Japan, Kochi + tranen bij toneelstuk

De volgende ochtend, en het begin van de eerste van twee dagen die ik liever vergeet, op het prachtige toneelstuk na.

Ik moet rond half zeven bij het theater in Kochi zijn, dus ik plan dat wanneer ik rond half drie op het station ben ik het goed kan redden, inclusief naar mijn accomodatie gaan, mijn telefoon opladen, en van de accomodatie naar het theater. Er gaan een paar dingen mis.

Het kaartje dat ik de dag ervoor had gekocht met behulp van Yu - een trein van 12.05, maar die blijkt niet vanaf Kurashiki te gaan maar vanaf overstapstation Okayama. Ik heb nog steeds geen idee waarom dit zo is geregeld: het is deze vakantie eerder gebeurd maar toen kwam ik er op tijd achter. Nu gebeurt dat niet en ik mis mijn overstap, waardoor ik een uur later - om 15.30u - in Kochi ben, en dat is toch een stuk krapper qua tijd.

Volgend probleem: mijn accomodatie ligt niet 17 minuten lopen vanaf station Kochi vandaan, maar 70 minuten. De accomodatie die ik heb is een heel huis voor 160 euro - zowel qua prijs als qua soort accommodatie niet mijn favoriet, maar het was het enige wat nog over was toen ik het in Hirado boekte. Tijdens mijn overstap op Okayama kijk ik nog of ik de 160 euro verlies kan nemen (geen restitutie mogelijk) en een ander hotel kan nemen, maar het maakt qua prijs niet uit / het maakt qua afstand niet uit / er mag worden gerookt in het hotel, dus ik besluit het te doen met wat ik heb.

Door eerder gedoe met Booking.com zit ik veel eerder aan mijn limiet van mijn creditcard en moet ik rustig aan doen met mijn geld. Waar ik gelukkig beter laat dan nooit achter kom: ik kan met mijn pinpas prima geld opnemen zolang het maar een 7/11-supermarkt is, en die zijn op elke straathoek.

De paniekaanval van de dag ervoor suddert nog een beetje na, dus de 2,5 uur durende treinrit van Okayama naar Kochi is prachtig - bergen, valleien - maar de trein schudt zoveel dat ik me in een vliegtuig waan en dat is niet prettig. Ondertussen ben ik via de app van Booking.com aan het mailen met de eigenaar van het huis in Kochi: het is met het OV een hels karwei, dus ik neem me voor om een taxi te nemen naar de accomodatie. Dat plan verandert ook al snel: vanaf station Kochi ga ik direct met backpack en al naar het theater: uren te vroeg maar het scheelt heel veel kunst-en vliegwerk.

Het eerste wat ik doe op Kochi - een klein en vooral overzichtelijk station (niet de 850.000 mensen per dag van Shinjuku in Tokyo en nog meer in-en uitgangen, ik haat dat station) - is testen of ik geld kan opnemen met mijn pinpas. Dat lukt, en probleem #1 is daarmee opgelost en ik besluit dat ik bij een sollicitatie (moeten gaan solliciteren na mijn vakantie is iets waar ik helaas al te lang mee bezig ben deze vakantie) op mijn CV ga schrijven dat ik onder druk probleem-oplossend kan denken.

Daarna: een kaartje voor de volgende ochtend naar Tokyo. De eerste trein gaat om 07.00u, ik vind het best. MInder leuk is dat mijn Railway Pass niet meer geldt en ik moet gaan betalen voor mijn treinkaartjes: 19.700 Yen en de biljetten die ik 5 minuten daarvoor nog had gepind zijn er alweer bijna doorheen, en dan moeten de taxiritten nog komen. Maar goed, 07.00u de volgende ochtend dus.

Dat betekent wel dat ik een taxi moet hebben vanaf mijn accomodatie naar het station de volgende ochtend. Dat klusje geef ik aan een medewerkster van het Tourist Information Point (ruim, groot, mooi opgezet, jammer dat ik er maar zo kort ben); een schat van een mens, maar ik ben moe, geirriteerd (ik liet net mijn tas staan bij de ticket counter, met paspoort en al) dus ik heb niet het meeste geduld voor de vrouw, zeker niet als blijkt dat ze het adres van mijn accomodatie niet kan vinden. Daarvan blijkt later dat ze daar niet de enige in is, maar daar over later meer. Uiteindelijk regelt ze dat er om 06.00u een taxi voor de deur staat, en ik krijg een briefje met de naam van de taxi en de tijd. Ik bedank de vrouw uitvoerig.

