Japan, Nikko, deel #2.

En de rust is weer terug gekeerd in de Nikko Park Lodge. 

Vanmorgen is het feest, groot feest: ik heb een volledige nacht geslapen! Nu hopen dat dat zometeen weer gebeurt maar het begin is er. Echt, na twee nachten tot vier uur wakker liggen (met de nodige hypochrondrische rampscenario's) is dit heel fijn. Het ontbijt van cornflakes krijg ik niet weggestouwd (het glas melk dat erbij staat doe ik er niet doorheen want ik ben een zeikerd als het gaat om smaak van zuivel en vooral buitenlandse zuivel), maar het is gezonder dan die plastic miniatuurbroodjes van Tokyo. Met de eigenaar probeer ik een gesprek over mijn reisplannen te hebben - ik heb nog steeds geen idee waar ik heen moet na Nikko - en dat gesprek is niet heel soepel maar een ding is luid en duidelijk, namelijk het antwoord op de vraag: 'wat is hier vandaan het beste te bereiken?' Zijn korte en bondige antwoord: Kyoto. Een uur later heb ik een heerlijk, schandalig duur hotel geboekt, twee uur later heb ik mijn treinticket (met minstens 2,5 uur bullet train!) op zak.

Over Kyoto heb ik veel goede verhalen gehoord, en het ligt in de omgeving waar ik toch al heen wilde, namelijk in het zuiden / zuid-westen (zie de kaart van Japan om te begrijpen dat ik het onderscheid tussen zuid en west niet zie). En daarbij: van mijn reisgenoot-voor-een-dag Yu, die ook in die contreien woont, hoor ik dat het aantal aardbevingen daar minimaal is. Ik klop dit af.

Ik heb een iets vroegere lunch bij Meguri. Er komt een jonge Japanse vrouw in haar eentje binnen die het gerecht heeft wat ik de dag daarvoor had. Ik heb geen idee meer hoe we in gesprek komen (ik snap trouwens ook nog steeds niet wat ze hier in haar eentje deed - Yu, als je dit in de vertaling leest, leg het me nog uit) maar we hebben blijkbaar dezelfde plannen voor vandaag: over de Shinkyo Sacred Bridge naar links en dan naar de Botanische Tuinen. Ik heb een prima humeur dankzij mijn nachtrust en vraag of ze meeloopt. Ze is aangenaam gezelschap voor een paar uurtjes, en ik vuur wat vragen op haar af die zij als local aardig kan beantwoorden: 'waarom zo'n begraafplaats midden in een woonwijk?', 'wat hoor ik elke keer zeggen als ik 'arrigato' (bedankt) zeg?, en 'heeft Japan een nationaal trauma overgehouden aan het verliezen van de oorlog?' Praten doen we grotendeels via een vertaal-app waardoor we vaak langere tijd moeten stilstaan om wat te typen. Yu woont met haar vriend in een stad genaamd Kurashiki, een plek waar ik nooit van heb gehoord maar die er interessant uitziet, en op goede afstand van steden als Hiroshima, Nara en ook Kyoto. Ik neem me voor - maar kan niks beloven - om daarheen te gaan als mijn reisschema het toelaat. Een lokaal iemand kennen is handig, leerzaam en leuk.

De Botanische Tuinen zijn gesloten, we komen wel langs wat mooi bulderend water en een rijtje heilige beelden. Van een wat praterige Roemeense medewerkster hoor ik vanmiddag dat daar iets spookachtigs mee is: ze heeft zelf gezien dat het aantal verandert naarmate ze je meerdere keren telt. Maakt niet zo heel veel uit maar het levert mooie plaatjes in de sneeuw.

Van diezelfde Roemeense - niet onaardig maar ze hoort zichzelf erg graag praten - krijg ik als tip om morgen met de bus omhoog naar Yutaki Falls te maken en dan of de tocht van 2,5 uur naar beneden te lopen of afwachten op zo'n zelfde busje naar beneden te nemen. Voor het donker thuis zijn vereist de nodige stiptheid / planning (8u ontbijten, geld pinnen, dan rond 9u in de stad zijn voor de bus, 1,5 uur met de bus naar boven en dan in etappes terug) en ik kan me daar nu al druk om maken, maar aan de andere kant: de beelden schijnen spectaculair te zijn. 

Oh ja, nog even dit. De Telefooncel van de WInd in Otsuchi ga ik niet doen - de verhoudingen qua tijd en moeite liggen nogal scheef. Het is nog moeilijker te bereiken dan ik al dacht, en voor de rouwverwerking van mijn vader hoef ik het ook niet te doen: 'ik heb liever dat je je tijd en geld besteedt aan lekker eten en vooral drinken en een goed hotel'. Vandaar, vanaf woensdag drie nachten in een chique hotel (gelegen vrijwel boven het centraal station) met zwembad in Kyoto.