Japan, Kawaguchiko: ik vind de locaties van mijn favoriete film en de Mt Fuji is prachtig!

De chaos en de onrust van Tokyo worden hier in Kawaguchiko meer dan goed gemaakt. Het is hier fantastisch en een mooie afsluiting van mijn vakantie. Op het moment van schrijven is het dinsdagavond: morgen nog een laatste dag hier, donderdagochtend terug naar Tokyo (met de bus, ook wel eens leuk) naar een duur hotel en dan vrijdagochtend 11.00u Japanse tijd weer een vliegende doodskist in.

Gisterochtend, vertrek uit Tokyo. Omdat ik geen gereserveerde plek kon krijgen voor de trein had ik er min of meer al op gerekend de twee uur te moeten staan, maar ik kan gelukkig de hele rit zitten, mijn knie en rug  zijn blij. Ik heb nog een gesprekje met een groepje jonge Taiwanezen - ik blijf er trouwens bij dat ik de Taiwanese steden veel mooier vond dan de Japanse steden - en om half elf zijn we al in Kawaguchiko, een fijne rit met mooie vergezichten. De ontspanning komt terug (al zegt mijn psoriasis blijkbaar wat anders), de lol van het reizen is er weer.

De reden dat ik in Kawaguchiko ben heeft dus twee redenen: de beroemde Mt Fuji zien, maar ook de locaties van Kirschenbluten Hanami zien, een Duits / Japans drama uit 2008 en waar ik een enorme fan van ben. Van het bezoeken van een van de locaties ben ik in elk geval al zeker: dat is mijn accomodatie. Zonder iets van het verhaal te verklappen: om redenen die met rouw te maken hebben belanden een Duitse oude man en een jonge Japanse zwerfster in een Japans hostel, een 'ryokan' in de buurt van Mt Fuji. Dat leidt uiteindelijk tot een ontroerende climax waarin een personage - laat ik die X noemen om spoilers te voorkomen - een natuurlijke dood sterft bij een strand met uitzicht op de Mt Fuji.

Het ryokan krijg ik na wat zoekwerk te pakken wanneer ik in Nagasaki ben - het is zelfs te boeken via Booking.com. Maar ik heb het ook in mijn hoofd gehaald om het strandje te vinden en dat kost nog  wat meer moeite. Na wat gedoe op het station en nadat ik mijn busticket voor donderdag heb gekocht, en een busticket voor twee dagen onbeperkt met de sightsee bus reizen - kom ik aan bij het ryokan, op een kwartiertje lopen. 

Het ziet er nog precies zo uit als in de film van 2008 en ik ben zielsgelukkig. Alleen: waar is het strandje? In de film lijkt het alsof het op loopafstand is - in werkelijkheid is het een uur met de bus. Van het Tourist Information Point had ik trouwens wel al gehoord waar ze denken dat het strandje is, op basis van filmbeelden die ik ze geef. Ook leuk: de stokoude eigenaresse van het ryokan had in de film een klein rolletje als zichzelf, en ze ziet er nog precies zo uit als toen, hoogstens wat grijzer. Ze spreekt geen woord Engels en zelfs communiceren via de app gaat lastig, maar het gaat. Ze denkt alleen dat ik  pas de volgende dag zou komen - hier kom ik straks op terug - maar ik kan gelukkig gewoon terecht.

Van binnen en van buiten is het ryokan precies hetzelfde als in de film, heerlijk, ik geniet. Niet in de film: een onsen, een Japans warmwaterbad wat 24u per dag open is, en deze vind ik prettiger dan de anderen waar ik was. De kamer die in de fim wordt gebruikt is nog bezet, maar ik krijg de kamer ernaast, met prachtig uitzicht op de Mt Fuji: in de film is er een paar keer de gimmick dat de Mt Fuji verlegen is (omgeven door mist) en dus niet te zien is. Ik heb prachtig weer en perfect zicht op de berg, nu al voor twee dagen, en wat ik begrijp is dat vrij uitzonderlijk. 

Een Amerikaan die hier met zijn Japanse vrouw en kind is raadt me af om nu nog naar de locatie met het strandje te gaan; het is net wat te laat, de bussen gaan maar een keer per uur. Ik besluit om de rode buslijn te nemen, die korter duurt en regelmatiger gaat, en het is een mooi ritje langs het meer, door de stad heen en uiteindelijk eindigend bij een prachtig uitzichtpunt met de berg. Ik haat mijn knie maar ik heb het verder fijn, ik koop nog wat koelkastmagneten want tof en ik eet weer een keer aardbeien die ze bij de souvenirshop kopen. Grappig: ik sta nog steeds lang te kloten met het kleingeld en ik heb al vaak gebaard gekregen dat ik mijn portemonnee gewoon kan uitstorten en dan tellen zij het geld uit. Zij blij met het kleingeld, ik blij dat mijn portemonnee wat minder zwaar is.

Als ik terug ben in het ryokan slaap ik even wat bij, lekker soezend in de kamer die warm wordt gemaakt door de airco / verwarming maar ook de zon die er midden op schijnt. ik slaap bij na behoorlijk korte nachten, heerlijk. Oh ja, en ik draai eindelijk weer een wasje, gratis, in een primitieve wastrommel die ik krijg uitgelegd in het Japans. Maar ik heb eindelijk weer schone(re) kleding.

Eten doe ik bij een Indier, die om de hoek zit - na de afgelopen weken is Chana Masala mijn nieuwe favoriete gerecht geworden.

Overigens: mijn knie doet dus erg veel zeer - het trekt door vanuit mijn rug en dat is helaas blijvend. Maar wat ook niet meehelpt: zitten typen aan een tafel van tien centimeter hoog. De oplossing die ik de laatste twee alinea's heb gevonden is de tablet op de koelkast zetten en staand typen. Heerlijk werken zo!

Vandaag was fantastisch - ik heb het strandje gevonden! - maar dat bewaar ik nog tot morgenochtend: ik kwam er achter dat ik een extra dag in mijn planning heb: vandaar de vraagtekens van de ryokan dame dat ik pas een dag later zou komen. FIjn om me niet te hoeven haasten: morgen op mijn dooie gemak doen, ik mag me zelfs vervelen van mezelf!