Kafka in Bangkok

Vrijdag visumdag!! Nadat ik donderdag verschillende dingen hoor over wat je nodig hebt om het visum te verlengen - wel of geen pasfoto, wel of geen bewijs van overnachting - besluit ik het erop te wagen vanmorgen en gewoon te gaan. Voor 100 Baht vier pasfoto's laten maken waarvan ik er maar eentje nodig heb, en de pasfoto-mevrouw raadt me aan een taxi te nemen want dat Immigration Office is praktisch onbereikbaar. Maar ik ben gierig & eigenwijs en besluit toch te vragen naar bussen. En het lukt.

Bus 65 vanaf Samsen Road en is gratis. Die bus naar Mo Chin treinstation, en dan nog een andere bus, en dan ben ik bij het overheidsterrein waar ook de Immigration Office huist. Klein detail: het is of een pokke-eind in de hitte lopen, of achterop een motor te springen. Keuzes keuzes keuzes. Ik besluit toch voor het laatste te kiezen, hoewel ik daarbij altijd bang ben dat ik naar achteren val. Maar het gaat goed, ook zonder helm. Lees even die laatste drie woorden opnieuw en besef dan dat ik dit schrijf en dus nog steeds leef.

Ik kom om half twaalf 's ochtends aan en geen seconde te vroeg. Na een half uur wachten is het weliswaar lunchtijd voor de ambtenaren - een tussenuur dat ik gebruik om twee bolletjes ijs te kopen - te duur met 100 Baht maar erg lekker - en bij een lokaal voedselding in de shopping mall beneden weer rijst met snijbonen: ik zit er steeds meer over te denken om een maand vegetarier af te zijn want ook met een tekst die ik in een boekje heb staan en die in het Thais die aangeeft dat ik vegetarier ben is het soms onmogelijk om iets lekkers te krijgen. Wat tofu is toch niet zo heel moeilijk?

Uiteindelijk ben ik rond half drie aan de beurt. Ik voel me als een kind op de basisschool dat naar de juf of meester loopt om ter plekke rekensommen te laten nakijken - ook omdat ze bij alles wat ik in het formulier heb ingevuld een streep zet, mevrouw de bulldog. Ik word teruggestuurd naar de wachtruimte en wacht nog zo'n drie kwartier en dan komt het verlossende - Thaise - woord dat mijn visum-verlenging een feit is.

Die wachtruimte is bizar. Het is de ruimte waar dus ook studenten hun visa laten verlengen en de zakenmensen. Er worden nummers met de balies omgeroepen met een intonatie die zo raar is dat het even duurt voordat ik begrijp wat de computerstem bedoelt. Voor de kenners: denk 'Playtime' van Jacques Tati meets Kafka.

En dan de terugreis. Ik weet dat ik nu alweer te veel heb geklaagd over geld, maar die $@%^!-naaiers vragen 160 Baht voor een lullig taxi-ritje van 15 minuten naar het dichtstbijzijnde treinstation. Ter vergelijking: het is 180 Baht met de mini-van van Bangkok naar Kanchanaburi en dat is een rit van meer dan 2 uur. Voor een reden die mijzelf nog steeds niet helemaal duidelijk is, laat ik me ompraten om een motor-taxi te nemen.

Doodsangsten. Ik krijg na een tijdje gelukkig wel een helm en die jongen weet echt wel wat hij doet, maar het zweet staat in mijn handen als we met een rotgang tussen smalle steegjes doorrijden (met tegenliggers, met tegenliggers met kinderen) en op de snelweg in een file tussen, achter, voor bussen, andere scooters, auto's en overig wegverkeer. Het gaat allemaal goed, maar het was een achtbaanritje zonder veiligheidsvergrendeling.

Gisteravond kwam overigens de 50-jarige Will - een van mijn favoriete collega's van ElephantsWorld - onverwacht langs in mijn guesthouse. Feestje, ontzettend leuk.

Weer veel te veel over mezelf gepraat, bedankt voor het lezen!