Japan: ik heb geen idee welke bijdehante blogtitel ik hier neer moet zetten.

Het is nog even wennen. Is het dat niet altijd? Of vond ik het in Taiwan gelijk geweldig? De vergelijking heeft zich de afgelopen 24 uur al een paar keer irritant opgedrongen: 'ja maar, Taipei was toch echt een stuk makkelijker...' Ik mis trouwens ook de nightmarkets van dat land. Wat zou mijn vader nu hebben gezegd? Hij zei over mijn blog altijd vier dingen:

1. "Ik heb je blog gelezen, leuk!" 
2. "Wees nou voor 1 keer eens niet zo krenterig!" 
3. "Je moet niet zo zeuren over geld / je lichamelijke pijntjes" 

Dat laatste doe ik meteen: mijn onderrug  en rechterknie zijn vreselijk en ik dacht dat het na oefeningen van mijn nieuwe fysiotherapeut beter zou gaan. Dat valt helaas tegen. Waar ik een avond lang slenteren in Rotterdam nauwelijks last had, komt die zeurende pijn nu wel heel erg snel. Maar genoeg - ik heb het nu opgeschreven en dit geldt dan voor elke toekomende blog, oke? En om nog heel even terug te komen op mijn vader: dit is de eerste blog die hij niet leest. Dat is raar. Net als dat ik vandaag een foto wilde maken van een brandweerkazerne maar dat ik me bedacht dat dat weinig zin had omdat de man dood is. Misschien doe ik het voortaan toch gewoon wel.

Ik sta woensdagochtend op het punt van vertrekken uit mijn hotel in Frankfurt als ik lees dat de weersomstandigheden in Japan extreem zijn door sneeuw, met zelfs doden. Dat geeft onrust en het maakt mijn weerzin tegen het vliegen er niet beter op. Ik pleeg wat telefoontjes, word gerustgesteld door Mars, krijg van Olaf een livestream van Tokyo waar eigenlijk geen vlokje sneeuw op te zien is, en ik besluit het er op te wagen. Japanse punctualiteit: we vertrekken keurig op tijd en komen ook keurig op tijd aan. Ook nu een dag in Tokyo is er weinig van te merken. Misschien dat het noordelijker een stuk heftiger is, maar hier geen centje pijn.

Business class vliegen is leuk voor een keertje maar ik vind het het geld niet waard. Ja, de champagne smaakte lekker, maar de beenruimte is nog steeds - althans voor mijn lengte - beperkt. Ik denk ook zelfs dat je meer ruimte hebt in Economy als je naast je niemand hebt. Wel heel leuk: ik krijg van de stewardessen op het einde een modelvliegtuigje met een persoonlijke tekst, iets over hoe ik mijn eerste keer business class vond. Japanse vriendelijkheid, geen uitzondering. Vliegen vind ik trouwens nog steeds het ergste van het ergste maar toegegeven: het viel mee. Nicole zal er doorheen hebben geslapen.

Op het vliegveld een ontvangstcomite van Corona checks met QR-codes, lichaamstemperatuur meten met infrarood, nog meer formulieren en nog meer formulieren. En dan moet je nog door de douane heen. Ik vind het niet erg, Nederland kan hier een voorbeeld aan nemen, maar wetende dat ik ook nog 4G op mijn telefoon moet regelen en naar mijn hotel moet, levert het wat zweetdruppels op, letterlijk want de luchthaven is warm.

Daarna regel ik meteen een tijdelijke simkaart waarmee ik tot het einde van de reis op 4G kan. Het kost me even wat tijd en geld, maar continu internet is in Japan een zegen en uiteindelijk tijdbesparend: niet de weg hoeven vragen maar op je telefoon de route vinden is toch echt een stuk makkelijker, hoezeer ik ook vast wil houden aan een ouderwetse kaart (opa vertelt, hallo ik ben 35 ja! Ik kom nog uit de tijd van VCR en reclamevrije YouTube). 

Volgende avontuur: hoe kom ik in vredesnaam bij mijn hotel? Tegen Nicole thuis heb ik iets te vaak opgeschept dat ik dit deel van de reis het leukste vind, maar op dit moment heb ik daar even mijn twijfels over. Uiteindelijk krijg ik het vrij snel voor elkaar maar na een vlucht van 13 uur is mijn geduld niet optimaal.

Vaste zin in mijn blog: gezien de lengte ga ik 'm weer in twee stukken opsplitsen.