Berlijn: nog even wennen

Op 31 oktober 2019 was het de laatste keer dat ik hier een blog neerzette. Niet wetende dat ik twee jaar lang niet op reis zou kunnen en de wereld zou veranderen door je-weet-wel-wat. Nu weer terug op vakantie, en het is nog even wennen. Sowieso, beste lezer, begin ik een beetje te begrijpen hoe het is om 'de oudere generatie' te zijn in een digitale wereld: ik typ dit vanaf mijn tablet die ik speciaal voor het doeleinde van dit blog heb aangeschaft. Ik mis mijn bijna drie jaar oude laptop van thuis, die ik blindelings kan bedienen. Hier gaat het vaak mis met de spatiebalk op het toetsenbord - dat toch al klein is - en de lay out van het ding... Het is hetzelfde als een telefoon en toch niet. 

Terug naar waar dit verhaal voor bedoeld is: schrijven over reizen. Berlijn dus nu, de afgelopen drie dagen, de eerste drie dagen van 2,5 - 3 weken. Een vaste terugkomst datum hebben we nog niet, we zijn met de trein en zitten niet vast aan een terugvlucht. Deze eerste drie dagen ben ik - volledig gevaccineerd trouwens - geteisterd door een verkoudheid die ik van allerlei kanten heb opgelopen, en mijn onderrug protesteert met ongeveer 20.000 stappen op een dag. Hoe deden we, hoe deed ik, dit soort dingen vroeger ook alweer?

Berlijn dus. Ik ben er drie keer eerder geweest, maar alle drie kort: de laatste keer was binnen 24 uur op en neer met Oud & Nieuw van 2013 op 2014. Voor mij is en blijft Berlijn de stad van de donkere eind jaren '70 / 80 van Christiane F: Wir Kinder vom Bahnhof Zoo. Vandaag komen we langs Bahnhof Zoo, en net als tijdens mijn eerste bezoek zo'n zeventien jaar geleden bekijk ik weer de plek waar Christiane in de film het kruispunt oversteekt. Ik vind die periode fascinerend, geen idee waarom. Allemaal zo donker, dat nihilisme van die tijd, al dat beton. De rest van die omgeving - en de rest van Berlijn ook - heeft nog steeds dat duistere. Dit nummer en de bijbehorende beelden verwoorden voor mij heel sterk die sfeer. 

Misschien is het anders in de lente.

Voor drie nachten zitten we in het NH Hotel Alexanderplatz, op twintig minuten lopen van het gelijknamige plein. Zo'n duurder hotel, ook dat blijft wennen (alsof we heel groot 'JA HALLO WIJ ZIJN BACKPACKERS' op ons voorhoofd hebben) maar de drie grootste voordelen van dit tegenover een hostel: privacy, goede bedden en schone badkamers. De kussens zijn voor mij trouwens veel te zacht - ik heb ooit in Thailand op een houten kussen geslapen en dat beviel eigenlijk best- maar het is aangenaam. Beneden is er een houten sauna van 85 graden waar ik tot twee keer toe in duik, maar de rest van het wellness-gedeelte is wat sfeerloos. Maar nog steeds, zo'n sauna: tijdens een kwartier in zo'n heerlijk geurend houten cabine is al het lichamelijke geneuzel weg.

Nicole bekijkt elke DM van binnen waar we langskomen - een grote en vooral goedkope drogisterij - ik heb een Pavlov-reactie bij elke Saturn die ik tegenkom want veel keuze aan Blurays voor mooie prijzen. Geheel voor de heb loop ik de eerste avond al in mijn handen met de DVD van We Summon the Darkness, een home invasion horror die ik nog nauwelijks zal kijken maar met aanwezigheid van twee van mijn favoriete mensen - Alexandra Daddario en Johnny Knoxville. Niet relevant, wel heel leuk en ik-heb-er-hard-voor-gewerkt. Nicole, ook niet gek, wijst me grijnzend op een sectie films even verderop: 'Kijk, ze hebben hier ook Bollywood-films!' Ik loop weg met de DVD van Kal Ho Naa Ho, een film die gewoon op Netflix staat en met waarschijnlijk betere beeldkwaliteit, maar dit nummer is ALLES.

'Maar vertel verder, hoe is Berlijn? Voor een reislog heb je erg veel gezegd over andere dingen maar niet echt over Berlijn.' 

Ik geniet ervan om zoveel mogelijk Duits te praten. In het hotel weten ze toch wel dat ik toerist ben dus laat ik het, maar in winkels en restaurants is het leuk om mijn Duits op te halen. Nog steeds: ik vind Duits een veel mooiere taal dan het overgewaardeerde Frans. Het is geen sexy taal, maar op de een of andere manier wel hoekig en heeft grappige klanken. Als ik in het hotel bij het ontbijt ons kamernummer noem neemt de medewerkster ons mee naar onze tafel en praat tegen me op een manier die geen toeristenversimpeling is. Bevalt me prima. Vaak schakel ik over naar het Engels (hoe zeg je in vredesnaam 'de rekening splitsen' in het Duits?) maar waar ik kan, spreek ik hun eigen taal.

Gisteren gebruik ik een boekenwinkel waar ik over had gelezen als excuus om Nicole mee te nemen naar Kreuzberg. De boekenwinkel is grappig om te zien, maar het is - zeker in de kelder, waar het lijkt alsof er een bom ontploft is - zo vies dat ik nauwelijks wat durf aan te raken. Tweedehands boeken, of derdehands, of nog meer. Kreuzberg is een gebied waar ik op een volgende trip graag meer van wil zien. Gezellig druk, levendig, hoewel de tekst van Het Klein Orkest ('zoveel Turken in Kreuzberg / die amper kunnen bestaan') door mijn hoofd dwaalt.

Eerder die dag neem ik Nicole mee naar de Brandenburger Tor en het Joods Monument, en Potsdamer Platz waar ik naar het Filmmuseum wil. Die is op dinsdag dicht, maar vandaag op woensdag hebben we er genoeg tijd voor. Ook voor Nicole is de wauw-factor hoog bij de stukken rond Metropolis en Das Kabinet des Dr Caligari, een zelfde reactie die ik zeventien jaar geleden ook had toen ik er voor het eerst kwam. Het blijft vreemd om over het Joods Monument te zeggen, maar het blijft een leuke plek. Kinderen rennen er rond, de sfeer is gemoedelijk. Spelenderwijs herdenken, is dat het?

Ook nog het vermelden waard: Kim 999, een Vietnamees vegetarisch / veganistisch restaurant, gelegen tussen Alexanderplatz en ons hotel in. We zien het restaurant in het voorbijgaan als we naar het centrum lopen en besluiten het er gisteravond op te wagen. Een kleine, gemoedelijk warme zaak gerund door een eigenaresse die ons bij binnenkomst wat stug begroet omdat we niet gereserveerd hebben, maar bij ons aan tafel ontspant ze. Of nou ja, tegen ons in elk geval; ze bedient in haar eentje de hele zaak en is gastvrouw op hetzelfde moment. Ik neem de veganistische wontons - gefrituurd knapperig bladerdeeg met groenten en tofu - als voorgerecht, en als hoofdgerecht een soort stoofschotel met seitan, tofu en groenten in sojasaus. Heel kort slaan de vlammen me uit de mond als ik per ongeluk op het enige pepertje bijt dat er in zit, maar de jasmijnthee blust veel.

Een erg lang verhaal, misschien te lang, wat langer dan normaal. Geen ramp. Hoop ik. Morgen een nachtje naar Dresden, dan twee nachten in Tsjechie. Welterusten en tot snel.

Maarten