Ik neem een taxi naar het theater en daar kom ik uiteindelijk veel te vroeg aan, rond half vijf al. Ik kan mijn tas ergens neerzetten, geen probleem. Maar wat dan? Ik heb nog een paar uur stuk te slaan en het theater ligt afgelegen, restaurantjes zijn er niet. Geluk na heel veel ongeluk; een vrouw van 32 - laat ik haar Aki noemen - is ook veel te vroeg. We schudden elkaar de hand en besluiten ter plekke samen op zoek te gaan naar wat te eten. Aki is wat stoerder: heeft kinderopvang gedaan maar is gaan schrijven voor HuffPost en BuzzFeed Japan, maar na het krijgen van twee kinderen met haar man toch weer bij de kinderopvang gaan werken, iets wat beter bij haar ADHD past. Ze is trouwens ook groot fan van de theatergroep van Simon waar we zo heen gaan. 

Er is geen restaurant te bekennen, dus we eten wat bij een 7/11, beter dan niets. Ik vertel over mijn plannen om in Kawaguchiko de locaties van Kirschenbluten Hanami op te zoeken (en ze krijgt zichtbaar kippenvel als ik haar mijn gesprek met de regisseuse op Instagram laat lezen) en zij vertelt over haar carriere. Bijzonder en grappig hoe we direct zo'n grappige klik hebben. En altijd handig, een local bij de hand hebben: op mijn verzoek belt ze naar de taxi voor morgenochtend om het te checken en gelukkig: het klopt, hij staat inderdaad om 06.00u voor de deur.

Dan, het theater. Van te voren spreek ik Simon even (Simon; Rotterdammer, acteur van 76, lang, fors, heel hartelijk, ondeugende glimlach, homo en heerlijk onbeschaamd, ik vind het een genot om met de man te praten - ik ken hem van een eerder stuk van hem waar ik figurant in was toen ik in Genk woonde) en zie dan dat ik in de zaal inderdaad een fantastische plek heb. Van paniekaanvallen totaal geen sprake en de 80 minuten zijn voorbij voor ik er erg in heb.

Het toneelstuk valt niet uit te leggen - hier wel een zes jaar oude trailer - en zelf begrijp ik er ook niet alles van, maar ik heb uiteindelijk tranen in mijn ogen. Het is grappig, het is ontroerend, het is gruwelijk, het is abstract, met thema's als ouderdom, ouders wiens kinderen doodgaan, eenzaamheid, vergankelijkheid, het stuk raakt me tot in mijn tenen en de gedachte aan mijn vader is niet ver weg. Ik geniet met volle teugen, ook trouwens door het gebrek aan paniekaanval. Terug in de foyer krijg ik Aki ontroerd door haar voor te stellen aan Simon, die haar met alle egards behandelt. Knuffels, foto's, tranen van ontroering, 'mag ik je volgen op Instagram', het is een prachtige afsluiter van een prachtige avond.

Een taxi wordt gebeld om mij naar mijn accomodatie te brengen. Ook de taxi kan het niet vinden waardoor ik zenuwachtig word voor de ochtend erna, maar die staat om tien voor zes al voor de deur. Deze taxichauffeur kost het wat moeite om het vinden. Het huis is in een woonwijk, en na contact met de eigenaar via Booking.com blijkt het geen eigenaar te zijn maar een eigenaresse die ons naar de goeie plek leidt - waarom ben ik verbaasd dat het een vrouw is? Zij - jonger dan ik, rijk, de eerste persoon die ik in het echt zie met een mantelpakje aan -  heeft de accomodatie samen met haar man (hij; verlegen op de achtergrond). Ze is blij dat ik het gehuurd heb, dankbaar zelfs. Om haar dankbaarheid niet te doen buig ik mijn opmerking 'ja ik moest wel, er was niets anders meer' tot een 'ik ben blij dat ik hier nog terecht kon!'.

Na een bad, een stukje op Netflix naar Matilda te hebben gekeken (gaat nooit vervelen) heb ik een korte maar rustige nacht, niet wetende wat er die dag daarna nog gaat gebeuren...