterminal in Kanchanaburi brengt. Doet moeite, glimlacht en is aardig op een manier die ik had gehoopt vaker te zien, rekent een belachelijk lage prijs (waar we een stevige fooi op geven) en wijst ons keurig aan welke bus we moeten nemen.

Oh ja, en ook geweldig: de eigenaresse van een restaurantje naast Tony's Place in Ayutaya (zou kunnen dat deze Jack's Place heet), waar ik toen ik er in mijn eentje was een van de lekkerste gele curry's ooit heb gegeten. Door de overdaad aan herrie en dronken mensen gaan we er niet heen, maar vanmorgen ontbijten we er en het is perfect. Goed, authentiek eten (ei met groenten gebakken in een gietijzeren pan) en als haar kleinzoon van 1 zich bezeert en begint te huilen (en getroost wordt door zijn moeder die er ook niet een al te groot punt van maakt) zegt ze droogjes: "Ik zeg altijd tegen hem dat dat karma is omdat hij naar doet naar de katten." Topwijf en mijn dag kan niet meer stuk.