Japan, Osaka, deel #3

Universal Studios Osaka is met de trein nog geen kwartiertje rijden, dat is grappig. Het is toch drukker dan ik dacht, blijkbaar is het vandaag een feestdag. Ik ga dit leuk vinden, ik ga dit leuk vinden. De muziek van Indiana Jones klinkt, en ik sta bijna langer in de rij dan dat ik in de trein stond. Ik tik 8000 Yen af, ongeveer 60 euro. Waar begin ik? Ik zie dat er om 12u een show van Waterworld is waar ik in elk geval even heen wil.

Achtbanen en andere attracties mijd ik, dus ook de Harry Potter attractie waar je naar wat ik lees korte tijd in liggende positie wordt gebracht, iets wat ik met mijn draaiduizeligheid op linkerkant geen prettig idee vind. Sneller dan ik dacht dient zich de eerste attractie aan: Jurassic Park The Ride. Ik vraag voor de zekerheid aan de medewerker of dit niet de nabijgelegen achtbaan is, en gebaar met mijn armen om mijn vraag kracht bij te zetten. De muziek van John Williams uit de film klinkt, een van de mooiste filmmuziek ooit  gecomponeerd, zeker wanneer je opgegroeid bent in de jaren '90. Er zijn over het hele park aparte rijen voor groepen en voor mensen - zoals ik - die alleen zijn, en hoef daarom nauwelijks te wachten.

Het ritje is leuk. De spanning wordt flink opgebouwd, ook door een grote kist met dino's die bijna op ons bootje valt. We gaan het 'verboden gebied' in met het bootje, het is donker, lichteffecten, we zien de T-Rex en eerder dan verwacht - ik zit achteraan dus ik zie nauwelijks wat er voor me gebeurt - gaan we met een rotgang naar beneden. Dit was erg leuk. 

Voor Nintendo World moet je een apart kaartje halen met een tijdslot. Ik denk rond een uurtje of een wel aan de buurt te zijn, maar op het briefje staat 17.00h. Dat is dus nog 5,5 uur doorbrengen in het park. De show van Waterworld had ik hier en daar voorbij zien komen op YouTube. Duurt een kleine 20 minuten, maar is absoluut spectaculair, en tot toch mijn verrassing zie ik ook Westerse acteurs / stuntmensen meedoen. Jetski's, ontploffingen, valpartijen, ontploffingen, een vliegtuigje dat met een rotgang neervalt: ik versta er niks van maar het is prachtig. Grappig trouwens dat de show is gebaseerd op de gelijknamige monsterflop / probleemproductie van Kevin Costner uit 1995. 

Ik heb ondertussen ook al Jaws The Ride gedaan, een kalm boottochtje waar af en toe een grote plastic haai naar boven komt drijven en een acteur in de boot zit die doet alsof hij het beest neerschiet. Ik heb een diepe bewondering voor al die acteurs die de hele dag door zo enthousiast kunnen blijven, lijkt me trouwens leuk werk. Ook dit is grappig, en ook hier kan ik vrijwel meteen doorlopen.

Maar dan moet ik nog een halve dag vullen, en ik ga me steeds meer vervelen. De pijn in mijn rug en been wordt ook steviger, niet onlogisch maar  wel irritant. Ik ga een uur van te voren in de rij staan voor een show van zingende Universal Monsters en besluit al staande - telefoon en Lonely Planet in de hand - dat ik na Nagasaki naar een klein kustplaatsje ga die Hirado heet. Hoe ik daar vandaan naar Kurashiki kom is nog een groot vraagteken - het ligt heel erg afgelegen - maar ik heb dan nog twee dagen reistijd. Ook belangrijk: ik kan eindelijk met mijn voeten in de zee.

De show van de monsters is barslecht, echt. Een Beetlejuice figuur praat het aan elkaar, het zijn wat rock 'n roll nummers en wat jaren '90 liedjes als Livin La Vida Loca. Even jaren '90 is het uiterlijk van de zangeresjes: naveltruitje en glitterkleding. Zingen kunnen ze niet, net zoals de Westerse acteur die een soort Dracula doet. Frankenstein en The Wolfman... nee, echt nee. Het is echt niet goed. 

Ondertussen verbaas ik me steeds meer over ten eerste het haaienvlees dat op het menu staat, en de absurd hoge bedragen voor alle Made in China souvenirs en de hamburgers en zoetigheid, die als warme broodjes over de toonbank gaan bij het publiek. Ik kan er niks mee. Ook het Harry Potter gedeelte vind ik niks. 'Round spherical objects', het is allemaal liefdeloos in elkaar gezette namaak met als enige doel zoveel mogelijk spullen te verkopen.  

Om half drie besluit ik het voor gezien te houden, dan maar geen Nintendo. Ik ga in de stad nog wel even langs de Nintendo Shop, maar ook dat is allemaal prijzig - ik had graag een Switch game meegenomen maar 45 euro hier tegenover een paar euro in Nederland vind ik zonde. Na te zijn bijgekomen met een cold brew (nog steeds: het smeert mijn keel heerlijk) ga ik dankzij Happy Cow naar een vegatentje op een kwariertje lopen, Aju. Het is een donker, onooglijk - maar daarmee ook interessante - eenmanszaak waar slechts vier personen maximaal bediend kunnen worden, van half zes tot tien open.

Ik kom bij. Via vertaalapps praat ik met de man - hij is al 15 jaar open, serveert voornamelijk aan toeristen en krijgt het drukker in de lente - en het eten is lekker, ik neem een ei met allerlei groenten erin en wat hij noemt tacovulling met rijst en iets wat toch lijkt op vegakaas, en een glas rose. Niet het meest bijzondere wat ik tot nu toe heb gegeten, maar dit soort kleine vegatenten dienen wat mij betreft alle aandacht te krijgen die ze verdienen. Erg leuk om geweest te zijn.

Morgen om 11.17u een trein, met in totaal drie keer overstappen naar Nagasaki. Met een onsen-bad!