Hua Hin vanuit Hua Hin

De een-na-laatste-blog: morgen als ik weer thuis ben komt er een blog met een samenvatting met allerlei open deur-reiswijsheden ('ik hoef helemaal niet zo veel luxe, dat hoeven de Thai tenslotte ook niet'), wat oprechte bedankjes en buigingen naar de geweldige mensen die ik heb ontmoet (ik noem alvast Roxanne, Alexandra, Duco en Nikki) en wat me is opgevallen in Thailand. Maar eerst nog even Hua Hin.

Op het moment dat ik dit schrijf is het kwart voor elf 's ochtends en is het tijd uitzitten tot een uur 's middags, als de taxi m'n moeder en mij komt halen voor de busterminal in Hua Hin vanaf waar we om twee uur 's middags een bus nemen naar het vliegveld van Bangkok. Daar komen we rond vijf, zes uur 's avonds aan en dan is het nog tijd vullen tot ons vliegtuig vertrekt om twee uur 's nachts. Ik ben begonnen in het tot nu toe hele aardige boek 'Abraham Lincoln Vampire Hunter' van Set Grahame-Smith en samen met nog wat gesprekken met mijn moeder en een kleine en laatste sloot ijskoffie moet dat de tijd gaan vullen.

Ik ben nu alweer veel te veel bezig met wat hierna. Gistermiddag op Facebook zie ik iemand die een geweldige opleiding gaat doen en waar ik echt jaloers op ben, en me nog sterker dan ooit aan het twijfelen brengt over mijn toekomst en carriere- en opleidingsfouten die ik heb gemaakt. Maar goed, dat even tussendoor want ik moet natuurlijk schrijven hoe geweldig Thailand op de laatste dag is.

Hua Hin is leuk om geweest te zijn, maar geen plek waar ik zou zijn heengegaan als ik nog in mijn eentje had gereisd. Een kustplaatsje dat leeft van visserij en toerisme, met de nog altijd bizarre aanblik van rijke blanke toeristen en straatarme vissers in dezelfde oogopslag. En op een plek die beroemd is om de visserij is het het balen als vegetarier: ik geef mijn moeder groot gelijk als ze twee keer een visgerecht neemt want als je ergens vis moet eten is het hier. De prachtige verse garnalen op mijn moeders bord bewijzen het.

Gisteren zie ik in de Lonely Planet een stukje staan over het treinstation van Hua Hin dat de moeite waard zou zijn. Ik ben weer blij met die gids als dat inderdaad blijkt te kloppen: het is een prachtige combinatie van Westerse en Aziatische bouwstijlen en de wachtruimte is inderdaad schitterend. Goed voor weer een vol uur rondlopen. Het park dat ik denk achter het station te zien blijkt een golfbaan, maar inplaats daar rond te lopen gaan we wat eten. We komen uit bij een klein familie-restaurant aan een drukke autoweg, met een vriendelijke meneer die zonder al te veel Engels vlot begrijpt dat ik mijn Pad Thai pittig wil en vegetarisch, zonder dat dat op de menukaart staat.

Pad Thai: je moet het niet te vaak eten maar de weinige keren dat ik het heb gegeten was het een knaller, en zoals ook gisteren. Lekkere noodles, frisse tauge (ik vergeet elke keer de Nederlandse naam), een kleine limoen en een gezonde berg gedroogde peper die ik nog aanvul met wat pittige ketchup. En ook niet onbelangrijk: superservice en een prijs van 40B die ik de afgelopen maanden bij de streetfoodkraampjes heb besteed - aan de stranden van Hua Hin betaal je ongeveer het vierdubbele.

We willen nog even naar het strand maar zodra we daar de beruchte paarden zien staan voor de toeristen (folder: 'Ze wachten op u om met u een rondje te lopen'. Mag ik even langdurig kotsen?), in de bloedhete zon, besluiten we dat we helemaal niet op een plek willen zijn waar dit soort praktijken worden bedreven en we keren langzaam om richting hotel. Zo fijn om het met elkaar eens te zijn.

Lieve mensen, de volgende keer dat wij elkaar spreken zal weer in Nederland zijn! Tot snel!