Japan, Kawaguchiko: laatste ronde, nieuwe kansen

Vanmorgen word ik ook weer vroeg wakker - nog altijd met het kraakheldere uitzicht van de Fuji, wat echt heel erg uitzonderlijk is hoor ik ook vandaag. Ik weet het nog een paar uur te rekken, ook omdat ik weet dat er een groepje Australische jongens aan het einde van de gang zit die moeten douchen en de badkamer / onsen zou dus nog wel een tijdje bezet zijn. Na een tijdje is het stil en ik loop naar beneden.

Maar toch hoor ik nog een fohn loeien. Ik denk dat het uit de onsen van de vrouwen komt en nietsvermoedend schuif ik de deur open. Een krijs en uit mijn ooghoek zie ik in een flits een vrouw in Eva-kostuum haar haar te zitten fohnen. Waarom dat niet in de mannen-onsen kan is me een raadsel, ik wil verdomme in bad ja, en irritanter is dat de eigenaresse en haar man er vanaf weten en zelfs geirriteerd lijken dat ik bijna daar binnen kwam. Ik ben beleefd en ga op een bankje in de gang zitten wachten tot ik aan de beurt ben, maar dit zijn wel de momenten dat ik het irritant vind dat de eigenaresse - hoe leuk ik haar ook vind - en haar man geen woord Engels kunnen.

Ook in deze badkamer staat - net zoals bij de onsens in Nagasaki en een van de andere hotels - een weegschaal. Waarom zou je jezelf die marteling aan willen doen, ik blijf het me afvragen. Ik neig er wel naar om 'm even naar boven mee te sneaken om mijn backpack te wegen.

Deze vakantie was het voor mij lastig ontbijten, tenzij ik in een hotel inclusief ontbijt zat - omdat alle koffietentjes en vergelijkbare horeca pas om tien uur open gaan, of elf uur zelfs. Ontbijt halen bij een 7/11 is oke, maar de wraps Margarita komen me mijn neus uit, net zoals het Starbucks ontbijt wat ik maandagavond een tikje kokhalzend weg gelegd heb. Ik mis echt brood. Die schade haal ik vanmorgen ruimschoots in bij ESOLA Bakery & Cafe in - ik heb volgens mij zelfs in Frankrijk nog nooit zoveel mooi brood, gebakjes, pizza's en hartige en zoete broodjes bij elkaar gezien.

Een kleine 20 minuten lopen, met een vrolijk waterig ochtendzonnetje, behoorlijk afgelegen van het centrum, maar nog steeds met de Fuji aanwezig op de achtergrond. Ik doe de deur open - het pand doet me vaag denken aan een Flinstones-huisje - en ik krijg ter plekke last van keuzestress. Ik ga uiteindelijk voor een soort naanbrood van wat lijkt een halve meter, een chocoladebroodje en een stevig krokant knoflookbrood met zo mogelijk nog krokanter knoflookchipjes erin. Daarvan neem ik er naderhand nog eentje en ik heb veel te veel gegeten maar het is afschuwelijk lekker, en ik sla meteen ontbijt in voor morgenochtend als ik om 07.00u een bus naar Tokyo heb. Dat ze dan een stuk minder vers zijn neem ik graag voor lief: minder vers kwaliteitsbrood is nog altijd superieur aan het plastic spul van 7/11.

Met ijskoffie en boek en Mt Fuji te zien door het raam heb ik ontbijt. Kawaguchiko blijkt een fantastische keuze te zijn geweest.

Dankzij Google Maps - onderschat dus nooit de kracht van Google Maps - zie ik gisteren ook dat er op kruipafstand van Esola een ander zaakje zit met de naam TABiLiON COFFEE & BOOKS. Het is een van de tentjes die om 11u open gaat, en het is net 11u als ik van mijn ontbijt terugkom. Een trap omhoog naar een kleine betonnen bunker in een woonwijk, met een totaal ander interieur dan de buitenkant zou doen vermoeden. De leerlingenruimte van Griffoendor van Harry Potter, de mini-versie. Mooie tafels, luie stoelen, donker mahonie boekenkasten gevuld met boeken, jazzmuziek op de achtergrond, prachtig.

De eigenaar spreekt geen woord Engels maar wederom doet DeepL afdoende haar werk. Ik neem een simpele maar erg smaakvolle koffie, zit weer veel te veel op Instagram maar lees ook nog een paar pagina's in mijn boek, kijk wat rond en besluit een CD te kopen puur op basis van het kartonnen hoesje. Aan de bar zit een Japanse vrouw van eind dertig, begin veertig, die me in vloeiend Engels vraagt wat ik allemaal in Japan gedaan heb. Lang verhaal kort: ik heb wel weer zin om Engels te lullen dus we gaan zitten praten. Ik hoef nergens heen dus bestel nog een koffie, nog een thee, een stokbrood met heerlijke zoute boter en een salade, en het gesprek i leuk voor zolang het duurt. 

Ook aan haar stel ik - zonder vooroordelen - mijn vraag over de fascinatie van Japanners voor Lolita's en de afgrijselijke extreme Japanse horror (een film van 90 minuten waarvan 20 minuten een robot aan het kotsen is, nee, gewoon nee). Het antwoord op de Lolita's is dat ze dat niet in Japan als iets seksueels zien - gaat er bij mij absoluut niet in maar goed ik wilde een antwoord dus hier moet ik het mee doen, net zoals het antwoord op de vraag over J-horror: Japan is van oorsprong een behoudende landbouwcultuur waarbij je het risico liep verstoten te worden als je je te extreem zou gedragen, dus moeten ze andere manieren vinden om zich te uiten. Ook dat vind ik geen volledig antwoord: geen andere cultuur die films kan verzinnen als Visitor Q en meer van dat soort ongein.

Ik struin de boekenkasten af naar iets leuks voor mezelf en iets voor Remko, een vriend van me die van animatie houdt en aan wie ik een manga beloofd heb. Voor Remko vind ik iets, voor mezelf dacht ik iets te vinden maar dat is helaas niet te vinden. VIa via heb ik ondertussen een boekhandel in Tokyo gevonden die 'm zou kunnen hebben, na Tower Records ga ik daar naar op zoek. Een winkel hier in Kawaguchiko waar ik na TABiLiON heen ga heeft 'm helaas niet.

Nu, nog een laatste dag. Zin in morgenvroeg  - zeven uur in de ochtend - een bus naar Tokyo te nemen na vrijwel altijd met de trein te hebben gereisd, en dan is het na vier weken (of zijn het er vijf Nicole?) mooi geweest. Tegen mijn paniekaanvallen moet ik iets doen, tegen mijn zelfbeeld dat met de dag lager lijkt te worden, mijn constante zorgen maken en niet kunnen loslaten over  lichamelijke pijntjes (nu enorm pijn in mijn knie en onderrug maar ja goh mag het, na lang staand typen?), en weer op zoek naar werk. Nieuwe rondes, nieuwe kansen, morgen eerst nog de LP van You've Got Mail (hij blijft leuk) halen. 

En dan vrijdagochtend om 08.00u op het vliegveld zijn voor mijn vlucht om 11.00u, het allerlaatste van de reis & het allerlaatste waar ik zin in heb. Vrijdagavond 17.00u Nederlandse tijd ben ik - als Japan Airlines in haar goedheid besluit niet neer te storten - in Frankfurt, daar nog een nachtje, vrijdagavond Nicole kunnen bellen; 'Ik zie je morgen!!'