Japan, Nikko, deel #1

Net als in Oekraine merk ik ook hier: het is soms even wat gedoe om iets vegetarisch of veganistisch te vinden, maar als het dan uiteindelijk lukt is het alle moeite volledig waard. Oekraine had natuurlijk Vetarano's in Kiev en OmNomNom in Lviv, hier ben ik twee keer langs geweest bij Vegan Bistro in Tokyo en nu ook Meguri hier in Nikko. Knus comfortfood wat verwarmt en voedzaam is, en waar geen dode dieren aan te pas aan zijn gekomen. Op Meguri kom ik zo nog even terug.

Nikko. Ik had het gevonden in de Lonely Planet tijdens een van mijn slapeloze nachten in Tokyo, en ik ging af op de aanwezigheid van veganistische restaurants en het gegeven dat het een natuurrijk gebied is. Het is een stad van ongeveer 85.000 inwoners, ruim 170 km ten noorden van Tokyo. Omgeven door bergen, en voor een groot gedeelte is het een hele lange weg met zijvertakkingen. Ik neem een risico door direct voor drie nachten te boeken - meestal als ik ergens heen ga doe ik er twee, maar ik ben dat in-en uitpakken van die backpack af en toe zat. Ik neem me voor mijn tijd en mijn rust te nemen, maar ik kom er gelukkig al snel achter dat er genoeg te zien, te beleven en gelukkig soms ook te praten is. Zeker wanneer blijkt dat een treinrit - ook met twee keer overstappen - goed te doen is. Overigens hoorde ik vandaag uit monde van een Japanse - op wiens aanwezigheid ik hier of in een volgend blog ook nog terug kom - dat de Japanners zelf ook een hekel hebben aan de drukte van Shinjuku. Een drukte van ongeveer 750.000 mensen per dag (!!).

Slaapplek van dienst is dit keer Nikko Park Lodge, een tamelijk Westers guesthouse gerund door een Japanse man en vrouw die blijkbaar toch geen echtpaar zijn. Op ongeveer 20 minuten lopen buiten de stad, en het is hier zo landelijk dat ik die middag (gisteren dus, voor het tijdsbesef) als ik naar de stad loop (hartje Google Maps) vrijwel niemand tegenkom of hoor. Niet unheimisch, gewoon... lekker rustig even, na de gekte van Tokyo. Ik zet de navigatie op Meguri, waar ik een paar keer voorbij loop omdat ik de beschrijving in Lonely Planet niet goed lees waar toch erg duidelijk staat: 'Look for the retro sign that says Oriental Fine Art & Curios'.

Ik kan niet navertellen wat ik heb gegeten - Japanse menukaart die ik met Google Lens vertaal - maar wat ik zei: het was heerlijk voedzaam comfortfood. Met de man en het meisje die er werken praat ik na afloop even middels een vertaalmachine, ook hier weer hele lieve mensen.

De rest van die middag besteed ik aan wat rondslenteren bij de winkels, en ik koop bij een kraampje nog iets wat lijkt op rijstballen op een stokje, geroosterd boven houtskool, met sojasaus. Gelukkig dat er toch nog Japans streetfood is dat ik kan proberen. 's Avonds.  Ik zit in mijn eentje in de huiskamer van het guesthouse, (op het moment dat ik dit schrijf zijn er twee Japanners binnen gekomen - personeel of gasten, geen idee, maar ze gebruiken de personeelskeuken, waarvan de man de tv behoorlijk hard zet. Dag rust en dag schrijf-flow) wanneer ik een lichte aardbeving voel. Het is een hele kleine trilling en via via hoor ik dat de eigenaresse 'm niet eens heeft gevoeld, maar ik moet er nog even aan wennen dus ik word er nerveus van. En reden voor mij om binnenkort naar het zuiden / zuid-westen te verkassen waar die dingen minder voorkomen.

Ik zet dus net tussen haakjes dat er twee Japanners binnen zijn gekomen waarvan eentje de tv op een stevig volume heeft gezet en waar hij nu ook niet eens meer naar kijkt. Waar ik gisteren nog baalde van het gegeven dat er niemand was - ik voelde me onveilig - voel ik me nu als een Corona-tijd waarvan de baasjes plotseling blijvend thuis zijn. Ik heb net heel passief-agressief de tv op een veel lager volume gezet. 

Het worden weer twee delen!

(ik ga vanaf nu de blogtitels heel simpel houden zoals ze nu staan, ik vind het zo suf om elke keer met een schijtlollige titel aan te zetten)