Tokyo: waar ik het OV vervloek en perfect veganistisch eet

Narita Airport ligt niet naast de deur van Tokyo: het vliegveld ligt  66 km ten oosten van de stad. Na wat gedoe kom ik er uiteindelijk achter dat ik er een bus naar Shinjuku station moet nemen en vanaf daar naar een metro/trein-halte voor mijn hotel, Shibuya. Misschien lullig om de vergelijking al voor een tweede keer te maken maar in vergelijking met Taiwan is het een onoverzichtelijke chaos, en dat ik morgen mijn JR Pass moet halen op Shinjuku is geen klus waar ik zin in heb, en mijn rug ook niet. Ik heb nu een pass  voor 48 uur metro en als je het trucje met de lijnen doorhebt is het best te doen, maar als je wil overstappen moet je rekenen op tien minuten lopen minstens tussen de ene en de andere lijn. En het is me trouwens een raadsel waarom ik op het ene moment geacht word links te lopen en dan weer rechts. 

Ik ben gisteravond om - wat zal het zijn, half acht? in mijn hotel en na mijn spullen hebben uitgepakt (de kleine kamer met twee grote bedden tot chaos  te hebben gemaakt) heb ik nog geen zin om naar bed te gaan. Het eten in het vliegtuig was goor dus ik heb nog trek en ik besluit de buurt te verkennen. Na nog geen vier minuten lopen beland ik bij een eethuisje. Dat eethuisje heeft de charme van een pijpenla zoals ik die uit Japanse films ken, maar het eten is - jawel - Indiaas en dus vegetarisch. Er zitten nog vier, wat zijn het, collega's?, te eten en het gezellig te hebben, het is er knus. Ik krijg een kleine maar flink pittige groentencurry en een naanbrood dat zo groot is dat mijn hand er twee keer inpast. Op een tv-scherm Bollywoodclips, ik weet er eentje te herkennen.

Uit lengte-overwegingen kom ik hier later in een Deleted Scenes-blog nog even op terug.

Vanmorgen lig ik om vier uur te scrollen op mijn telefoon, klaarwakker. Een seconde later schiet ik wakker: half tien geweest, tot tien uur ontbijten! Ik trek wat kleren aan en doe een walk of shame die uiteraard niemand doorheeft behalve ik zelf, en het Continental Breakfast bestaat uit plastic miniatuurbroodjes (echt!) met jus uit een automaat.

Tokyo. Na het gedoe met het OV ben ik bij het beroemde Shibuya-kruispunt (google dit). Een kleine anticlimax later (misschien dat het vanaf boven mooier is) ben ik bij Tower Records, een muziekwinkel van acht (!) verdiepingen, waar de You've Got Mail LP 'koop mij koop mij' hartverscheurend roept, maar omdat mijn tas toch al overvol is (twee nieuwe boeken in Frankfurt, ahem) neem ik het risico en hoop dat 'ie er over een paar weken nog is.

Het is twee uur geweest en ik begin toch wel trek te krijgen. Waar ik al bang voor was: vega kennen ze hier nauwelijks en ik druip af bij twee restaurantjes. Vegetarier zijn ontneemt me de kans om in die prachtige eethuisjes te komen. Even overweeg ik om voor een paar weken vega-af te zijn, maar het voelt tegennatuurlijk en ik doe het niet. Via Google Maps vind ik op 20 minuten lopen een Vegan Bistro en die is de extra pijn in mijn rug meer dan waard: iets buiten het centrum, maar ik heb een bepaald soort ramen waar ik helaas even de naam van vergeten ben, maar ik wilde pittig en krijg pittig want het ding brandt mijn mond uit. Heerlijk, net als het plantaardige vlees. De eigenaar is ook hier heel erg vriendelijk, en gek genoeg geloof ik de Japanse  lach eerder dan de Thaise lach. Iedereen is hier echt aardig, ookal vindt de oudere receptionist in mijn hotel van niet.

Ik probeer de locatie te vinden van de prachtige slotscene in Lost in Translation, maar het adres wat IMDB geeft ziet er totaal anders uit dan in de film (die film is ondertussen ook alweer 20 jaar oud en er  wordt veel verbouwd in de stad, maar in de film is het een winkelstraat en ik beland in een zakendistrict). Het Tourist Information Point is onvindbaar en het Museum voor Moderne Kunst heeft niet het soort moderne kunst wat me trekt. 

Eten in de avond: later in de Deleted Scenes blog.

Twee lange blogs vol geluld, oh jongens ik schaam me.