Tokyo: anime, geduld oefenen, een prachtige tempel en heerlijk eten

Een tijdje geleden heb ik met een Parade-vriendin van me een gesprek: wat maakt het dat we wat aan media consumeren, hoe kiezen we dat? Hoe kan het dat ik de cultuur van Hindi-films heb opgezogen, en anime / manga (wat is ook alweer het verschil?) me niet zoveel doet? Ik stel mezelf die vraag een paar keer als ik vandaag in Akihabara ben, een district net buiten het centrum van Tokyo dat niet alleen vol staat met elektronicawinkels maar ook met anime en manga, in allerlei vormen en maten. Winkels vol stripboeken, actiepoppen, maar ook cafeetjes waar serveersters zich verkleden als mangafiguren. Met beeltenissen die soms behoorlijk expliciet zijn. Getekende seks, het blijft een raar iets. Iemand die dit leest en die de vraag kan beantwoorden, ik ben oprecht benieuwd; wat maakt manga interessant?

Eerder die dag. Ik slaap vannacht pas om een uurtje of vier - ik word gek van mezelf - maar ik ben wel degelijk uitgerust. Alleen: het uitzicht van plastic broodjes trekt me niet, en die JR Rail Pass moeten ophalen evenmin. Als ik om half tien beneden ben - het ontbijt is tot 10u - heb ik nog net het laatste beetje ontbijt, 'we're sold out, sorry sir'. De receptionist is zo vriendelijk dat ik moeilijk kan zeggen 'sukkel, zorg dat je je shit voor elkaar hebt'  - ze zijn ook veel te aardig - maar dat de personen na mij geen ontbijt hebben is op z'n zachtst gezegd slordig. Ik neem me voor om voor de lunch terug te gaan naar de Vegan Bistro en daar te gaan bunkeren (spoiler alert: dat is gelukt). 

De zon schijnt, en ik ben vrolijk. Dat humeur wordt alleen maar beter als ik tot mijn stomme verbazing vrij snel het kantoor weet te vinden op Shinjuku waar ik mijn voucher voor de JR Railway Pass ten gelde kan maken. Prima geholpen. Om de hoek is het Tokyo Tourist Information Point, waar ik leer: stel geen ingewikkelde vragen, want ze willen je wel begrijpen maar kunnen dat niet. Het is een flinke les geduld, maar ik kan er niet kwaad om worden want ook deze mensen zijn heel erg vriendelijk. Na langer dan weliswaar nodig kom ik er toch achter dat:

1. het bos uit de Japanse film The Mourning Forest inderdaad in Nara ligt, hoewel lastig te bereiken;
2. de Telefooncel van de WInd is op ongeveer 8 uur naar het noorden met de bullet train vanaf Tokyo. Tijdrovend maar niet ondoenlijk;
3. er is gigantisch veel te zien in Japan en mijn FOMO gaat het uiteindelijk uitschreeuwen.

Als ik vannacht niet kan slapen boek ik voor drie nachten bij een B&B in Nikko, iets ten noorden van Tokyo maar midden in een groot natuurgebied. MIjn FOMO spreekt ook nu als ik toch twijfel of drie nachten misschien wat te veel is, maar het kost me zo weinig dat ik het mezelf toesta om er een nacht vanaf te halen zonder restitutie. Morgenochtend 'vroeg'  (uurtje of negen) voor het eerst treinen, ik vind het tamelijk spannend.

Vanaf Shinjuku loop ik naar Vegan BIstro, in hoog tempo om mijn rug te sparen, en dat helpt wel. Een leuke wandeltocht langs voor een deel winkels, maar ook door een woonwijk waar middenin een begraafplaats ligt. Is er iemand die me kan zeggen wat hier de Japanse gedachte achter is? De Vegan Bistro is mijn nieuwe favoriete plek. Druk met zowel locals als toeristen, en door het personeel word ik herkend na gisteren. Mijn vegan steak komt bruisend, borrelend aan en het is prachtig, het is heerlijk.  

Na afloop loop ik door een winkelstraat op z'n Japans: het ziet zwart van de mensen (veel tieners), veel roze, veel aardbeiencake winkels, hondencafees, kattencafees (beiden ruk maar ik zie vanaf buiten een van de katten heerlijk snurken op een poef) en druk druk druk. Daarna dus naar Akihabara, een lange tijd met de metro. Midden in de manga-chaos / hel kom ik een wat chiquer hotelcafe tegen waar ik mijn hoofd en mijn rug wat rust gun met een prima koffie en chocoladetaartje. Ik probeer hier een gesprek aan te gaan met de serveerster, maar mijn vraag 'wat zou jij aanraden als ultieme tip in Japan?' is te ingewikkeld, een Italiaanse ober mag het oplossen. Net iets te popi-jopie mooiboy maar hij geeft wel zinnige tips.

Mede op zijn aanraden besluit ik de dag af te sluiten in Asakusa: souvenirkraampjes met de Senso-ji Tempel als eindpunt. Sfeervol, druk, aangenaam toeristisch, Japan zoals ik het me had voorgesteld en gehoopt. Souvenirs waar ik niet enthousiast van word, maar ik koop er wel een grote rugtas omdat ik dat IKEA-schoudertasje zat ben. 'Special prize for you', sure. Maar ik heb nu wel een oplossing voor mijn ruimtegebrek (een LP zou er met wat passen en meten in kunnen).

Dat rare gevoel van die balansstoornis is weer terug - ik voel me net weer wat meer naar links getrokken, het is bijna vier jaar weg geweest. Ik vind dit na de ervaringen van toen vrij eng, maar aan de andere kant: ik doe gigantisch veel op een dag. Welterusten en tot morgen.