Montpellier - intro

De fles rose die naast de tablet staat is nog voor driekwart gevuld in een hotelkamer, hartje Montpellier. Er zijn geen glazen voorhanden in dit hotel, het hotel is niet zo chique als wat ik in Japan had, dus moet ik uit de fles drinken. In een klein kamertje aan een achteraftrap in het Hotel des Arts aan de Boulevard Victor Hugo: met een klein beetje gevoel voor drama vind ik het wel wat romantisch hebben.

Montpellier. In 2003 geweest tijdens een talenkamp van geen idee meer hoe lang - in de groep zat Fara Bellinga - en het jaar daarna  nog met school geweest als dagtripje voor de internationalisering in het nabijgelegen Sete. Dat talenkamp van Vinea - geen idee of die organisatie nog bestaat - was leuk: overdag Frans leren en later op de dag onder toeziend oog van een handjevol begeleiders de stad in. Heel erg veel kan ik me er niet van herinneren, behalve wat flarden: de watertoren, het Place de la Comedie met de blauwe trams, een groot wit gebouw waar we overnachtten, en de Cubanito - een salsacafe waar de populairste meiden in de groep uitgingen en waar ik me een paar keer bij aansloot in een denk ik poging uit mijn schulp te kruipen. Die Cubanito bestaat grappig genoeg nog steeds, ik ben er een paar keer langsgelopen, waar het witte gebouw en ook de talenschool zaten geen idee. 

Nu weer hier, de eerste keer dat ik alleen op reis ga en langer dan drie dagen op dezelfde plek blijf. Zeven dagen, ik heb gigantisch veel tijd. En ik heb het heel erg naar mijn zin - meer dan in Japan, hoewel dat denk ik ook met het jaargetijde te maken heeft. Maar ik vind het een prachtige stad, mooier zelfs dan in m'n herinnering. Een adembenemend centrum met Middeleeuwse slenterstraatjes - het gemis van Lviv wordt hierdoor een stuk minder - en veel te veel leuke winkeltjes. Wel irritant: ik voel me in de avond niet heel veilig. Eerst was dat nog een nergens op gebaseerd gevoel, net werd het bevestigd: ik zit in de buurt van mijn hotel met goede vriendin Hens te bellen en er komt een Somalische meneer met intense blik op me af, blijft kort maar heel dreigend staan en loopt dan weer door want haha ofzo. Buiten dit soort geneuzel: fantastische stad. Ook heel prettig: mijn onderrug gaat een stuk beter dus ik kan langere stukken lopen zonder last te krijgen.

Ik had me heel graag allerlei artistieke vrijheden willen permitteren en een niet-chronlogisch verhaal willen vertellen maar: chronologie schrijft makkelijker en na dagen slenteren heb ik niet al te veel zin om na te denken. Even kijken hoe ver ik kom de komende dagen, of ik uberhaupt tijd heb om te schrijven, maar dit scherm weer op deze plek kunnen vullen op deze manier is aangenaam. En jullie zijn natuurlijk van harte welkom om mee te lezen.

M.