Truskavets: kerstsferen, zout water drinken en eten zonder menukaart

Nicole en ik hebben genoten van Truskavets. Het was ontzettend leuk omdat we totaal niet wisten wat we moesten verwachten - ook niet door de Lonely Planet, die er maar een paar alinea's aan besteedt. Zoals ik al zei: een groot deel van de populatie bestaat uit toeristen, maar het zijn allemaal toeristen uit Oost-Europa. Het is een stad die - helaas / gelukkig - nog door heel weinig Westerlingen is ontdekt.

Alles is op loopafstand. Zelfs als je wat meer buiten het centrum zou zitten, zou het niet meer dan een kwartiertje lopen zijn. Vanuit ons eerste hotel - Mirotel - was het nog geen twee minuten lopn naar het centrm, vanuit ons tweede hotel iets meer: vijf minuten. We lopen naar beneden, een kleine helling af, en we zien een groot plein. Het geeft een kerstsfeer, ook nu het nog geen kerst is. Gezellige Weihnachtsmarkt-achtige kraampjes, wat verder naar achteren een park en de pumproom, de plek waar je verschillende soorten mineraalwater kan tappen.

Om redenen die voor ons nog steeds niet helemaal duidelijk zijn, mag je dat water niet tappen met een plastic flesje: je moet er een kannetje voor kopen in een van de vele souvenirkraampjes er omheen. Ik denk eerst dat het gebouw een theater is, dan een bioscoop (gezien de drukte), of een treinstation. Het blijkt dus inderdaad de grootste waterbron. In het Mirotel proeven we trouwens de verschillende soorten water die je daar ook kan krijgen, en we zijn allebei niet onder de indruk. Vooral erg zout water. De claims dat het reuma zou oplossen... Nee, we geloven er niet in. Maar het is gezellig.

We eten dinsdagavond in een restaurantje waar er geen menukaart in het Engels te vinden is, maar met wat handen-en voetenwerk komen we toch overeen dat ik wat vegetarisch te eten kan krijgen. Ook nu weer: de vrouw doet haar uiterste best. Als voorgerechtje krijg ik een bordje zacht gekookte broccoli met wat druppels pesto, en daarna de beroemde aardappelkoekjes met champignonsaus. Allebei geen gerechten die ik van een kaart zou hebben gekozen, maar het vult, het is gezellig, en het is niet duur. Nicole en ik wanen ons in een land als Zweden of Noord-Duitsland. Ontzettend gezellig.

Na een groot luxe ontbijt de volgende ochtend in het Mirotel, brengt een taxi ons naar de Higina, spahotel dat er van buiten spuuglelijk uitziet, binnen is het gezelliger, waarbij ze pogingen hebben gedaan de tropen na te maken met veel nepbomen en het geluid van krekels. Goedkoop en een klein beetje plastic, maar zeker gezellig. 

Ik heb in mijn hoofd gehaald dat er ik het hele grote Jezusbeeld wil bezoeken dat over de stad uitkijkt. Met een kleine omweg via het historische museum van Truskavets, vinden we met hulp van het Tourist Information Centre de weg. De vrouw achter de balie daar kan ook zeer slecht Engels, maar ook nu doet ze weer enorm haar uiterste best voor ons. Met hulp van een jongetje van een jaar of 13 dat toevallig ook met zijn moeder aanwezig is wordt ons de weg keurig gewezen. Ook nu weer: het is niet erg dat ze geen Engels spreken, als ze maar hun best doen. En dat doen ze, absoluut.

De wandeling naar het Jezus-beeld is een leuke wandeling van ongeveer 5 km, ook weer een goed excuus om wat van de stad te zien. 's Avonds komen we terug in het hotel - na de gebruikelijke pizza in een familierestaurant - waar we de badjas aantrekken en naar het tropische zwembad gaan in het pand. Tienermeisjes die zich uitsloven voor de perfecte Instagram-foto en nog wat gezinnen, het is een uurtje of acht 's avonds. We zitten te azen op het bubbelbad maar dat is bezet door wat wij denken tieners. 

Dat is niet zo: het zijn twee vrouwen van een jaar of 40 met een jongen van een jaar of 18 waarvan Nicole en ik het vermoeden hebben dat die een jaar of 18 is en tamelijk geestelijk gehandicapt. Hij wordt door zijn vader meegenomen en wij zien onze kans schoon en duiken het bad in: meer ontspannen dan die massage van de dag daarvoor. De jongen komt na een tijdje terug, helaas zonder zijn vader en wordt snel irritant. Hij blijft heen en weer kijken naar Nicole en mij, wil onze aandacht. We proberen hem te negeren, maar doordat hij ons maar blijft aanstaren wordt dat lastig. Na een tijdje gaat hij gelukkig weg en kunnen we wat meer ontspannen, maar iets meer toezicht zou fijn zijn geweest.

Goed, lang verhaal kort: vanmorgen hebben we al heel snel een bus naar Lviv en komen we weer door prachtige landschappen, kopen we ons helemaal suf aan souvenirs, eten Indiaas bij een sfeerloos tentje waar het eten prima is en de jonge medewerkers ook nu weer hun best doen om ons in het Engels te helpen. En over vijf jaar is Lviv net zo druk als Barcelona in dit tempo.